ตอนนี้อายุ16 ตั้งแต่จำความได้จนตอนนี้ความสุขกับแม่หาน้อยมากจำแทบไม่ได้ แม่ชอบเข้าข้างน้อง ด่าแรงๆ ไม่ยุติธรรมกับเราถ้าอย่างเราไปเที่ยวกับเพื่อนมีพยานที่อยู่ ไปแค่คาเฟ่น่ารักๆเพราะเราชอบถ่ายรูปเพื่อนมากๆไม่ได้ไปบ่อยนะเดือนกว่าๆหรือหลายเดือนถึงจะไปกัน แต่แม่ก็จะชอบด่าเหน็บหาว่าไป..รดๆกับเพื่อนบ้าง ต..แ..ลบ้าง ด่าหยาบบ่นให้เพื่อนเราฟังแต่ทีน้องพูดเพราะไปเที่ยวไม่เคยด่ากลับช้าไม่โทรด่าตามด้วยตอนน้องจบม.3ก็พาเพื่อนน้องไปเลี้ยงทั้งๆที่เราไม่เคยได้อะไรแบบนั้นเลย ตอนนี้ที่บ้านมีปัญหากัน แม่ชอบคิดไปเองว่าพ่อจะไปมีคนอื่น พ่อไปทำงานก็จับผิด ไปหาเพื่อน ไปกินข้าว ไปซื้อของ หรือว่าจะซื้อผลไม้หรืออะไรเข้าบ้านก็จับผิด ใครให้มันมา? วันๆไปลากหาง ไปหาห.. แม่ให้คอยดูพ่อเค้าจะแชทถามไม่จบสิ้นว่าพ่อไปไหนคุยไลไหมคุยกะใครซึ่งเราเองก็ตอบไม่ได้เพราะไม่สามารถไปยื่นหน้าดูเลยขนาดนั้นได้ แต่เราเชื่อนะว่าพ่อไม่มีใคร เค้าทำงาน ถึงจะงกในบ้านไปหน่อย พอมีปัญหากับพ่อก็ชอบลากเรามาตีบอกว่าปันหาเกิดเพราะเรา หงุดหงิดอะไรก็ลงที่เรา ดูถูกรูปร่างเราบังคับให้เรียนรด.ทั้งๆที่ไม่อยาก ด่าและตีไม่มีเหตุผล เค้าดีที่ถ้าขอเงินยังให้ถึงจะต้องโดนด่าก่อนก็เถอะ เค้าชอบโทดเราเวลาไม่ได้ดั่งใจตัวเอง หรือตัวเองผิดเองก็โทดเรา ชอบบอกว่าเราคือคนสุดท้ายที่เค้าจะคิดถึง เลี้ยงตามหน้าที่แม่เฉยๆ มันน่ารังเกียจ เด็ก คือเราเครียดมากมันไม่ไหว ไม่รู้จะทำยังไงนอกจากละบายกับเพื่อนสนิท เราพยายามทำดีๆแค่ไหนเค้าก็ไม่เคยเห็น ทั้งงานบ้าน เราก็ทำแต่ถ้าไม่สะอาดเนี้ยบๆถูกใจเค้าก็คือเราไม่ทำ ก็จะโดนตีโดนด่าอีก น้องสาวก็ดีกับเรานะแต่พอมองไปตอนเราทำงานทุกอย่างคนเดียวแล้วน้องนั้งเล่นสบายๆมันก็อดคิดไม่ได้ น้องกับเราหัวปีท้ายปีเลยค่อนข้างสนิทกัน บอกไม่มีเงินกับเราแต่พูดต่อหน้าเราว่าจะรีบหาเงินไปซื้อครีมรักษาสิวให้น้องต่อเรารู้ว่ามันจำเป็น แต่ทีกับเราเคยเต็มที่แบบนี้บ้างไหม? เราซื้อครีมกับโฟมยังไม่ได้ครึ่งกับครีมรักษาสิวน้องเลย ทำอะไรเราก็โดนด่าหันไปทางไหนก็เหมือนไม่มีใคร พ่อก็รักน้องชายมากๆแม่ก็มีน้องสาว เราไม่รู้จะหาความรักเต็มที่ๆกับใครเลย เราเย็นชากับทุกคนเพราะไม่เก่งแสดงความรู้สึกขนาดนั้น แต่ก็เฮฮาตามอายุ ไม่รู้ว่ามันปกติหรือเพราะเราคิดไปเอง