เรื่องมันคือ การจัดฟันค่ะ ตอนนี้เราอยู่ ม.4 ย้อนไปเมื่อ 2 ปีที่แล้าเราขอแม่จัดฟันได้มั้ยแม่บอกว่า ม.3 ก่อน เราก็รอค่ะ จนถึงวันนี้ก็ไม่ได้จัด อันนี้ไม่ได้อวดตัวเองนะคะแต่ขอพูดเอาตามความจริงเลยแล้วกัน ตั้งแต่ ม.1-3 เราได้เกรด3.90up ได้ที่ 1-3 ของสายชั้นตลอดเลยค่ะ ไม่เที่ยวกับเพื่อนไม่เที่ยวกลางคืน อยู่บ้านช่วยงานไร่งานสวนพ่อแม่ทุกวันค่าจ้างก็ได้บ้างไม่ได้บ้างเราก็ไม่เคยว่า เรื่องความรักคือไม่เคยยุ่งเลยค่ะ เอาเป็นว่าแถวบ้านเรียกเราว่าเนิร์ด ของทุกอย่างในห้องเราเสื้อผ้าเกือบทุกตัวยกเว้นชุดนักเรียนแทบจะเก็บเงินซื้อเองหมดล่าสุดคือกีต้าร์ราคา 1700 ซึ่งมันก็ถูกแต่เราก็ต้องเก็บเงินซื้อเอง ค่าเน็ตก็พยามเก็บเอง ค่างานที่โรงเรียนคือไม่ค่อยขอแม่เลย ซึ่งน้องสาวเราไม่ได้มีชีวิตแบบเราค่ะ น้องอยู่ ม.2 เกรดก็ 3.6 3.7 ประมาณนี้ ที่น่าตกใจคือ แม่ซื้อลูกฟุตซอลให้น้องเทอมละหลายลูกใหนจะเสื้อผ้ามันที่ขอแม่ตลอด ค่าเน็ตคือขอแม่ ค่าขนมไปโรงเรียนที่ได้เท่ากันคือมันขอเพิ่มตลอด รองเท้าฟุตซอลคู่ละหลายพัน โทรศัพท์ที่ราคาแพงกว่าซึ่งเครื่องเก่าของมันพังเพราะทุบใส่กำแพงเองเพราะอยากได้ใหม่ กีต้าร์ที่มันเห็นเราเก็บเงินซื้อเองแล้วอยากได้ทันเลยไปอ้างกับแม่ว่าวันเกิดมัน ทั้งที่วันเกิดเราเราแทบจะทะเลาะกับแม่ทุกปี ช่วงแรกๆก็เข้าใจค่ะว่าพี่ต้องเสียสละ แต่บางครั้งก็รู้สึกว่าเสียสละมากเกินไป และแม่ก็บอกว่าต้องรอจัดฟันพร้อมกัน!! ให้เรารอน้อง คือแบบน้อยใจมากๆ แบบอย่างน้อยแม่ของเราก็ควรจะทำตามที่พูดบ้าง คาดหวังให้เราเรียนเก่งแต่ไม่เคยอยากซื้อหนังสือให้  เรารอมา 2 ปีเพื่อรางวัลนี้รางวัลเดียว แต่มันก็ไม่เป็นอย่างที่คิด เงินเก็บที่ได้ก็ต้องเก็บจนแบบอดมากๆ ถ้าไม่เก็บก็จะไม่ได้เลย ท้อมากเลยค่ะคิดว่าคงจะต้องรับจ้างทำงานในโรงเรียรเก็บตังค์เอง เราหมดศรัทธาในตัวแม่เรามากเลยค่ะ ส่วนพ่อก็ทำงานอยู่ต่างจังหวัดแทบจะไม่รับรู้อะไรเลย สถานะการเงินทางบ้านเราก็ไม่ได้ขัดสนพอมีพอใช้รถก็ผ่อนหมดแล้ว แต่ก็นั่นแหละค่ะ รอน้อง และก็รอน้อง รอต่อไปค่ะ

***ขอโทษด้วยนะคะถ้าอ่านแล้วมันรู้สึกว่าเป็นเราเองที่เห็นแก่ตัว