ตรึกตรองถึงดวงดาว ที่ส่องแสง
ใจที่หวั่นไหว คิดถึงวันคืนที่ดวงดาววับวาว
เส้นทางฝากฝันไว้ตรงปลายสุด
ฤดูฝนซัดเข้ามา ลาร้างล้มลงฉับพลัน

เวลานำพาใครบางคนเข้ามา
ให้ได้เรียนรู้กันและกัน ปันแบ่งความสุข ทุกข์ และพบเจอ
ฉันเลือกความสุขโดยเร็ว อุ้มถือ ยากปล่อยวาง

เวลาสอนสั่ง วางห้อยความสุขได้
ตรงที่สามารถมองเห็น
เสียใจ หวาดกลัว และอ่อนแอ

ฉันล้มลงบากบั่นกลั้นใจยืน
เพื่อผ่าน เพียงจบ
 
เวลาให้ความสงบ โอบกอดในวันที่ฉันอ่อนล้า 
ฉันเรียนรู้ว่า เหนือความสุขคือความสงบที่มีราคาแพง
สิ่งที่เงินซื้อไม่ได้และ หัวใจเฝ้าตามหามาเนิ่นนาน

ความสุขคือสิ่งที่เราให้เรา 
ความสงบคือสิ่งที่ห้วงเวลาให้เรา
เราจะพาตัวเองไปหาความสุขได้ไหมไม่รู้
แต่จะมีวันหนึ่งที่เวลาจะพาความสงบมาให้เราได้พบพาน

ที่ที่ซึ่งหัวใจฉันจะไม่ทรมาน
ที่ที่ซึ่งอีกฝั่งหนึ่งจะมีเพียงความสุขร้อยเรียงวางเคียงท้องนภา...