เจ้าของกระทู้เป็นอดีตผู้ป่วยโรคซึมเศร้า อยากจะมาแบ่งปันข้อคิดดีๆ ที่ได้มาจากการป่วยเป็นโรคนี้ค่ะ 
 
“ ชีวิตคนเราก็เปรียบเสมือนดอกไม้ มีร่วงโรย มีผลิบาน บางทีอาจต้องโต้ลม หรือมีฝนกระหน่ำใส่ แต่อย่างไรก็ดี ก็ต้องคงอยู่ให้ได้ เมื่อแสงแดดอ่อนๆ ฉายขึ้นหลังลมพัดหนักหรือฝนกระหน่ำ ก็เปรียบเสมือนชีวิตหลังอุปสรรค ที่ไม่ว่าจะหนักหนาเพียงใด หากเรายืนหยัด และต่อสู้กับมัน วันที่ดีจะรอเราอยู่อย่างแน่นอน นอกจากนั้น เพื่อให้คงอยู่ การรดน้ำ ใส่ปุ๋ย การหมั่นดูแลเอาใจใส่นั้น เป็นสิ่งสำคัญเฉกเช่นเดียวกับการหมั่นใส่ใจความรู้สึกของตนและคนรอบข้างอยู่เสมอ

วาระในการผลิบาน และร่วงโรยของดอกไม้นั้นแตกต่างกันออกไปตามแต่ละสายพันธุ์ การศึกษาและสร้างความเข้าใจถึงธรรมชาติของพวกมันจึงเป็นอีกหนึ่งสิ่งสำคัญ ซึ่งเปรียบเสมือนการสร้างความเข้าใจในการเป็นไปของชีวิต แต่ละบุคคลต่างมีวาระหรือที่เราเรียกกันว่า timing เป็นของตนเอง ดังนั้นจึงอย่าได้นำชีวิตของตนไปเปรียบเทียบกับบุคคลอื่นเลย ” 

นี่คือสิ่งที่เจ้าของกระทู้เพิ่งคิดได้หลังจากการรักษาตัวนานนับ 3 ปี
 
เจ้าของกระทู้ เดิมเป็นคนทะเยอทะยานมาก มั่นใจในตัวเองสูง เชื่อมั่นในความคิดตัวเองที่สุด ต่อมาได้ประสบกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้น ทำให้ล้มลงและไม่สามารถยืนขึ้นได้ด้วยตัวเอง เจ้าของกระทู้ ตกงานกะทันหันด้วยเหตุผลบางประการ (ขอไม่กล่าวถึงนะคะ) ป่วยได้สัก 6 เดือน แฟนที่คบกันอยู่ก็ทิ้งไป เจ้าของกระทู้ ได้รับความรักความอบอุ่นจากครอบครัว พร้อมทั้งไปพบจิตแพทย์และทานยาอย่างสม่ำเสมอ จึงหายจากโรคดังกล่าวมาได้ พร้อมกับความคิดที่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมาก เจ้าของกระทู้ เข้าใจโลกและความเป็นไปมากขึ้น รู้จักการปลงและปล่อยวาง และรู้ซึ้งว่าสิ่งที่คนเราต้องการมากที่สุดก็แค่ความรักและความสุขที่หาได้จากรอบตัวเราเท่านั้นเอง
 
เจ้าของกระทู้ อยากขอเป็นกำลังใจให้แก่คนที่เป็นโรคนี้อยู่นะคะ ขอให้ไปพบจิตแพทย์และทานยาอย่างสม่ำเสมอ
ทั้งนี้ เจ้าของกระทู้ อยากขอการทำความเข้าใจจากบุคคลที่อยู่รอบข้าง ช่วยเป็นกำลังใจให้แก่ผู้ป่วยโรคนี้ด้วยค่ะ
 
ปล. เจ้าของกระทู้อยากจะเขียนหนังสือเกี่ยวกับเรื่องนี้ พร้อมแชร์ประสบการณ์ ไม่รู้ว่าควรเสริมอะไรตรงไหนดี ขอความคิดเห็นหน่อยนะคะ ♥

* ฝากเพจด้วยค่ะ https://www.facebook.com/depressionfightersrecovery