บทที่ 0 ปฐมบทวิถีพระป่า
ปี พ.ศ. 2557 เป็นปีที่ผมเองเรียนจบพอดี อยู่ระหว่างช่วงรอรับปริญญา ก็คิดว่าหน้าที่ลูกที่ควรทำหลักๆยังเหลืออะไรอยู่บ้าง คิดไปคิดมา ก็คิดถึงเรื่องบวช ว่านี่คงเหมาะด้วยโอกาสและเวลา หากบวชหลังจากนี้เงื่อนไขเรื่องเวลาและหน้าที่คงจะยากกว่านี้ ประกอบกับคุณยายที่เลี้ยงดูผมมาก็แก่ชราลงมาก คงถึงเวลาที่จะบวชสักที
ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ผมกรอกในเอกสารต่างๆว่านับถือศาสนาพุทธ แต่เอาเข้าจริงก็ไม่รู้ว่าตัวเองนับถือศาสนาพุทธจริงมั้ย เพราะผมเองไม่ค่อยอินกับเรื่องนี้เท่าไหร่ ทำบุญ เวียนเทียน ถวายสังฆทาน แทบไม่ทำ วัดก็ไม่เข้านอกจากงานศพเท่านั้น เวลาใครชวนเข้าวัดทำบุญผมมักตอบติดตลกว่า “เข้าไม่ได้หรอกเดี๋ยวร้อน”
คราวนี้พอคิดว่าจะบวชก็เลยลองหาข้อมูลเพิ่มเติมดูว่าจะบวชที่ไหนดี ก็พบกับสิ่งที่เรียกว่า “วัดป่า” เป็นวัดที่ห่างไกลจากความเป็นเมือง ส่วนใหญ่มักอยู่ตามป่าเขา เน้นความสงบ เรียบง่าย เพื่อฝึกจิต ฝึกสมาธิ ก็เกิดสนใจขึ้นมาอย่างมาก ซึ่งวัดป่าส่วนใหญ่จะอยู่ต่างจังหวัดไกลๆหน่อย ซึ่งที่บ้านไม่ค่อยเห็นด้วย ก็เลยลองหาข้อมูลเพิ่ม จนพบ “วัดป่าอัมพวัน” ที่ อ.เมือง จ.ชลบุรี
ตอนแรกแอบตกใจว่า อำเภอเมือง จังหวัดชลบุรี มีป่าด้วย ซึ่งพอได้ข้อมูลก็ขอที่บ้านไปเลยครับ ขอเข้าไปดู ถ้าดีตอบโจทย์จะขอบวชเลย
คนโบราณมักบอกว่าเวลาบวชจะมีมารมาผจญ ซึ่งก็จริงๆ ในกรณีนี้ คือ “พ่อ” ผมเอง 555 พอหาวัดได้ก็เข้าไปคุย ไปขอว่าจะเข้าไปดูวัดนะ ถ้าโอเคจะขอฤกษ์บวชที่นี่เลย(มารู้วันนั้นตอนไปวัดว่า ศาสนาพุทธจริงๆ ไม่มีถือฤกษ์ นะครับหลวงพ่อเจ้าอาวาสสอนว่าฤกษ์นั้นไม่มี ฤกษ์ดี คือ ฤกษ์สะดวก ยิ่งพอไปศึกษาในพระไตรปิฏกยิ่งไม่มีใหญ่ ที่ในไทยถือฤกษ์กันเพราะได้อิทธิพลมาจากพราหมณ์ครับ) พอบอกเสร็จ คุณพ่อก็บอกไม่อยากให้ไป บวชวัดแถวบ้านก็ได้ อยู่วัดป่าช่วงนี้ฝนตก พายุเข้า เกิดดินถล่ม น้ำท่วมจะทำไง สัญญาณโทรศัพท์มีรึเปล่าก็ไม่รู้ เกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะรู้มั้ยจะติดต่อยังไง ผมก็เถียงเลยตอนนั้น(อย่าทำตามนะครับไม่ดีเลย จริงๆท่านเป็นห่วงแหละ แต่ตอนนั้นเลือดร้อนอะไรที่คิดว่าถูก ก็ไม่ยอมใคร) วัดแถวบ้านไม่บวชหรอก เอะอะวุ่นวาย เดี๋ยวก็งานวัด เดี๋ยวก็คอนเสิร์ต ไม่สงบหรอก บวชไปจะได้อะไร แล้ววัดป่าอัมพวันยังไม่เคยไปเองเลยรู้ได้ไงว่าไม่ดี ปกติลูกมาขอบวช มีแต่พ่อแม่ดีใจ บางบ้านข้อร้องแล้ว ข้อร้องอีกนี่อะไร ไม่อยากให้บวช จากเถียงเป็นเริ่มทะเลาะกันแล้ว สงสารคุณแม่ตอนนั้นที่ต้องมาคอยห้ามทัพ สุดท้ายคุณแม่ก็โทรหาน้าให้มาพาไปเพราะพ่อผมไม่ยอมให้กุญแจรถยนต์ขับไปเอง แม่ก็กลัวเพราะคนบวชมารมักจะเยอะกลัวเป็นอะไรไปก่อน
ที่วัดป่าอัมพวัน โดยปกติจะให้เหล่าญาติโยม พบกับพระในวัดได้ช่วง 9 โมงกว่าๆ(หลังพระฉันเสร็จ ที่วัดพระสงฆ์ฉันมื้อเดียวนะครับ) จนถึงเที่ยงๆเท่านั้น เพราะถือว่าเป็นการรบกวนการปฏิบัติ การเจริญภาวนาของพระในวัด ซึ่งวันนั้นกว่าน้าผมจะมารับก็ 9 โมงกว่าแล้ว มาถึงแก๊สหมดไปรอเติมแก๊สคิวก็ยาว ปั้มแรกครึ่งชั่วโมงไม่ได้เติม ไปอีกปั้มก็รออีก ครึ่งชั่วโมงกว่าจะเติมเสร็จ เกือบ 11 โมงแล้วยังไม่ถึงไหนเลย แถมวันนั้นเกิดรถชนกันอีก 3 ที่ระหว่างทาง ทำรถติดมากๆ สุดท้ายไปถึงวัดเกือบบ่ายโมง ทำเอาใจเสียเลย แต่ไหนๆก็มาถึงแล้วลองขอเข้าไปคุยก่อนแล้วกัน
ไปถึงวัดบรรยากาศสงบร่มเย็นมากๆครับ ทำเอาใจเราที่ร้อนลนเกิดความสงบตามไปเลย ตัววัดตั้งอยู่ในอ่างเก็บน้ำช่องมะเฟือง สงบและร่มรื่นมาก ตัววัดจะแบ่งออกเป็น 2 ฝั่งมีอ่างเก็บน้ำช่องมะเฟืองกั้นกลาง เรียกฝั่งเก่ากับฝั่งใหม่ตั้งอยู่บนเนินเขาคนละลูก ฝั่งเก่าจะเป็นกุฏิ กับลานซักผ้าของพระสงฆ์ ฝั่งใหม่จะมี ศาลา โรงอาหาร พระอุโบสถ วิหารและส่วนกุฏิของพระสงฆ์
ผมกับน้าไปติดต่อที่ฝั่งเก่าก่อน พระลูกวัดแจ้งว่าให้ไปติดต่อที่อีกฝั่งนึง(ฝั่งใหม่) เราก็ข้ามไปเจอพระรูปนึงก็เข้าไปถามขอติดต่อเจ้าอาวาสเรื่องมาบวช ท่านก็ชี้บอกให้ไปรอที่กุฏิโน้น บอกเป็นกุฏิเจ้าอาวาส (มารู้ทีหลังท่านเป็นรองเจ้าอาวาสครับ) แล้วก็เรียกโยมวัดคนนึงให้พาไป
ไปถึงกุฏิเจ้าอาวาส นั่งรอสักพักหลวงพ่อเจ้าอาวาสก็ออกมา หลวงพ่อดูเมตตา และดูใจดีมากครับ สัมผัสได้ถึงความสงบ ร่มเย็นได้เลย ท่านบอกว่าถ้าจะมาขอบวชก็ต้องมาลองอยู่วัดฝึกปฏิบัติธรรม ถือศีล 8 ที่วัดดูก่อน ถ้าอยู่ได้ค่อยมาคุยกันเรื่องบวช หลวงพ่อก็ถามว่าจะลองเข้ามาฝึกปฏิบัติวันไหน ผมก็แจ้งหลวงพ่อไปอีก 3 วันจะขอเข้าไป ขอไปแจ้งรายละเอียดต่างๆกับคุณพ่อคุณแม่ และเตรียมตัวก่อน
จากนั้นก็กราบลาหลวงพ่อออกมาจากวัด
หลังกลับมาที่บ้านก็เล่าบรรยากาศวัดให้ที่บ้านฟัง ประกอบกับน้าช่วยเสริมเป็นระยะๆ ที่บ้านเลยเห็นชอบ วันที่ต้องกลับไปที่วัดเพื่อถือศีล 8 ที่บ้านเลยพากันมาส่งทั้งบ้าน เพื่อดูสถานที่
ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าชอบ บรรยากาศและความสงบร่มรื่นของที่นี่มาก จนอยากอยู่ปฏิบัติธรรมด้วย แต่เพราะไม่ได้เตรียมตัวกันมาเลยอดไป
ครั้งหนึ่ง ผมเคยเป็นพระ
ปี พ.ศ. 2557 เป็นปีที่ผมเองเรียนจบพอดี อยู่ระหว่างช่วงรอรับปริญญา ก็คิดว่าหน้าที่ลูกที่ควรทำหลักๆยังเหลืออะไรอยู่บ้าง คิดไปคิดมา ก็คิดถึงเรื่องบวช ว่านี่คงเหมาะด้วยโอกาสและเวลา หากบวชหลังจากนี้เงื่อนไขเรื่องเวลาและหน้าที่คงจะยากกว่านี้ ประกอบกับคุณยายที่เลี้ยงดูผมมาก็แก่ชราลงมาก คงถึงเวลาที่จะบวชสักที
ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ผมกรอกในเอกสารต่างๆว่านับถือศาสนาพุทธ แต่เอาเข้าจริงก็ไม่รู้ว่าตัวเองนับถือศาสนาพุทธจริงมั้ย เพราะผมเองไม่ค่อยอินกับเรื่องนี้เท่าไหร่ ทำบุญ เวียนเทียน ถวายสังฆทาน แทบไม่ทำ วัดก็ไม่เข้านอกจากงานศพเท่านั้น เวลาใครชวนเข้าวัดทำบุญผมมักตอบติดตลกว่า “เข้าไม่ได้หรอกเดี๋ยวร้อน”
คราวนี้พอคิดว่าจะบวชก็เลยลองหาข้อมูลเพิ่มเติมดูว่าจะบวชที่ไหนดี ก็พบกับสิ่งที่เรียกว่า “วัดป่า” เป็นวัดที่ห่างไกลจากความเป็นเมือง ส่วนใหญ่มักอยู่ตามป่าเขา เน้นความสงบ เรียบง่าย เพื่อฝึกจิต ฝึกสมาธิ ก็เกิดสนใจขึ้นมาอย่างมาก ซึ่งวัดป่าส่วนใหญ่จะอยู่ต่างจังหวัดไกลๆหน่อย ซึ่งที่บ้านไม่ค่อยเห็นด้วย ก็เลยลองหาข้อมูลเพิ่ม จนพบ “วัดป่าอัมพวัน” ที่ อ.เมือง จ.ชลบุรี
ตอนแรกแอบตกใจว่า อำเภอเมือง จังหวัดชลบุรี มีป่าด้วย ซึ่งพอได้ข้อมูลก็ขอที่บ้านไปเลยครับ ขอเข้าไปดู ถ้าดีตอบโจทย์จะขอบวชเลย
คนโบราณมักบอกว่าเวลาบวชจะมีมารมาผจญ ซึ่งก็จริงๆ ในกรณีนี้ คือ “พ่อ” ผมเอง 555 พอหาวัดได้ก็เข้าไปคุย ไปขอว่าจะเข้าไปดูวัดนะ ถ้าโอเคจะขอฤกษ์บวชที่นี่เลย(มารู้วันนั้นตอนไปวัดว่า ศาสนาพุทธจริงๆ ไม่มีถือฤกษ์ นะครับหลวงพ่อเจ้าอาวาสสอนว่าฤกษ์นั้นไม่มี ฤกษ์ดี คือ ฤกษ์สะดวก ยิ่งพอไปศึกษาในพระไตรปิฏกยิ่งไม่มีใหญ่ ที่ในไทยถือฤกษ์กันเพราะได้อิทธิพลมาจากพราหมณ์ครับ) พอบอกเสร็จ คุณพ่อก็บอกไม่อยากให้ไป บวชวัดแถวบ้านก็ได้ อยู่วัดป่าช่วงนี้ฝนตก พายุเข้า เกิดดินถล่ม น้ำท่วมจะทำไง สัญญาณโทรศัพท์มีรึเปล่าก็ไม่รู้ เกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะรู้มั้ยจะติดต่อยังไง ผมก็เถียงเลยตอนนั้น(อย่าทำตามนะครับไม่ดีเลย จริงๆท่านเป็นห่วงแหละ แต่ตอนนั้นเลือดร้อนอะไรที่คิดว่าถูก ก็ไม่ยอมใคร) วัดแถวบ้านไม่บวชหรอก เอะอะวุ่นวาย เดี๋ยวก็งานวัด เดี๋ยวก็คอนเสิร์ต ไม่สงบหรอก บวชไปจะได้อะไร แล้ววัดป่าอัมพวันยังไม่เคยไปเองเลยรู้ได้ไงว่าไม่ดี ปกติลูกมาขอบวช มีแต่พ่อแม่ดีใจ บางบ้านข้อร้องแล้ว ข้อร้องอีกนี่อะไร ไม่อยากให้บวช จากเถียงเป็นเริ่มทะเลาะกันแล้ว สงสารคุณแม่ตอนนั้นที่ต้องมาคอยห้ามทัพ สุดท้ายคุณแม่ก็โทรหาน้าให้มาพาไปเพราะพ่อผมไม่ยอมให้กุญแจรถยนต์ขับไปเอง แม่ก็กลัวเพราะคนบวชมารมักจะเยอะกลัวเป็นอะไรไปก่อน
ที่วัดป่าอัมพวัน โดยปกติจะให้เหล่าญาติโยม พบกับพระในวัดได้ช่วง 9 โมงกว่าๆ(หลังพระฉันเสร็จ ที่วัดพระสงฆ์ฉันมื้อเดียวนะครับ) จนถึงเที่ยงๆเท่านั้น เพราะถือว่าเป็นการรบกวนการปฏิบัติ การเจริญภาวนาของพระในวัด ซึ่งวันนั้นกว่าน้าผมจะมารับก็ 9 โมงกว่าแล้ว มาถึงแก๊สหมดไปรอเติมแก๊สคิวก็ยาว ปั้มแรกครึ่งชั่วโมงไม่ได้เติม ไปอีกปั้มก็รออีก ครึ่งชั่วโมงกว่าจะเติมเสร็จ เกือบ 11 โมงแล้วยังไม่ถึงไหนเลย แถมวันนั้นเกิดรถชนกันอีก 3 ที่ระหว่างทาง ทำรถติดมากๆ สุดท้ายไปถึงวัดเกือบบ่ายโมง ทำเอาใจเสียเลย แต่ไหนๆก็มาถึงแล้วลองขอเข้าไปคุยก่อนแล้วกัน
ไปถึงวัดบรรยากาศสงบร่มเย็นมากๆครับ ทำเอาใจเราที่ร้อนลนเกิดความสงบตามไปเลย ตัววัดตั้งอยู่ในอ่างเก็บน้ำช่องมะเฟือง สงบและร่มรื่นมาก ตัววัดจะแบ่งออกเป็น 2 ฝั่งมีอ่างเก็บน้ำช่องมะเฟืองกั้นกลาง เรียกฝั่งเก่ากับฝั่งใหม่ตั้งอยู่บนเนินเขาคนละลูก ฝั่งเก่าจะเป็นกุฏิ กับลานซักผ้าของพระสงฆ์ ฝั่งใหม่จะมี ศาลา โรงอาหาร พระอุโบสถ วิหารและส่วนกุฏิของพระสงฆ์
ผมกับน้าไปติดต่อที่ฝั่งเก่าก่อน พระลูกวัดแจ้งว่าให้ไปติดต่อที่อีกฝั่งนึง(ฝั่งใหม่) เราก็ข้ามไปเจอพระรูปนึงก็เข้าไปถามขอติดต่อเจ้าอาวาสเรื่องมาบวช ท่านก็ชี้บอกให้ไปรอที่กุฏิโน้น บอกเป็นกุฏิเจ้าอาวาส (มารู้ทีหลังท่านเป็นรองเจ้าอาวาสครับ) แล้วก็เรียกโยมวัดคนนึงให้พาไป
ไปถึงกุฏิเจ้าอาวาส นั่งรอสักพักหลวงพ่อเจ้าอาวาสก็ออกมา หลวงพ่อดูเมตตา และดูใจดีมากครับ สัมผัสได้ถึงความสงบ ร่มเย็นได้เลย ท่านบอกว่าถ้าจะมาขอบวชก็ต้องมาลองอยู่วัดฝึกปฏิบัติธรรม ถือศีล 8 ที่วัดดูก่อน ถ้าอยู่ได้ค่อยมาคุยกันเรื่องบวช หลวงพ่อก็ถามว่าจะลองเข้ามาฝึกปฏิบัติวันไหน ผมก็แจ้งหลวงพ่อไปอีก 3 วันจะขอเข้าไป ขอไปแจ้งรายละเอียดต่างๆกับคุณพ่อคุณแม่ และเตรียมตัวก่อน
จากนั้นก็กราบลาหลวงพ่อออกมาจากวัด
หลังกลับมาที่บ้านก็เล่าบรรยากาศวัดให้ที่บ้านฟัง ประกอบกับน้าช่วยเสริมเป็นระยะๆ ที่บ้านเลยเห็นชอบ วันที่ต้องกลับไปที่วัดเพื่อถือศีล 8 ที่บ้านเลยพากันมาส่งทั้งบ้าน เพื่อดูสถานที่
ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าชอบ บรรยากาศและความสงบร่มรื่นของที่นี่มาก จนอยากอยู่ปฏิบัติธรรมด้วย แต่เพราะไม่ได้เตรียมตัวกันมาเลยอดไป