คือตอนนี้พี่เราไปเข้าหอเเล้ว ซึ่งเรายังอยู่ม.ปลายห่างกับพี่2ปี เมื่อก่อนเวลาพี่อยู่ด้วยบางครั้งก็ทะเลาะกัน บางครั้งก็เบื่อกัน บางครั้งก็ไม่อยากให้อยู่ด้วยเลยรำคาญ แต่มันก็ยังดีกว่าการที่เราต้องมาอยู่คนเดียวแบบนี้อะ พี่ไม่อยู่แล้วเราโคตรเหงาเลย ตั้งเเต่พี่ออกจากบ้านไปเราร้องให้ทุกวัน มันเหงามันรู้สึกแย่บอกไม่ถูกเลยอะ ปกติเวลากลับจากโรงเรียนก็จะมานั่งเม้านั่งคุยกัน เห็นของกินอะไรอร่อยๆก็เอามาให้กันกินตลอดเลย เวลาเราไม่เข้าใจวิชาอะไรเราก็จะถามพี่ตลอด ไม่ว่าจะล้างจาน ซักผ้า กวาดบ้าน หรืออะไรก็เเล้วเเต่ เราจะช่วยกันทำตลอดเลย ไปเที่ยวที่ไหนก็มีพี่นั่งรถข้างๆไปด้วยตลอด เเต่ตอนนี้พี่ไม่อยู่เเล้วเราร้องไห้ไม่หยุดเลย เวลาเรามีเรื่องไม่สบายใจเเล้วเราจะบ่นกับใคร เวลาเรามีความสุขเราจะมาโม้ให้ใครฟัง เวลาไปเที่ยวก็ไม่มีใครถ่ายรูปได้สวยเท่าพี่เราเเล้วอะ  

เมื่อไหร่เราจะชินหรอ เมื่อเราจะได้มานั่งคุยกันอีกหรอ คิดถึงตอนที่เราอยู่ด้วยกันจัง ดีกว่าการอยู่คนเดียวเยอะเลยนะ เราไม่รู้เลยว่าโมเม้นที่อยู่ด้วยกันที่ทำด้วยกันจะได้ทำอีกทีตอนไหน ยิ่งโตชีวิตก็ยิ่งห่างกัน มันคิดถึงมากๆเลยนะ รู้สึกเหงามากเลยกับการที่อยู่คนเดียว ถึงเเม้จะมีพ่อแม่ เเต่ก็ยังขาดพี่อยู่ดี ยิ่งไม่มีพี่เรายิ่งต้องขยันเรียน เพราะเวลามีพี่เราจะคิดตลอดว่ายังไงก็มีพี่สอนอยู่ดี เเต่พอไม่มีเเล้วนี่สิใจหายเลย 

มีใครเป็นเหมือนเรามั้ย เมื่อไหร่ถึงจะชินหรอคะ เราร้องไห้บ่อยมากเลย คิดเเล้วมันร้องไม่หยุดเลยจริงๆ