สวัสดีค่ะ ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาอยากจะมาแชร์สิ่งที่เราเจอจนทำให้เราเกือบคิดสั้น เราอยากจะมาระบายกับเพื่อนๆที่อาจจะเคยเจอเหตุการ์ณแบบเรา ว่าจะใช้ชีวิตในแง่มุมต่อไปยังไง ขอเริ่มเล่าเลยนะคะ

เรามีแฟนคนหนึ่ง มีลูกด้วยกัน 1 คน เราไม่ได้แต่งงาน ไม่ได้จดทะเบียน แต่เขามาอยู่กินกับบ้านเรา เราคบกันมา5ปี มีปัญหากันตลอด เลิกกันมากกว่า 10 ครั้ง แต่ละครั้งที่ผ่านมาก็จะเป็นเดือน นานสุดถึง 7 เดือน

ตอนนี้เราก็ได้เลิกกับเขาแล้ว เราเลี้ยงลูกคนเดียวมา 7 เดือนแล้วเช่นกัน สาเหตุในแต่ละรอบ เกิดจาก การผิดคำพูดของทุกรอบ รับปากอะไรกับเราก็ไม่เคยทำได้ ความรู้สึกมันสะสม แล้วเขาเป็นคนติดเพื่อน รักเพื่อนมาก มากกว่ารักครอบครัวด้วยซ้ำ เขาบอกว่าเขาขาดเพื่อนไม่ได้ เพื่อนสำคัญที่สุด เขาไม่ยอมเลิกคบเพื่อน เขายอมทะเลาะกับเรา ยอมที่จะทิ้งลูกทิ้งเมีย

เขาไม่เคยเลี้ยงลูก วันนึงอยู่กับลูกแค่2ชั่วโมง ลูกเรา 4 ขวบ ลูกเราเคยเห็นเขาทำร้ายเราด้วยซ้ำ ลูกเราเลยไม่ชอบพ่อ เขาจะเปนเด็กก้าวร้าวเมื่ออยู่กับพ่อ แต่ถ้าอยู่กับคนอื่นๆ เขาจะไม่เป็น เราไม่ได้ตั้งใจจะให้ลูกมาเห็นอะไรแย่ๆแบบนี้ แต่ลูกเราตื่นมากลางดึก ภาพวันนั้นก็ยังติดตาเราเหมือนกัน ภาพที่ลูกเข้ามาช่วยแม่ที่กำลังโดนทำร้าย แต่ลูกเรากลับโดนตบด้วยหลังมือจนตกเตียง เขากลับมาว่าเราว่าเราเลี้ยงลูกไม่ดี ตามใจลูกจนเสียคน ทั้งๆที่เขาไม่เคยเลี้ยง เขาไม่เคยมองต้นเหตุว่าที่ลูกทำกับเค้าแบบนั้นเกิดจากอะไร

เรื่องค่าใช้จ่าย ค่าเทอมต่างๆ เขาก็ไม่เคยรับผิดชอบ ได้มาแต่ละที ครั้งละหมื่น แต่กว่าจะได้ต้องทวงล่วงหน้า 2 เดือนถีงจะได้ แล้วลูกเราเรียนอินเตอร์ ซึ่งมันไม่พอจ่ายแน่อนอน ใช่ค่ะ สุดท้ายเราก้ต้องจ่ายคนเดียว

เขาไม่เคยพยายามสร้างเนื้อสร้างตัว ยังเล่นสนุกไปวันๆ กืนเหล้าเมายา เขามาอยู่บ้านเราแต่ก็ไม่มีความเกรงใจคนในบ้านเรา ใช้ชีวืตอย่างราชา มีคนหาให้กิน มีคนซักผ้าให้ ค่าน้ำค่าไฟก็ไม่เคยช่วยบ้านเราจ่ายแม้แต่บาทเดียว

แต่ที่บ้านเรายอมเพราะเห็นแก่เราแล้วก็หลาน ถึงยอมให้มันเข้ามาอยู่ แล้วก็ไม่เคยทำให้มันอึดอัดหรือบังคับอะไรเลย พ่อแม่เราเจ็บช้ำ ร้องไห้ไปกับเราทุกครั้งที่เราร้องไห้ เราเครียด พ่อแม่เจ็บใจมากที่เราไม่หลุดพ้นจากมัน พ่อแม่เคยขอให้เลิกเถอะ แต่เราก็คิดว่า เพื่อครอบครัว ลูกจะได้มีครอบครัวที่พร้อมหน้า เราถึงเลือกที่จะกลับไปแล้วให้อภัยทุกรอบ

แต่รอบนี้คงถึงทางตัน เราอยู่คนเดียวมาได้เกือบปี โดยที่ไม่มีเขา แต่ไม่ใช่ว่าเขาจะหายไปเลย เขายังคงติดต่อหาเราเป็นบางช่วง เรารับสายบ้างไม่รับบ้าง เขาบอกคิดถีงเราอย่างนั้นอย่างนี้ เขาบอกเขาไม่มีใครเลย วันๆทำแต่งาน อยากคุยกับลูก แต่เราก็ไม่ได้ให้คุย

เพราะเราคิดว่า คุณหายไปตั้งนานคุณไม่เคยจะคิดถึง หรือถ้าคุณคิด จิตใต้สำนึกคงต้องส่งเสียอะไรลูกบ้าง เขารู้กำหนดการจ่ายเงินของโรงเรียนลูกหมด แล้วเขาก็รู้ว่าเราลำบาก แต่นี่แม้แต่บาทเดียวเขาก็ไม่ได้ช่วยเหลือเราเลย

จนเรารู้สึกว่าพอเถอะเลิกติดต่อมาได้แล้ว มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย การที่เขาติดต่อเรามาแต่ละครั้ง เรายอมรับว่าเราหวังว่าเขาจะกลับมา เขาจะคิดได้ แต่ก็ไม่ใช่ เราต้องมานั่งเจ็บทุกครั้งที่เขาโทรมา จนเรายื่นคำขาดว่าอย่ายุ่งกันอีก แล้วเขาก็หายไปแล้วก็มีแฟนใหม่ทันที แฟนใหม่ที่ได้มาก็เปนประเภทเดียวกับเขา สังคมเดียวกัน ไม่ทำงาน กินเหล้า กินน้ำกระท่อม ผู้หญิงสักเต็มตัว เพื่อนเราทุกคนบอกว่าเหมาะแล้ว ผีเน่ากับโลงผุ


เราเจ็บมาก ร้องไห้ไม่หยุด เราเสียใจ ลูกอยู่กับเราเขาบ่นอยากไปเที่ยวทะเล แต่ตัวเราก็ติดงาน แต่พ่อเขากลับพาแฟนใหม่ไปเที่ยว มีเงินให้แฟนใหม่ ลูกเราเป็นเด็กฉลาดมากๆ เขาเหมือนรู้ว่าเราเป็นยังไง เขาไม่เคยพูดถึงพ่อเขาเลย แต่ลูกบอกกับเราว่า เค้าจะอยู่กับเราเอง จะอยู่กับเราแค่สองคน แล้วเขาก็เข้ามากอดเรา


เราพึ่งเจอเหตุการณ์นี้มา อาจจะเล่าไม่ละเอียดไม่ชัดเจน มันเป็นสิ่งที่เราอยากจะพูดในตอนนี้ ตอนนี้ก็ยอมรับว่าสติหลุดๆ แต่ก็พยายามฮีลตัวเองให้อยู่กับความเป็นจริง แล้วสู้ต่อไป