พอโตมาเราเริ่มรู้สึกว่าเราท้อกับชีวิต ส่วนตัวเราเป็นคนไม่ค่อยมีสังคมมากนักตั้งแต่เด็ก เลยรู้สึกว่าอะไรๆก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่น้อย อีกทั้งมีปมเรื่องครอบครัวตอนเด็ก ที่ทางครอบครัวมีสองบ้าน แต่ตอนนี้โอเคขึ้นแล้วในปมเรื่องนี้ เราเป็นคนที่ยึดติดกับคนๆนึงที่เข้ามาในชีวิตเรา เราเหมือนเสียทุกอย่างไปตอนเราอยู่ ม.3 เราผิดพลาดในเรื่องความรัก และเราเอาชีวิตตัวเองไปผูกกับคนๆนึงมากเกินไป เรากับเขาโตมาในสังคมที่แตกต่างมาก เราไม่เข้าใจซึ่งกันและกัน ด้วยความเป็นเด็ก เราก็แยกไม่ออกว่ามันคืออะไร เรากับเขาคนนี้กลับมาคบกันหลายรอบ แต่ทุกรอบเกิดการบั่นทอนจิตใจกันทุกครั้ง ด้วยความที่เราไม่ค่อยมีเพื่อนให้ไปเที่ยว ไปพักสมอง ไปผ่อนคลาย เราเลยเลือกคบเพื่อนในโลกโซเชียล เรากับเขายังเด็กกันมาก เพราะงั้นเลยเห็นแก่ตัวกันบ้าง และเรากับเค้าเคยผิดพลาดกันมาก่อน เรายืดเยื้อความสัมพันธ์แบบนี้มา เป็นเวลา 2 ปี เราคบกันตอนม.3 กลับมาคบอีกที ตอนม.4 และเขาก็ทักมาอีกที ตอนม.5 ตอนนี้เราอยู่ม.5 และเราพึ่งเลิกกัน ยอมรับว่ามันมีเรื่องนี้เกี่ยวข้องด้วย แต่ไม่ใช่มั้งหมด เรารู้สึกไม่อยากเรียนต่อ ท้อแท้กับชีวิต เราไม่มีกะจิตกะใจจะไปเรียนต่อ หลังจากที่เลิก เราพยายามไม่คิด เราแค่คิดว่า ตัวเราทำไมต้องยอมโดนเขาทำร้ายแบบนี้ซ้ำๆ เรารู้สึกอยากอยู่คนเดียว เรียนอยู่ก็ร้องไห้ เราร้องไห้ตลอดทั้งวัน เราเองก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ มันทำให้คนอื่นหดหู่ไปด้วย เราคิดว่าตัวเองเป็นภาระให้ทุกๆคน และเราก็คิดอยากตาย เราเคยไปปรึกษาหมอเรื่องนี้ แต่ตอนนั้นหมอไม่ได้บอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าหรืออะไรนะ เหมือนแม่เราแค่อยากให้ระบายให้ใครฟัง ที่เชี่ยวชาญด้านนี้ เพราะแม่เราไม่ค่อยมีเวลาให้เราตั้งแต่เด็กแล้ว และเราก็ไม่กล้าปรึกษาแม่ในตอนนั้น แต่ตอนนี้เราคุยกับคนในครอบครัวมากขึ้นหลังจากไปพบจิตแพทย์ครั้งนั้นตอนม.1 แม่เปิดใจรับฟังมากขึ้น แต่แม่เราก็โดนกดดันจากงานเหมือนกัน เหมือนชีวิตเรามันหดหู่ไปหมด เราไม่อยากไปเรียน เราอยากพัก จิตใจเรามันไม่พร้อม และเราคิดอยากจะตายอยู่ตลอด เราอยากปลีกตัวออกจากสังคม ไม่อยากพบเจอใคร อยากอยู่คนเดียว เราอาจจะเล่าข้ามไปข้ามมาแต่ถ้าอ่านจนจบเราขอบคุณมากๆนะ เราก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง มันมีหลายอย่างที่ยังอัดอั้นในใจ แต่เราระบายออกมาคร่าวๆได้แค่นี้ แล้วเราก็เคยทำร้ายตัวเอง เราเข้าข่ายเป็นโรคซึมเศร้าไหมคะ..