กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีนักปราชญ์คนหนึ่งที่มีความรู้มากมายได้เดินทางไปที่สำนักของอาจารย์ด้านปรัชญาคนหนึ่ง 
"ท่านนักปราชญ์ท่านเข้ามาที่สำนักของของข้าทำไมหรือ"
"ท่านอาจารย์ขอรับ ข้ามาที่สำนักท่านเพราะข้าอยากรู้ว่าความรู้ทางด้านปรัชญาของท่าน จะสู้ข้าที่ได้เรียนรู้ปรัชญาของทั้งโลกได้หรือเปล่าขอรับ"
อาจารย์มองไปที่นักปราชญ์อย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะนำกาน้ำชากับถ้วยน้ำชามาวางไว้ จากนั้นนำกาน้ำชามาราดถ้วยน้ำชาจนล้นแก้ว
"ท่านอาจารย์ขอรับ ท่านชงชาประสาอะไรของท่าน ชงแบบนี้น้ำชาก็หกสิขอรับ"
"ท่านนักปราชญ์ น้ำชานี้ก็เหมือนกับความคิดความยืดมั่นถือมั่นของท่าน ที่ทะนงตนว่าท่านเป็นผู้รู้ มีความรู้มากมาย ต่อให้ข้าชงชาที่เหมือนความรู้ลงไป ชาก็จะล้นแก้วจนหก เหมือนกับที่ท่านคิดว่าท่านเก่งแล้วแน่แล้ว"
"ขอรับท่านอาจารย์ ตอนนี้ข้าพร้อมที่จะไปถ้วยชาเปล่าให้ท่านแล้วขอรับ"
จากนั้นนักปราชญ์และอาจารย์ต่างก็สนทนาด้านปรัชญาจนถึงค่ำ
เรื่องเล่าปรัชญาเซนเรื่องนี้แสดงให้เห็นว่าความรู้นั้นเป็นสิ่งที่ไม่มีวันสิ้นสุด. ดังนั้นจึงควรที่จะทำตัวอย่างถ้วยน้ำชาที่รองรับน้ำชาที่เป็นความรู้ใหม่ๆเสมอ ไม่ควรเป็นชาล้นแก้วเพราะการทำตัวเป็นชาล้นแก้วจะทำให้พลาดโอกาสที่จะได้ความรู้ใหม่ๆอย่างน่าเสียดาย