สวัสดีทุกคนนะคะ ขอเริ่มเรื่องแล้วกัน คืออยากจะเล่าเรื่องราวและของคำปรึกษา
คือ เราคิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า เนี๊ยะเราคิดไปเองนะ เพราะจากที่สังเกตตัวเองแล้วรู้สึกว่าอ่อนไหวง่ายเหลือเกิน ไม่รู้ว่าทำไมถึงร้องไห้เกือบทุกคืน ไม่อยากเจอใคร อยากอยู่ในห้องคนเดียว นี่จะเปิดเทอมแล้วไม่อยากไปโรงเรียนเลย เราพยายามจะทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น พยายามที่จะเข้มแข้งไม่ร้องไห้ พยายามให้กำลังใจตัวเอง แต่มันรู้สึกเหนื่อย เหนื่อยมาก และรู้สึกเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม


จะขอย้อนกลับไปเมื่อเราอยู่ ป.4 ตอนนั้นเราเป็นสิว และผมยักโซกมาก ไม่ได้ผมตรงสวยอาจเป็นเพราะฮอร์โมน  มีสิวเต็มหน้าเลย แล้วไม่รู้ว่าเพราะอะไรเรามีผมงอกด้วย นี่ก็โดน เพื่อนล้อ รุ่นน้องล้อ พี่ๆล้อ แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรเลยนะ ก็โดนพวกเขาล้อแบบนี้จนเรียนจบ ม.3 ก็ไม่ได้โกรธและก็ แฮปปี้กับพวกเขา คือตอนไปโรงเรียน พวกเขาก็จะทักและยอกล้อทักวันเลย คือตอนนั้นก็แฮปปี้จริงๆนะ คือเล่นฟุตบอลกับเพื่อนกับรุ่นพี่ เล่นแกล้งกันกับรุ่นน้อง   พอมาถึงตอนนี้ไม่รู้สึกแฮปปี้กับเรื่องแบบนั้นอีกแล้ว พอจบม. 3 ก็เข้าเรียนโรงเรียนใหม่ แล้วมีเพื่อนที่โรงเรียนเก่า เข้าไปเรียนด้วย ในห้องเดียวกันเลย
แล้วนี่ เป็นคนที่โกรธใครไม่เป็น ว่าใครไม่เป็น  คือแบบว่าโคตรเหนื่อยเลยเว้ย อันที่จริงคิดว่าเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กจะเข้าใจกัน แต่นี่เพื่อนเรากลับพาเพื่อนในชั้นล้อเรา  ในชั้นเรียนเรามีเพื่อนผู้หญิง 10 คน นี่คิดว่าตัวเองน่าเกลียดสุดแล้ว เพราะเราไม่แต่งหน้า ไม่ทาลิปสติก เราก็รู้ว่าตัวเองน่าเกลียดเพราะมีสิวและผมไม่ได้ตรงสวย  เราก็อยากสวยเหมือนกัน เราก็พยายามที่จะดูแลตัวเองรักษาสิว แต่มันไม่หาย

และนี่พอไปโรงเรียน พวกเราที่เป็นเพื่อนโรงเรียนเก่า ก็ล้อเรา เพื่อนำผู้หญิงคนอื่นก็ล้อเรา  นี่ไม่ได้โกรธพวกเขาเลยนะเว้ยแต่เสียใจอ่ะ  เราประหลาดจากพวกเขาตรงไหน ทำไมพวกต้องหัวเราะเรา ทำไมพวกเขาถึงคิดว่าเราดูแตกต่างจากพวกเขา
แล้วนี่โครตน้องใจเลยเว้ย  เห็นน่าเพื่อนที่ไรเพื่อนมองเราและหัวเราะตลอด  ไม่รู้ว่าเขาคุยอะไรกันทำไมหันมองเราแล้วหัวเราะ  บ้างที่ก็รู้สึกเหนื่อยมาก มากแบบอธิบายไม่ถูกแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำโรงเรียน  บ้างทีกลับบ้านมาก็ร้องไห้ในห้อง   เขาไม่ได้ล้อแค่รูปลักษณ์ภายนอกของเรา เขาพูดสนุกปากไม่ว่าจะเป็น ลักษณะท่าทางของการนั้งของเรา ไม่ว่าจะเป็นจะเรื่องโซเชียล เขาจะไปส่องแล้ว มาคุยกันหัวเราะสนุกสนาน  แต่บ้างเรารู้สึกว่าฉันไม่มีความสุขกับเรื่องพวกนี้ ฉันไม่ชอบเลยกับรูปภาพทุกอย่างบนโซเชียล        
บอกเลยว่าไม่สนิทกับเพื่อนคนเลยสักคน  ไม่อยากคุยด้วย ไม่อยากเจอหน้า  รู้สึกไม่แฮปปี้กับพวกเขา  ตั้งแต่ปิดเทอมมาเราก็ไม่ได้คุยกับเพื่อนคนไหนหรือใครเลย    
จากนั้นก็ใครชีวิตปกติอยู่บ้าน ไม่รู้ทำอะไร   เล่นเกมส์ ดูยูทูป ทำอะไรเรื่อยเปื่อยของเรา  
พอต้นเดือนที่พามาโรงเรียนในไปลงทะเบียนเรียน  เราไปคนเดียวและเจอเพื่อนผู้หญิงอีกเราแต่เจอแค่สามคน เราก็ไปถามคุยกับพวกเขา  เขาถามว่า ทำทรงผมอะไรของ คือเราทักเปียสองข้าง   ทักเปียนั้นสักพักเขากระซิบกัน ตอนนั้นรู้สึกใจไม่ค่อยดี  พอเราเข้าไปในห้องครู  ออกมาพวกเขากลับแล้ว แต่ไม่บอกเรา นี่ก็ไม่ได้คิดโกรธอะไร พวกไปเขาปากกาที่เพื่อนผู้ชายยืมไป เราได้ยินเขาพูด มาก็มาคนเดียวไปก็คนเดียว ตอนเราหันหลังกลับ นี่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเรา คิดว่าตลอดทั้งทางกลับบ้าน กลับบ้านมารู้สึกเหนื่อยมาก  

พอถัดมาอีกวันแม่ถามว่าทำไม่เป็นสิวเยอะจัง  "หนูไม่รู้"  ( เราก็ถามตัวอยู่ตลอดว่าทำไมถึงเป็นสิว ก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่เคยได้คำตอบ )
แล้วไปตลาดคนในรถเมล์เห็นก็ถามว่าทำไมเป็นสิวเยอะจัง   ไม่ตอบอะไรเราก็ยิ้มเพราะพวกเขาเป็นผู้  พอกลับถึงบ้านเท่านั้นและนั้งมองตัวเองในกระจก เราไห้เลยจ้า    จากนั้นก็ไม่ค่อยอยากเจอหน้าใครอยู่คนเดียวตลอด  
นี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม มันทำให้เรานึกถึงเรื่องอดีตและเราก็ร้องไห้   ก่อนนอนก็คิดถึงเรื่องพวกนั้นแล้วร้องไห้ ไม่รู้สิ รู้สึกโดดเดี่ยว เกิดคำถามว่าเราเกิดว่าทำไม ทำไมเราถึงน่าเกลียด  เกลียดหน้าตัวเอง เกลียดและโกรธตัวเอง   มีอยู่วันหนึ่งเราทาครีมบนหน้าแล้วเห็นตัวเองแล้วร้องไห้  คิดถึงตอนที่พวกเขาล้อ เมื่อได้ยินเสียงเล่านั้น  รู้สึกเหนื่อยจริง
จนถึงตอนนี้เรามีสะติอยู่บ้างก็คิดว่าตัวเองน่าจะเป็นโรคซึมเศร้า  จนทุกวันนี้ก็ยังร้องไห้ก่อนนอนบ้างคืน บ้างที่อยู่ดีๆก็ร้องไห้  เราพยายามที่จะให้กำลังใจตังเอง  พยายามบอกรักตัวเอง แต่มันเหนื่อยมันรู้สึกเหนื่อยและเจ็บปวดขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกโดดเดี่ยวไม่มีใคร