เดินทางออกจากอยุธยากันประมาณ 7.00 น ไม่มีการแวะกินข้าว เพราะมีอาหารกักตุนแล้ว คือข้าวเหนียวหมูคนละห่อ  ที่แวะคือห้องน้ำ...  เป้าหมายแรกคือโขงเจียม เพราะต้องการไปชมวัดสิรินธรวรารามภูพร้าว มหัศจรรย์เรืองแสง   หรือที่ชาวบ้านนิยมเรียกกันสั้น ๆ ว่า “วัดภูพร้าว” เล่าว่า เมื่อก่อนภูเขานี้มีหินก้อนกลมคล้ายลูกมะพร้าวมากมาย เมื่อทุบออกมาจะมีฝุ่นหรือเม็ดหินใส ๆ แวววาวระยับคล้ายเพชรพลอย ชาวบ้านเชื่อว่าเป็นหินศักดิ์สิทธิ์ที่ฤาษีเสกไว้ ให้นำไปรักษาโรค จึงเรียกเขาลูกนี้ว่า “ภูพร้าว” ต่อมามีคนเก็บเอาไปขายจนหมด

    วัดนี้เริ่มจากพระอาจารย์บุญมาก ฐิติปัญโญ เดินทางจากลาวมาเผยแผ่ธรรมะทางฝั่งไทย ท่านได้มาพักปักกลดที่ภูพร้าว ในราวปี พ.ศ.2495-2498 ให้ชื่อว่า วัดภูพร้าว 

    ปี พ.ศ. 2516-2517 พระอาจารย์บุญมาก ฐิติปัญโญ ได้เดินทางกลับไปยังวัดภูมะโรง เมืองจำปาสัก เนื่องจากเกิดความไม่สงบทางการเมืองในประเทศลาว ท่านพระอาจารย์บุญมากตัดสินใจกลับประเทศลาว และมรณภาพลงเมื่อปี 2524 ที่วัดภูมะโรง สิริอายุ 72 ปี วัดภูพร้าวนี้จึงถูกปล่อยร้างเรื่อยมา

    ปี พ.ศ. 2542 พระครูกมลภาวนากร เจ้าอาวาสและผู้บูรณะพัฒนาวัดภูหล่น ตำบลสงยาง อำเภอศรีเมืองใหม่ จังหวัดอุบลราชธานีได้ ซึ่งเป็นลูกศิษย์ของพระอาจารย์บุญมาก ฐิติปัญโญได้นำคณะศิษยานุศิษย์มาบูรณะปฏิสังขรณ์วัดสิรินธรวรารามภูพร้าว (อ.สิรินธร) ให้กลับมาเป็นสถานที่ปฏิบัติธรรมได้ดังเดิม

   การเดินทางที่ไกลมาก ระยะทางเกือบ  700 กิโลเมตร  แวะกินข้าวกลางวันร้านเจ้เฮียง ลาบเป็ด ไก่ย่างห้วยทับทัน  อร่อย แล้วรีบเดินทางต่อมาหยุดพักที่วัดถ้ำคูหาสวรรค์ โขงเจียม วัดถ้ำคูหาสวรรค์ ก่อสร้างเมื่อปี พ.ศ.2521 ดำเนินการก่อสร้างโดยหลวงปู่คำคะนึง จุลมณี หลวงปู่ที่อาศัยถ้ำซึ่งมีลักษณะเป็นชะโงกหินเป็นสถานที่ปฏิบัติธรรม