เรามีอดีตในวัยเรียนอันนึงที่เราลืมยังไงก็ลืมไม่ได้ค่ะ นึกถึงแล้วก็ร้องไห้  
เรื่องคือตอนเรียนประถมจะมีอาจารย์คนนึงแกดุมากค่ะ แต่แกก็เล่นกับเด็กบ้าง แต่เราเป็นคนไม่สนิทกับอาจารย์คนไหนเลยแต่เค้าก็จำเราได้ เรียกชื่อเราถูก
แต่ครั้งนี้เราไม่ชอบเลยค่ะ คือตอนนั้นเราก็เรียนคาบเค้าปกติ ก็สอนๆเรียนๆไปแต่จู่ๆทั้งห้องก็เงียบ แล้วเค้าก็จ้องมาที่เราค่ะ เหมือนจะให้ลุกตอบคำถามแต่ตอนนั้นอยู่ป.4 คงไม่รู้ว่าเค้ามองทำไม
นี่คือคำที่เค้าเรียกเรา เค้าพูดอีอ้วนหลังห้องยืนซิ แล้วตอนนั้นเราก็เหมือนคิดว่าคงไม่ใช่เรา แล้วเค้าก็จ้องเราอีกแล้วบอกว่าเธอนั้นแหล่ะ แล้วเราก็ต้องลุกค่ะเพราะเค้าดุ แล้วทั้งห้องก็หัวเราะเรารวมทั้งอาจารย์ จำขึ้นใจเลยค่ะ สำหรับคนอื่นคงจะเรื่องเล็ก เราเป็นคนเสียใจคิดมากเราก็ร้องไห้เลยค่ะ แล้วเพื่อนก็บอกเราว่าแค่นี้เองร้องทำไม เท่านั้นแหล่ะ ร้องหนักกว่าเดิม คือมันอึบไม่ได้หรอกค่ะมันตลกหรอคะ เราร้องไห้ง่ายกับเรื่องพวกนี้มาก เราไม่โอเค เราเสียใจถ้ามันถึงสุดแล้วมันก็ต้องร้องไหม แบบนี้เรียกอ่อนแอไหมคะ ตั้งแต่ตอนนั้นก็เป็นเด็กที่เสียความมั่นใจกับตัวเองไปเลย เราจะลืมเรื่องนี้ยังไงดีคะ