เราขอเข้าเรื่องเลยนะคือเราแอบชอบคนๆนึงคนที่มันกวนประสาท พอเรางอลมันชอบใจ แกล้งหาเรื่องทะเลาะกันทุกวันเลย แต่เชื่อไหมเราก็ยอมให้มันแกล้งนะพอมันไม่แกล้งต้องไปถามแล้วว่าเป็นอะไรการง้อของมันก็แปลก55ทุกอย่างมันก็ดำเนินไปแต่ที่ต่างคนต่างรู้คือ มันรู้ว่าเราชอบ แล้วเราก็รู้ว่ามันรู้ว่าเราคิดอะไร แต่พูดไปก็พังแต่เห้อเราต้องจากกันมา122วันแล้วด้วยเหตุผลบางอย่างการติดต่อน้อยลงได้แต่ไลค์รูปให้กันและกันเราได้แต่เปิดอ่านข้อความเก่าๆย้อนไปย้อนมาเหมือนข้อความนี้พึ่งถูกส่งมา ขับรถผ่านที่เดิมๆเพื่อบีงเอิญจะเจอกันอีก โคตรเหงาเลยว่ะตั้งแต่วันที่1ถึงวันที่121บางที่คิดถึงจนร้องไห้ออกมาความคิดถึงไม่เคยน้อยลงสักวันแล้วก็มาวันที่นี้122ที่เราได้เจอกันภาพทุกอย่ามันย้อนกลับมาหมดเลยตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกันจนวันที่กอดมันร้องไห้เพราะต้องจากกัน ตั้งแต่นาทีแรก ได้แต่นั้งมอง มันไม่รู้ต้องถามหรือต้องพูดว่าอะไร ต้องยิ้มยังไง มันทำตัวไม่ถูก มองแล้วมองอยู่แบบนั้นจดจำสายตาที่คิดถึง รอยยิ้มนี้ แทบไม่มีบทสนทนาอะไรมันมีแต่คำถามโง่ๆจากปากเราที่ถามออกมาว่า สบายดีไหม เป็นไงมั้งรู้แค่ว่าครึ่งชม.มันเร็วมากเหมือนมันผ่านไปแค่5นาทีพอตอนที่เราต้องจากลากันได้แต่บอกไปว่าโชคดีไม่กล้าหันหลังกลับไปมองเพราะมันเหมือนวันสุดท้ายที่ฉันเจอแกแล้วเราต้องโบกมือลากันแบบนี่ไงแต่121วันที่ผ่านมาที่มันทรมานมันดีขึ้นเยอะมากๆจริงๆกับ30นาทีที่เจอกัน และข้าว1มื้อ หวังว่าวันที่200เราจะบังเอิญได้เจอกันอีกนะ