วันนี้จะมาแชร์ชีวิตประจำวันค่ะ บ้านเราอยู่กัน4คนฐานะไม่รวยอาชีพขายของ เราเป็นน้องคนเล็ก เราช่วยพ่อแม่ทำงานทุกกอย่าง ตื่นช่วงเวลาประมาณ6โมงกว่าตลอด ส่วนพี่ชายจะตื่นตอนไหนก็ได้ บางวันเร่ตื่นสายหน่อยก็7โมงนิดๆ ถ้าแม่มาปลุกบางครั้งก็ด่าว่า เห็นเเสงเเล้วทำไมไม่ตื่น, เช้าเเล้วจะนอนทำไมอีก, บางครั้งเอาไม้มาตี(?) เเต่บางครั้งก็ปลุกดีค่ะบางทีก็ปล่อยเรานอน 
เเต่พี่ชายเราอะนะแม่ไม่เคยแาจะนอนตอนไหนก็นอนตื่นตอนไหนก็ได้ แม่บอกเราว่าเพราะมันเป็นผู้ชาบ(?) เพราะแม่พูดเท่าไหร่มันก็ไม่ฟัง แต่เราเป็นผู้หญิง (??) ต้องทำ เราเหนื่อยมากเลยจริงๆงานที่ช่วยทำคือมันก็หนักอยู่นะ เรียนออนไลน์เราก็ไม่ได้เรียน บางทีเราเคลียดๆก็ระบายกับใครไม่ได่ ทุกวันเราโดนใช้งานตลอด ทำทุกวัน โดนด่าทุกวัน พี่ขายนอนตื่นสายทุกวัน ตื่นมาออกไผข้างนอก แม่ไม่ว่า ไปไหนไม่ว่า ทำไมอะ ทำไมถึงเป็นผู้หญเเล้วต้องทำ ทำไมถึงเป็นผู้ชาบเเล้วจะทำอะไรก็ได้  มันน้อยใจมากๆเลยที่บางทีตอนเช้าแม่ด่าเรา เเต่พอพี่เราตื่นแม่กลับไปพูดดีด้วย ความเท่าเทียมไม่มีอยู่บนโลกนี้เลยหรอ เเม้กระทั่งในครอบครัว เราเพื่อนน้อยค่ะไม่ค่อยได้ออกไปไหนเลย ที่ติดโควิดปิดเทอม5เดือนไม่ได้ไปไหนเลย อยู่เเต่บ้านช่วยงาน เฟมือนเป็นคนไม่มีสังคมไปเเล้ว เราเบ่นเกมด้วยค่ะมีา
สังคมในเกมนิดหน้อยให้ไม่เหงา เเต่ก็โดนอีกว่าติดเกม  ทุกวันนี้เหมือนตัวคนเดียวเลย เพื่อนสนิทก็เหมือนจะไม่มีเเล้วค่ะ เราเก็บทุกอย่างไว้คนเดียว จริงๆเรื่องมันเยอะกว่านี้เเต่เราบรรยายไม่เก่ง เวลาแม่ด่าเราร้องไห้ตลอดค่ะ เป็นทุกปีทำงานอยู่ก็ต้องกลั้นเอาไว้ ถ้าแม่เห็นเขาก็จะมาตีในบางที เขาคงคิดว่าเราโมโหเขา ทำไมเขาไม่คิดว่าเราเสียใจที่เขาด่าบ้าง เราเก็บไว้ทุกอย่างจริงๆ บางทีก็ไม่อยากอยู่เเล้ว คิดหลายทีเเล้วค่ะ เเต่เพราะรักพ่อแม่เลยไม่กล้าไป 
ำ่อกับแม่กลัวว่าพี่ชายเราจะไม่กลับบ้านกลัวไปติดยาไปติดอะไร เลยไม่ยุ่งเท่าไหร่ขอเเค่กลับบ้าน เราก็คิดตลอดว่าทำไมเขาไม่กลัวว่างูกคนที่เขาด่าทุกวันจะหายไปบ้าง ไม่เข้าใจจริงๆ เราคงอยู่ในกรอบเขามากเกินไปสินะ อยากพิมออกมาให้หมดเเต่มันไม่หมดจริงๆ เฮ้อออออ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะขอกำลังใจหน่อยได้มั้ย ไม่ได้กอดใครมาหลายปีเเล้ว