ขอเกริ่นก่อนว่า เราคบกับแฟนมาได้ 1 ปีกว่า แล้ว เราเรียนคณะเดียวกัน เขามารับมาส่งไปทานข้าวทุกวัน และถึงเวลาที่เราทั้งสองคนต้องฝึกงานกัน ซึ่งเราฝึกคนละที่กับเขา ทำให้เราต้องห่างไกลกัน ห่างกันแรกๆ เขายังเหมือนเดิม ใส่ใจ คอยถามโน้นนี้ จะไปไหนก็บอก พอหลังๆเริ่มไม่มีเวลาให้เรา เขาบอกว่า งานเขาทางโน้นมันหนัก เราก็เลยรู้สึกน้อยใจ เพราะตอนเขาว่างเขาไม่ได้มีเวลาให้เรา ละพอหลังๆเราเริ่มชิน ก่อนที่เราจะรู้สึกชิน เราต้องผ่านความเจ็บปวดมามากมาย โดยคำพูดจาหยาบๆ ใส่เรา ตอนแรก เขาไม่เคยใช้เลย ละเริ่มใช้บ่อย เราก็เริ่มชิน เริ่มติดจากเขา หลังจากนั้นเมื่อเราน้อยใจเขา เราก็มักจะใช้คำหยาบๆต่อว่าเขา ซึ่งเราอาจจะคิดว่า มันกลายเป็นเรื่องชินไปแล้ว ซึ่งที่จริงเราไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นเลย เราอยากคุยดีๆกับเขา แต่แค่เราคนเดียวมั้งที่มีความรู้สึกนั้น ละพอหลังๆมานี้ ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ เรางอนทีไรเขาไม่เคยมาง้อเลย เราต้องหายเองตลอด บางทีเราก็พยายามอดทน เพื่อที่อยากจะรักษาเขา ช่วงหลังๆกลับเป็นเราที่คอยถามเขาตลอดว่าเป็นอย่างไรบ้าง เขาไม่เคยที่จะถามเกี่ยวกับความเป็นอยู่ของเราเลย บางทีเราก็รู้สึกท้อ เราพยายามที่จะไปหลายครั้ง แต่มันก็กลับมายังจุดเดิม เราเริ่มไม่แน่ใจ ในตัวเขา พอเราพยายามที่จะคุยกัน เขาก็เหมือนพยายาม จะหลีกเลี่ยงการปรับความเข้าใจกัน เขาสนใจแต่ความสุขของเขา เขามีเกม เขามีบอล ซึ่งเราก็อิจฉาเขาน่ะบางที ทำไมความสุขของเขา เหมือนไม่จำเป็นต้องมีเราอ่ะ เขาเคยบอกเรานะว่า ถ้าจะไปก็ไปเลยจะไม่ว่าอะไร เขาจะไม่ยื้อ คือถ้าเราทำได้เราไปตั้งนานแล้ว ไม่รอให้มันมาถึงขนาดนี้หรอก ละช่วงนี้เราพยายามจะคุย จะคอยถามเขาเพื่อให้การสนทนาของเรากลับมาคึกคักเหมือนเดิมแต่ไม่เลย ตอนนี้เราพยายามจะโฟกัสตั้งใจอ่านหนังสือสอบ เราคิดว่าถ้าเราประสบความสำเร็จแล้วอาจจะมีคนที่เขาอยากมีเราจริงๆ ไม่ทิ้งขว้างเราเหมือน ณ ตอนนี้ เราอยากจะขอความคิดเห็นจากที่ได้อ่านแล้วมีความคิดอย่างไรกันบ้าง และขอกำลังใจให้เราได้บรรจุข้าราชการในปีนี้ด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ