เราไม่รู้มีใครเป็นเหมือนเราไหม?คนรอบข้างเรามีเยอะมาก แต่ทำไมเรารู้สึกโดดเดี่ยว เรา ยู่ในห้องคนเดียวทั้งวันบ่ายๆก็จะออกมากินข้าว แต่ระหว่างนั้นเราก็เล่นเกมดูยูทูปอะไรแบบนี้เมื่อก่อนเราคิดว่ามันโคตรมีความสุข แต่พอมาตอนนี้เรารู้สึกโดดเดี่ยวมาก เราจะชอบมานั่งห้องพี่ แต่พอพี่เราออกไปข้างนอก แล้วเราอยู่คนเดียวในห้อฃมืดๆบางทีก็ร้องไห้คนเดียว  พอเพื่อนเรามานอนบ้านเราก้ไม่รุ้สึกว่าอยากเล่นอะไรแบบนี้เลยเหมือนเรากำลังโกหกตัวเองอยู่ว่าเราอยู่ได้โดยไม่ต้องมีใครแต่ทีจริงคือไม่ใช่เลยมันเหงาและมันเคว้งมาก ทั้งๆที่ครอบครัวเราไมาเคยทำให้เรารู้สึกขาดอะไรเลยอยากได้ไรคือโอนตังมาใหไม่เคยให้ลำบากไม่มีตังใช้ แต่เรารู้สึกว่าทำไมไม่มีเหมือนคนอื่น  หรืออาจเป็นเพราะเมื่อก่อนเรามีแม่เป็นเพื่อนคะเราพูดคุยกับแม่ทุกเรื่องเพราะแม่เราเปิดรับทุกเรื่องไม่เคยปิดกั้นแต่แม่เรามีความจำเป็นต้อฃย้ายไปอยู่ที่อื่นคะเลยไม่ค่อยได้คถยกันเท่าไหร่ เราควรจัดการกับความรู้สคกงี้ยังไงคะ