-- ตอนเด็กๆ หนูจำได้ว่าหนูมีความสุขมาก ไม่คิดมากกับเรื่องอะไรเลย แต่พอยิ่งโตมารู้สึกว่าตอนเองเป็นคนที่คิดมากคิดลบ ชอบเก็บเอาคำพูดของคนอื่นมาใส่ใจจนทำให้บางทีเครียด เป็นคนที่ไม่ยอมรับตัวเองเลยค่ะใครบอกว่าเราเป็นแบบไหนเราก็เชื่อเขาไปหมด  หนูเป็นคนไม่เชื่อมั่นในตัวเอง ทั้งในเรื่องหน้าตาและอื่นๆ หนูขี้กลัว ไม่กล้าที่จะเริ่มหรือทำอะไรคนเดียว หนูชอบร้องไห้และชอบคิดถึงเรื่องตัวเองที่เป็นเรื่องที่ไม่น่าพอใจ ซึมกับเรื่องทุกเรื่องเศร้าแบบที่ไม่น่าจะเป็น ชอบคิดถึงปมด้อยของตัวเองแล้วก็ซึมอยู่อย่างนั้นพักนึง แต่พอเวลาผ่านไปก็จะคิดได้ว่าเราจะมาร้องไห้ทำไมเสียใจทำไมทุกอย่างก็ยังคงแก้ไขได้   แต่ถึงยังไงหนูก็ไม่คิดว่าอยากจะหายไปจากโลกนี้นะคะ เพราะบางความคิดของหนูก็ยังคงคิดอยู่บ้างว่าอยากจะทำอะไรที่ยังไม่ได้ทำ 

                      จะว่าไปหลังจากหนูซึมแล้วคิดได้มันก็ดีนะคะแต่มันแปลกตรงหนูเป็นแบบนี้บ่อยมาก หนูยังคงใช้ชีวิตที่คิดอยู่แบบนั้นตลอด บางวันก็ไม่คิดอะไรแต่บางวันก็ชอบคิดเรื่องซ้ำๆเดิมๆ ไม่เรื่องเดิมก็มีคนมาพูดถึงเราไม่ดีเราก็จะเฟลไปทั้งวันเลยค่ะ แต่ถึงหนูจะเป็นแบบนี้หนูก็ยังมีแฟนคอยให้กำลังใจทั้งๆที่บางทีหนูก็ไปพาลเขา แต่เขาก็ยังอยู่ หนูกลัวว่าวันนึงถ้าหนูเป็นแบบนี้ไปนานๆถ้าเขาทนไม่ได้เขาคงจะทิ้งหนูไป

-----ช่วยให้คำตอบหนูที หรือ ความคิดเห็นเล็กๆน้อยๆก็ได้ค่ะ----