กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรา ผิดพลาดประการใดขออภัยนะคะ
*สำหรับคนที่จะเข้ามาคอมเม้นด้วยถ้อยคำไม่สุภาพหรือต่อว่าเรา ขอความกรุณาเลื่อนผ่านเถอะค่ะอย่ามาเสียเวลานั่งอ่านแล้วว่าเราแค่ไม่กี่คำเลย
เข้าเรื่องเลยนะคะ คือเรามีอาการแบบนี้มาสักพักแล้ว เรามักจะรู้สึกหดหู่อยากร้องไห้อยู่ตลอดเวลา เราเป็นคนที่หัวดื้อคนนึง ไม่ค่อยเชื่อฟังคนในครอบครัว แต่ไม่ถึงขั้นเที่ยวเตร่เกเรกู่ไม่กลับนะคะ เราเคยออกจากบ้านไปอยู่กับแฟน(เก่า) เจอเรื่องที่ทำร้ายจิตใจหลายอย่างทั้งการกระทำและคำพูด ไม่ขอเล่าลึกลงไปนะคะว่ามีอะไรบ้าง แต่มันรู้สึกแย่มากๆจนบางทีเหมือนกับว่าเราเสียสติหรือเป็นบ้าไปเลย เราเคยคิดฆ่าตัวตาย แต่เรารู้ว่าจริงๆแล้วเราไม่ได้อยากตายเราแค่อยากหนีปัญหาที่เรากำลังเจออยู่ เราไม่อยากรู้สึกเสียใจหรือเจอเรื่องที่ทำร้ายจิตใจอีกแล้ว
เราคิดได้ว่ามีแต่ครอบครัวเราที่ดีกับเราไม่ว่าเราจะเป็นยังไง พอเรากลับมาคิดเรารู้สึกเสียใจกับการกระทำตัวเองและสงสารคนในครอบครัวมากค่ะ คือยายกับตาเรา เรารู้สึกผิดกับทุกๆอย่างที่เราทำลงไป เราเสียใจ เราไม่อยากให้ยายกับตาเราต้องเหนื่อยเพราะเราอีก เรารู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระ อยู่กับใครไม่ได้ ปัจจุบันเราอยู่กับน้าค่ะ น้าก็ให้อิสระกับเราแต่ก็ยังต้องมีขอบเขต แต่เรารู้สึกไม่อยากอยู่ในขอบเขตตรงนั้น (อ่านมาถึงตรงนี้คุณคงจะบอกว่า จขกท.ยังเด็กอยู่มากจนยังคิดไม่ได้ในเรื่องพวกนี้ใช่ไหมคะ) เรารู้สึกเบื่อหน่ายกับการใช้ชีวิตในทุกๆวัน เราอยากออกไปอยู่คนเดียว ใช้ชีวิตของเราตามลำพัง ไม่ต้องมานั่งสนใจว่าใครจะว่ายังไง แต่ซึ่งเราไม่สามารถทำแบบนั้นได้ เรารู้สึกอึดอัดค่ะ สาเหตุที่เราไม่กลับมาอยู่บ้านอย่างถาวรเพราะเราไม่อยากอยู่กับแม่เราค่ะ ด้วยเหตุผลหลายอย่างเหมือนกัน แม่เคยบอกว่าให้เราตายๆไปจะได้เอาเงินประกันมาเลี้ยงน้อง เคยทะเลาะกับแม่แล้วแม่ด่า ร้องไห้หนักไม่อยากมาเหยียบบ้านอีก เราเซ้นซิทีฟกับคำพูดมากๆแต่ไม่เคยมีใครรู้เพราะคนที่พูดไม่ได้สนใจว่าคนฟังรู้สึกยังไง น้าเราเคยว่าเราว่าไม่เคยมีใครทำแบบนี้ เรามันนอกคอก
เราเคยทะเลาะกับน้าแล้วน้าจะเข้ามาตบเรา แล้วเราสู้ น้าเราก็พูดประมาณว่า จะตบกูหรอ กูเลี้ยงมานะ แต่คือเราไม่ได้ผิดเราก็เลยไม่ยอม เขาก็เข้ามาบีบคอเรา เราดิ้นไม่หลุดจะทำคืนแขนก็ไม่ถึง (เราตัวเล็กกว่า) ยายก็มาจับแยก
แม่ของน้าเรา(ที่เราอยู่ด้วยปัจจุบัน)ก็ชอบมาว่ายายเรา (ยายเรากับแม่น้าเราเป็นพี่น้องกัน) ชอบมาด่าเรานั่นนี่โน่นแล้วพาลว่ายายเราเลี้ยงไม่ดี แบบว่ายายเราแก่แล้วค่ะไม่ค่อยออกไปไหนแล้วอยู่แต่บ้าน ทำงานบ้าน ดูแลทวดคอยหุงหาข้าวปลาอาหารให้ ไม่เคยออกไปเที่ยวเป็นครอบครัวหรือว่าอะไร ไปแต่ตลาดนัดตอนเย็นไปซื้อกับข้าวซื้อขนมมาไว้ กลางวันของทุกๆวันก็ไม่เคยไปไหน มืดมาก็เข้ามุ้งนอน แต่แม่ของน้าเรา เขาทำงานรับจ้าง เป็นแม่ค้าอยู่ร้านโชห่วยห่างจากบ้านไม่มากค่ะเขาก็ออกไปทำงานทุกวันๆ รับรู้ข่าวสารเรื่องราวชาวบ้านมากกว่ายายเรา อารมณ์แบบว่าเขาจะชอบว่ายายเราไม่ทันโลกแหละค่ะ เพราะวันๆยายเราอยู่แต่บ้าน แม่เราน้าเราก็ไปทำงาน เขาก็อยู่คนเดียวบ้างถ้าตาออกไปทำนา เราเบื่อมากค่ะกับปัญหานี้ เรารู้ว่าเราทำตัวไม่ดีแต่มันไม่ดีที่ตัวเราค่ะไม่ได้เป็นที่คนเลี้ยงดู เราไม่อยากให้ใครมาว่ายายเรา เราเสียใจมากที่พี่น้องกันเองมาพูดแบบนี้ ยายเราก็เสียใจ เราไม่อยากให้เขาคิดมากเพราะเขาแก่มากแล้ว เราพยายามบอกยายเราว่าอย่าคิดมาก เรารู้ตัวว่าเราทำอะไร เรารู้แล้วว่าอะไรเป็นยังไงเราจะไม่ทำแบบเดิมไม่อยากให้ยายกับตาเสียใจแล้ว ยายเราก็มักจะบอกว่ายายไม่ได้คิดอะไร แต่ต่อให้ยายไม่ได้คิดอะไรจริงๆ เราก็ไม่อยากให้ใครเขามาว่าเอาได้ค่ะ
เรารู้ว่าปัญหามันเกิดจากตัวเราที่ทำตัวไม่ดี เราห้ามปากคนไม่ให้พูดไม่ได้ สำหรับตัวเราใครจะมองเรายังไงเราไม่สนใจเพราะเราสนใจแค่คนที่รักเรานั่นคือครอบครัวของเรา เราพยายามทำดีที่สุดเท่าที่คนคนนึงจะทำได้ให้ครอบครัวเราได้เห็นและรับรู้ว่าเราเสียใจและรู้สึกผิดกับที่ผ่านมา แต่คนอื่นก็ไม่ได้มองเราแบบนั้น ลำพังถ้าเขาจะว่าเราอย่างเดียวเราไม่อะไรหรอกค่ะ แต่เราไม่ชอบตรงที่เขาชอบมาว่ายายเราตาเรา เราไม่รู้จะแก้ปัญหานี้ยังไงดีค่ะ
บางทีเราอยู่ดีๆก็ร้องไห้ รู้สึกหดหู่ อึดอัด มันบอกไม่ถูก มันเป็นความรู้สึกที่ รู้สึกผิด เสียใจ ไม่อยากทำตัวเป็นภาระคนในครอบครัว ไม่อยากให้ใครเสียใจหรือเหนื่อยเพราะเรา เรารู้สึกผิดมากๆที่เราเกิดมาแล้วเป็นแบบนี้ เราสงสารคนข้างหลังเราค่ะ เราพูดกับใครไม่ได้ เราถูกมองว่าปัญญาอ่อน ไร้สาระ เป็นบ้า เราพยายามอธิบายออกมาเป็นคำพูดแล้วค่ะแต่มันบอกไม่ถูกจริงๆ มีใครเป็นแบบเราหรือคล้ายๆเราไหมคะ แล้วจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงคะ
*เราไม่ได้เศร้าตลอดเวลา เราอยู่กับคนอื่นคุยเล่นได้ปกติ เรามักจะเป็นตอนอยู่คนเดียวที่เรารู้สึกหดหู่อยากร้องไห้ หรืออาจจะมีแค่บางวันที่เราไม่อยากคุยกับใครอยากอยู่คนเดียวเราจะเงียบๆพูดแค่ตอนตอบคำถาม
*เราเซ้นซิทีฟกับคำพูดมาก เป็นมาตั้งนานแล้วแต่ไม่เคยเก็บมาคิดหนักเหมือนช่วงหลังๆมานี้ เราดิ่งจนไม่รู้จะทำยังไง เราจัดการกับความรู้สึกตัวเองไม่ได้เลยค่ะ
จัดการความรู้สึกหดหู่เสียใจของตัวเองไม่ได้
*สำหรับคนที่จะเข้ามาคอมเม้นด้วยถ้อยคำไม่สุภาพหรือต่อว่าเรา ขอความกรุณาเลื่อนผ่านเถอะค่ะอย่ามาเสียเวลานั่งอ่านแล้วว่าเราแค่ไม่กี่คำเลย
เข้าเรื่องเลยนะคะ คือเรามีอาการแบบนี้มาสักพักแล้ว เรามักจะรู้สึกหดหู่อยากร้องไห้อยู่ตลอดเวลา เราเป็นคนที่หัวดื้อคนนึง ไม่ค่อยเชื่อฟังคนในครอบครัว แต่ไม่ถึงขั้นเที่ยวเตร่เกเรกู่ไม่กลับนะคะ เราเคยออกจากบ้านไปอยู่กับแฟน(เก่า) เจอเรื่องที่ทำร้ายจิตใจหลายอย่างทั้งการกระทำและคำพูด ไม่ขอเล่าลึกลงไปนะคะว่ามีอะไรบ้าง แต่มันรู้สึกแย่มากๆจนบางทีเหมือนกับว่าเราเสียสติหรือเป็นบ้าไปเลย เราเคยคิดฆ่าตัวตาย แต่เรารู้ว่าจริงๆแล้วเราไม่ได้อยากตายเราแค่อยากหนีปัญหาที่เรากำลังเจออยู่ เราไม่อยากรู้สึกเสียใจหรือเจอเรื่องที่ทำร้ายจิตใจอีกแล้ว
เราคิดได้ว่ามีแต่ครอบครัวเราที่ดีกับเราไม่ว่าเราจะเป็นยังไง พอเรากลับมาคิดเรารู้สึกเสียใจกับการกระทำตัวเองและสงสารคนในครอบครัวมากค่ะ คือยายกับตาเรา เรารู้สึกผิดกับทุกๆอย่างที่เราทำลงไป เราเสียใจ เราไม่อยากให้ยายกับตาเราต้องเหนื่อยเพราะเราอีก เรารู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระ อยู่กับใครไม่ได้ ปัจจุบันเราอยู่กับน้าค่ะ น้าก็ให้อิสระกับเราแต่ก็ยังต้องมีขอบเขต แต่เรารู้สึกไม่อยากอยู่ในขอบเขตตรงนั้น (อ่านมาถึงตรงนี้คุณคงจะบอกว่า จขกท.ยังเด็กอยู่มากจนยังคิดไม่ได้ในเรื่องพวกนี้ใช่ไหมคะ) เรารู้สึกเบื่อหน่ายกับการใช้ชีวิตในทุกๆวัน เราอยากออกไปอยู่คนเดียว ใช้ชีวิตของเราตามลำพัง ไม่ต้องมานั่งสนใจว่าใครจะว่ายังไง แต่ซึ่งเราไม่สามารถทำแบบนั้นได้ เรารู้สึกอึดอัดค่ะ สาเหตุที่เราไม่กลับมาอยู่บ้านอย่างถาวรเพราะเราไม่อยากอยู่กับแม่เราค่ะ ด้วยเหตุผลหลายอย่างเหมือนกัน แม่เคยบอกว่าให้เราตายๆไปจะได้เอาเงินประกันมาเลี้ยงน้อง เคยทะเลาะกับแม่แล้วแม่ด่า ร้องไห้หนักไม่อยากมาเหยียบบ้านอีก เราเซ้นซิทีฟกับคำพูดมากๆแต่ไม่เคยมีใครรู้เพราะคนที่พูดไม่ได้สนใจว่าคนฟังรู้สึกยังไง น้าเราเคยว่าเราว่าไม่เคยมีใครทำแบบนี้ เรามันนอกคอก
เราเคยทะเลาะกับน้าแล้วน้าจะเข้ามาตบเรา แล้วเราสู้ น้าเราก็พูดประมาณว่า จะตบกูหรอ กูเลี้ยงมานะ แต่คือเราไม่ได้ผิดเราก็เลยไม่ยอม เขาก็เข้ามาบีบคอเรา เราดิ้นไม่หลุดจะทำคืนแขนก็ไม่ถึง (เราตัวเล็กกว่า) ยายก็มาจับแยก
แม่ของน้าเรา(ที่เราอยู่ด้วยปัจจุบัน)ก็ชอบมาว่ายายเรา (ยายเรากับแม่น้าเราเป็นพี่น้องกัน) ชอบมาด่าเรานั่นนี่โน่นแล้วพาลว่ายายเราเลี้ยงไม่ดี แบบว่ายายเราแก่แล้วค่ะไม่ค่อยออกไปไหนแล้วอยู่แต่บ้าน ทำงานบ้าน ดูแลทวดคอยหุงหาข้าวปลาอาหารให้ ไม่เคยออกไปเที่ยวเป็นครอบครัวหรือว่าอะไร ไปแต่ตลาดนัดตอนเย็นไปซื้อกับข้าวซื้อขนมมาไว้ กลางวันของทุกๆวันก็ไม่เคยไปไหน มืดมาก็เข้ามุ้งนอน แต่แม่ของน้าเรา เขาทำงานรับจ้าง เป็นแม่ค้าอยู่ร้านโชห่วยห่างจากบ้านไม่มากค่ะเขาก็ออกไปทำงานทุกวันๆ รับรู้ข่าวสารเรื่องราวชาวบ้านมากกว่ายายเรา อารมณ์แบบว่าเขาจะชอบว่ายายเราไม่ทันโลกแหละค่ะ เพราะวันๆยายเราอยู่แต่บ้าน แม่เราน้าเราก็ไปทำงาน เขาก็อยู่คนเดียวบ้างถ้าตาออกไปทำนา เราเบื่อมากค่ะกับปัญหานี้ เรารู้ว่าเราทำตัวไม่ดีแต่มันไม่ดีที่ตัวเราค่ะไม่ได้เป็นที่คนเลี้ยงดู เราไม่อยากให้ใครมาว่ายายเรา เราเสียใจมากที่พี่น้องกันเองมาพูดแบบนี้ ยายเราก็เสียใจ เราไม่อยากให้เขาคิดมากเพราะเขาแก่มากแล้ว เราพยายามบอกยายเราว่าอย่าคิดมาก เรารู้ตัวว่าเราทำอะไร เรารู้แล้วว่าอะไรเป็นยังไงเราจะไม่ทำแบบเดิมไม่อยากให้ยายกับตาเสียใจแล้ว ยายเราก็มักจะบอกว่ายายไม่ได้คิดอะไร แต่ต่อให้ยายไม่ได้คิดอะไรจริงๆ เราก็ไม่อยากให้ใครเขามาว่าเอาได้ค่ะ
เรารู้ว่าปัญหามันเกิดจากตัวเราที่ทำตัวไม่ดี เราห้ามปากคนไม่ให้พูดไม่ได้ สำหรับตัวเราใครจะมองเรายังไงเราไม่สนใจเพราะเราสนใจแค่คนที่รักเรานั่นคือครอบครัวของเรา เราพยายามทำดีที่สุดเท่าที่คนคนนึงจะทำได้ให้ครอบครัวเราได้เห็นและรับรู้ว่าเราเสียใจและรู้สึกผิดกับที่ผ่านมา แต่คนอื่นก็ไม่ได้มองเราแบบนั้น ลำพังถ้าเขาจะว่าเราอย่างเดียวเราไม่อะไรหรอกค่ะ แต่เราไม่ชอบตรงที่เขาชอบมาว่ายายเราตาเรา เราไม่รู้จะแก้ปัญหานี้ยังไงดีค่ะ
บางทีเราอยู่ดีๆก็ร้องไห้ รู้สึกหดหู่ อึดอัด มันบอกไม่ถูก มันเป็นความรู้สึกที่ รู้สึกผิด เสียใจ ไม่อยากทำตัวเป็นภาระคนในครอบครัว ไม่อยากให้ใครเสียใจหรือเหนื่อยเพราะเรา เรารู้สึกผิดมากๆที่เราเกิดมาแล้วเป็นแบบนี้ เราสงสารคนข้างหลังเราค่ะ เราพูดกับใครไม่ได้ เราถูกมองว่าปัญญาอ่อน ไร้สาระ เป็นบ้า เราพยายามอธิบายออกมาเป็นคำพูดแล้วค่ะแต่มันบอกไม่ถูกจริงๆ มีใครเป็นแบบเราหรือคล้ายๆเราไหมคะ แล้วจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงคะ
*เราไม่ได้เศร้าตลอดเวลา เราอยู่กับคนอื่นคุยเล่นได้ปกติ เรามักจะเป็นตอนอยู่คนเดียวที่เรารู้สึกหดหู่อยากร้องไห้ หรืออาจจะมีแค่บางวันที่เราไม่อยากคุยกับใครอยากอยู่คนเดียวเราจะเงียบๆพูดแค่ตอนตอบคำถาม
*เราเซ้นซิทีฟกับคำพูดมาก เป็นมาตั้งนานแล้วแต่ไม่เคยเก็บมาคิดหนักเหมือนช่วงหลังๆมานี้ เราดิ่งจนไม่รู้จะทำยังไง เราจัดการกับความรู้สึกตัวเองไม่ได้เลยค่ะ