คือว่าผมอยู่เเค่กับพ่อซึ่งหย่ากับเเม่ไปตั้งเเต่ 9 ปีที่เเล้ว

ตอนนี้ผมอายุ 19

ผมอยากไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนก็ไม่เคยได้ไปเลยซักครั้งนึง พ่อเอาเเต่บอกว่าเดี๋ยวไปกับพ่อก็ไม่เคยได้ไปเลยครับ 
ไปไหนดึกก็ไม่ได้ พอกลับดึกหน่อยก็โทรตามไลน์ตามบางทีถึงกับขั้นด่าเเบบเสียความรู้สึกอะครับ (ดึกนี่คือ2-3ทุ่ม)
เเล้วยิ่งตอนนี้มีโควิด ผมไปไหนมาไหนก็โดนโทรตามหนักเลย เวลากลับมาบ้านต้องล้างมือล้างเท้าก่อนเข้าบ้านทุกครั้งซึ่งมันก็ดีครับ
ขนาดช่วงนี้ในประเทศไทยไม่มีเเล้วมีเเค่คนที่เข้ามา พ่อผมยังไม่อยากให้ไปไหนถึงแอบไปก็เอาเเต่โทรตาม
   มีพ่อเเม่ใครเป็นบ้างครับ คือเเบบกลัวมาก กลัวจนผมอึดอัด มีใครมาเดินชนก็เอาแอลกอฮอล์ล้างตรงที่ชน ซื้อของเข้าบ้านก็ต้องล่างซัลไลทุกชิ้น
ซื้ออะไรกินข้างนอกที่คนขายต้องทำก็ไม่ได้เวลาไปกับพ่อ สั่งkfc pizzaมากินที่บ้านก็ต้องเวฟให้มันร้อนเเล้วมันก็ไม่อร่อย
  (ตอนที่ระบาดหนักผมก็โดนบังคับให้อยู่บ้านตลอด1เดือน)

ซึ่งทุกวันนี้ผมออกจากบ้าน ไปวิ่งงานส่งอาหาร หรือไปหาเพื่อน หรือไปไหนก็เเล้วเเต่ ซื่งพ่อชอบโทรตามให้กลับบ้านบอกว่าระวังติดเชื้อก็เข้าใจครับ
                                                                                      (ล่าสุดบอกผมว่าผมเป็นลูกที่ไม่ดี)
เเต่ผมอึดอัดที่ต้องโดนโทรตามตลอดชอบถามคำถามเดิมๆอยู่ไหนทั้งๆที่พอถึงเวลาผมก็กลับ ผมก็ระวังตัวเองอยู่ตลอดล้างมือใส่เเมส 

ละอีกอย่างคือกำลังจะเรียนมหาลัยปี1 ซึ่งมันอยู่ไกลอาผมเลยบอกให้ขับรถเก่งไปเเต่ผมมีใบขับขี่รถยนต์เเล้ว จนจะเปิดเรียนเเล้วไม่ยอมให้ขับไปไหนเลยครับที่ผมอยากขับคือจะได้ขับเเข็งๆจะได้ไม่ลำบากวันไปเรียน พอขอไปขับก็บอกว่าไม่ๆอย่าหาเรื่อง อ่าวเเล้วเมื่อไหร่จะขับเป็น  ซึ่งตอนนี้ผมท้อเเล้วครับไม่อยากขับเเล้ว5555

อย่างว่าละครับ ชีวิตผมอยู่เเต่ในกรอบโดนบังคับบ้าง ชี้ทางอยากให้ไปในทางที่อยากให้ไป ซึ่งผมอยากอิสระผมควรทำไงดีครับ
(ที่ผมไปวิ่งงานส่งอาหารผมไม่ได้บอกพ่อครับ ผมเเค่อยากมีเงินใช้ส่วนตัว ถึงบอกไปคงไม่ได้ทำเพราะคำว่าเป็นห่วง)

ที่พ่อผมทำเเบบนี้มันอาจจะถูกก็ได้ เเต่สำหรับผมผมว่ามันเกินไป