สวัสดีค่ะ  หนูเลยเล่าเรื่องชีวิตการฝึกงานของหนูคร่าวไปแล้วตอนนั้นฝึกได้หนึ่งเดืน
พอกลับไปอ่านสิ่งที่หนูเล่ามาให้ทุกคนได้ฟัง    หนูรู้สึกว่ามันน้อยนิดมากแต่ถ้านึกถึงความรู้สึกในตอนนั้น
มันคือขุมนรกจริงๆ
       วันนี้การสรุปการฝึกงาน1ปีของหนูหากสงสัยว่าทำไมไม่สรุปปีครึ่งเหตุผลเพราะว่าโควิทนั่นเองค่ะ
จากการทำโรงแรม   ที่ทุกคนบอกให้อดทนสู้ๆหนูอยากจะบอกว่าหนูผ่านมาได้แล้ว
และหนูได้ฝึกที่นั่นเพียงแค่1เทอม     เหตุผลเพราะว่าหนูทนไม่ไหวเลือกที่จะไม่แคร์
และหนีออกมาทั้งห้องนั่นเองค่ะ  และเนื่องด้วยสถาบันกลัวเสียหน้าเลยต้องหาที่ฝึกงาน
รองรับให้พวกหนูนั่นก็คือร้านอาหาร
       ขอเล่าการทำงานในโรงแรมก่อนสิ่งที่ต้องเจอ   เป็นอะไรที่หนูถือว่าหินมาก
เพราะหนูร้องไห้ทุกวันตลอด6เดือน พนักงานส่วนใหญ่ที่นั่นดีนะคะเค้าเข้าใจเราในหลายๆอย่าง
ส่วนการทำงานเอาในเรื่องของแม่บ้านก่อนแล้วกันนะคะ
      เช้ามาต้องเช็คห้องค่ะเขียนสเตตัสจัดรถพอถึงเวลาก็ต้องไปทำห้อง1ห้องเค้าให้เข้าแค่2คน
คนนึงเข้าห้องน้ำคนนึงปูเตียง ในส่วนปูเตียงคือเช็ดฝุ่น,กวาดถู,เก็บขยะในห้อง
และเติมสิ่งที่ขาดในห้องเช่นน้ำหรือทิชชู่ ส่วนห้องน้ำคือ ล้วงส้วม,ขัดพื้น,ทำความสะอาดอ่างล้างมือ,
นำผา้เช็ดตัวและผ้าเช็ดเท้าวางในตำแหน่งของมันเติมสิ่งที่ขาด  ในห้องน้ำเช่นทิชชู่แชมพูสบู่
      เมื่อทำห้องเสร็จทุกห้องเเล้วเราต้องกวาดพื้นดัชพื้นฟลอเก็บรถเอาผ้าไปทิ้งลงปล่อง
เพื่อให้ลอนดรีมาเก็บผ้าไป เช็คความเรียบร้อยในแพนตี้พับผ้าตัวผ้าเท้าเตรียมไว้ใช้สำหรับพรุ่งนี้
เอาเวิร์คชีท ไปส่งที่ออฟฟิศเป็นอันเสร็จงาน   อ้อการทำห้องน้ำให้แห้งของโรงแรมนี้ไม่ใช่การใช้ผ้าขี้ริ้วนะคะ
เค้าใช้ผ้าเช็ดตัวที่ทุกท่านใช้นั่นแหละค่ะเช็ดพื้นห้องน้ำให้แห้งสนิท
และถ้าเค้าซักผ้าไม่ทันเค้าจะใช้การอบแห้งทันทีแทนการซักและกลิ่นมันจะไม่มีเลยเหมือนใหม่มาก
      อยากจะเตือนว่าระมัดระวังกันด้วยนะคะถือของตัวเองมาดีที่สุดหรือหลีกเลี่ยงการใช้มันจะดีที่สุด
หนูไม่ทราบว่าที่อื่นเป็นมั้ยนะคะ  มาต่อในส่วนของแอเรียค่ะหนูดูแลในส่วนของสระน้ำสระที่ใหญ๋ที่สุดในโรงแรม
      ตอนเช้าต้องไปรับผ้าที่ห้องผ้าค่ะรถคันใหญ่มากมันคือรถขนน้ำแข็งอ่ะค่ะหนูเข็นจนปวดท้อง
ระยะทางการเดินจากห้องผ้าไปแอเรียคือเกือบตายค่ะผ้าษษชางบ้านก็ขี้แตกขี้แตนกันเลยทีเดียว
ขึ้นเนินปูนเจอทางไม่สมประกอบ  และทางพนักงานที่คับแคบผ่านสมรภูมิควันบุหรี่
ที่เผลอสูดหายใจเข้าไปทีไรเกือบเป็นลม  และผ่านไลฟ์การ์ดที่พร้อมจะกวนเราได้ทุกเมื่อ
แต่ถ้าเราบอกให้ช่วยเค้าจะช่วยค่ะแต่ระยะทางคืออีกนิดก็ถึงละ
      พอเข็นผ้ามาถึงสระก็ต้องดัชพื้นสระค่ะกวาดใบไม้ใบหญ้า  แล้วยิ่งต้องที่มีลูกไทร
คือสุดยอดความบรรไลเพราะมันติดพื้นและเอาออกยากมากกเสร็จแล้ว   ถ้าเราต้องเฝ้า
เคาท์เตอร์ผ้าเราต้องมานั่งพับผ้าค่ะ  และรอแลกผ้าให้แขกที่น่ารัก  และไม่น่ารักทุกคน
แต่ถ้าหากวันไหนกรรมนำพาจะต้องไป  ดัชพื้นตรงที่เค้าขายของในโรงแรม
ไปกวาดใบไม้หน้าตึกต่างๆถ้าฝนตกคือบรรลัยค่ะ
      วันนั้นทั้งวันตัวหนูจะเปียกทั้งตัวเลยเพราะเราจะเข้าร่มไม่ได้ต้องไปกวาดน้ำออกจากทางเดิน
ให้แขกไม่ลื่นเพราะแขกคือผู้มีพระคุณค่ะ  พนักงานสำหรับที่นี่คือนางทาสด้วยความที่โรงแรมติด
ทะเลเวลาฝนตก  ถ้าหนูผอมกว่านี้อีกนิดหนูคงปลิวไปตามลมแล้ว  และถ้าเราตัวเปียกอย่าหวังว่า
จะไดเปลี่ยนชุดค่ะแช่อยู่อย่างนั้นแหละจนกว่าจะเลิกงาน
      ต่อนะคะถ้ากำลังจะเลิกงานต้องไปเช็ดลิฟท์ด้วยและดัชพื้นตรงล็อบบี้
ไปล้วงส้วมที่ห้องน้ำล็อบบี้โชคดีก็ไม่เจออะไรโชคไม่ดีก็เจอเต็มๆค่ะ  ส่วนใหญ่จะโชคไม่ดีซะด้วยสิ
เพราะแขกจีนเยอะและเค้ากดส้วมไม่เป็น ถึงเวลาเลิกงานรีบวิ่งเลยค่ะไม่งั้นจะโดนใช้งานเกินเวลา
วางของในที่ของมันแบ้ววิ่งอย่าได้คิดชีวิต ระยะทางกลับห้องทำให้หนูผอมได้เลย
เพราะต้องเดินประมาณ1กิโลได้และอาจจะมากกว่านั้นนิดหน่อย
      แต่ด้วยสวรรค์ยังพอมีเมตตาอยู่บ้างเลยทำให้ปากซอยมีเซเว่นถ้าซื้อของกินพอใจแล้ว
ก็ข้ามสะพานลอยเดินไปท้ายซอยนู๋นถึงจะถึงหอพัก พอพูดถึงตรงนี้หอพักในห้วของ
ทุกท่านอาจจะอยู่ในสถาพดีขอให้ลบมันทิ้งไปค่ะมันคือ คุกกกกกกกกดีๆนี่เอง
ห้องน้ำรวมประตูสูงเท่าหัวเข้าหอพักมาองชั้นห้องน้ำจะอยู่สองมุมของหอพัก
และหอพักจะต่อกันเป็นรูปเกือบจะสี่เหลี่ยมห้องน้ำแต่ละมุมจะมีอยู่10ห้อง
และจะมีห้องอาบน้ำอยู๋10ห้องมั้งคะหนุไม่เคยนั่งนับแต่ประตูห้องน้ำนั้น
สุดเเสนจะไม่ช่วยบังอะไรเพราะผุพังไปตามการเวลาและห้องอาบน้ำ และห้องน้ำที่รวมกัน
ทั้งหมด20ห้องนี้ใช้ได้ไม่เกิน5ห้องหรอกค่ะ อาบน้ำเสร็จมาเจอห้องนอนร้อนอย่างกะนอนในขุมนรก
เพราะมีแต่พัดลมที่ช่วยเราได้ส่วนเตียงห้ามขยับเเรงค่ะเพราะมันโยกได้แค่จะเปลี่ยนท่านอนยังเอี๊ยดๆเลย  
    ถ้าถามว่าทำไมถึงได้อยู่แค่6เดือนไหนบอกปีครึ่งอยากจะบอกว่าหนีออมาค่ะ
เพราะช่วงที่กำลังจะกลับพนักงานทยอยลาออกหนูย้ายตึกทำงานเพราะคนไม่พอกัน
พนักงานเอาเปรียบงานแม่บ้านทั้งหมดที่หนูพูดมาในเวลานั้น กลายเป็นหนูทำคนเดียวทั้งหมด
และไม่ได้มีแค่30ห้องมันกลายเป็น66ห้องถ้าเค้าใจดีเค้าจะส่งคนมาช่วยถ้าไม่ก็ทำคนเดียวไปจ้า
และจนวันนั้นหลังจากทำห้องเสร็จพวกหนูโดนบังคับทำโอทีเลิก5ทุ่ม
     และ8โมงเช้าต้องไปทำงานต่อและหนูไข้ขึ้นทำให้ต้องลางาน
และเพื่อนๆก็ไม่ไปกันสักคน ตอนเย็นมาอาจารย์หอเข้ามาด่าแบบด่ากราดไม่ฟังเหตุผล
และหนูโดนด่าทั้งๆที่หนูไข้ขึ้นเค้าด่าแบบไม่คิดชีวิตและพาเพื่อนๆสถาบันอื่นมามองดูเราทุกคน
ทำให้หนูไม่พอใจมากและเก็บของกลับบ้านในคืนนั้นเลยตอนเช้ามาคือจองรถกลับบ้านเลยค่ะ  
      จบในเรื่องของโรงแรม มาในเรื่องของร้านอาหารอันนี้ทำในห้างค่ะแมลงสาบเยอะมากกกก
ตอนเช้าต้องไปเปิดร้านค่ะ กวาดถู,เช็ดโซฟา,เช็ดโต๊ะ,จัดของเตรียมร้านวางป้ายเบอร์โต๊ะ
และยืนรอลูกค้าเข้าพอถึงเวลาปิดร้านก็ตักบ่อ,ทิ้งขยะ,แล้วก็ทำความสะอาดเหมือนตอนเปิดร้านอะค่ะ
และทำเป็นภาพรีวายจากเอามาจัดก็กลสายเป็นเอาไปเก็บ มันดูไม่เหนื่อยนะคะแต่การทำงานทุกอย่าง
มันเหนื่อยทุกงานนั่นแหละคะคุณผ็อ่านคงเข้าใจดีพนักงานที่นี่เอาเปรียบสุดยอด
บูลลี่เก่งเมาส์เก่งและไม่ค่อยทำงานชอบไปอยู่แผนกอื่นไม่ยอมช่วยเรา
      พอหนูขอบ้ายแผนกก็มานินทาเราว่าเรารับไม่ได้นู่นนั่นี่เป็นเด็กนิสัยไม่ดีใช้ค่ะหนูนิสัยไม่ดีมา
อยู่ร้านอาหรหนูจ้อแจ้มากหนูชอบโดนด่าในสิ่งที่หนูไม่ได้ทำและหนูเถียงค่ะ  ใครเอาเปรียบหนู
พูดเลยเพราะหนูคิดว่าหนูจะไม่ยอมแล้วหนูเถียงถึงขั้นที่ว่า  ผู้จัดการเขตต้องรับฟัง  ผู้จัดการร้านต้องรับฟังหนูพูด
ให้ฟังทุกอย่างว่าหนูเจออะไรทำอะไรเลยกลายเป็นหลายคนแอนนตี้เรา  เพราะเราไม่ยอมเค้าในขณะ
ที่เพื่อนอีกสองคนไม่พูดไม่จาแต่กลับห้องมาคือบ่นจนเช้า
       คนที่นี่ชอบทำตัวเป็นเด็กเลยค่ะเวลาเค้างอลกันเค้าจะไม่คุยกันแล้วไม่คุยกันทำให้งานมีปัญหา
ซึ่งหนุงงมากว่าทำไมไม่คุยกัน  การทำงานของหนูจบเพียงเท่านี้หากมีมาเพิ่มจะมาเล่าต่อค่ะ
ทุกอย่างทำให้หนูรู้ว่าไม่ว่าเหนื่อยเเค่ไหนเดี๋ยวมันก็ผ่านไปทุกอย่างคือบททดสอบยิ่งเจอเร็ว
ยิ่งรู้เร็วเราจะปรับตัวได้และร็จักแก้ปัญหาเพราะเราเคยเจอมาแล้ว
     ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ ที่ฝึกงานที่สุดท้ายหนูยังไม่มีหากมีหนุจะมาอัพเดตค่า