เรื่องราวมีอยู่ว่า เราอยู่กับพ่อแม่น้าตายายแฟนน้า คือพ่อกับแม่เราไม่ได้รักลูกแบบลำเอียงนะพ่อกับแม่รักเรากับน้องเท่ากัน แต่น้ากับแฟนน้านี่สิ ไม่เคยสนใจใยดีอะไรกับเราเลย เวลามีอะไรเราก็จะถูกด่าตลอด น้องเราไม่เคยโดนว่าโดนด่าอะไรเลยทุกครั้งที่เราโดนด่า เราก็จะถามกลับทุกทีเลยว่า
 ทำไมเราต้องเป็นคนเดียวที่โดนตลอดทุกครั้งก็จะตอบกลับมาว่า เป็นพี่ ยังไงก็ต้องโดนด่ามากกว่าน้อง ซึ่งคำนี้มันเจ็บปวดใจมาก เพราะมัน เป็นทุกรอบที่พูดแบบนี้ ขนาดนั่งกินข้าวกันไม่มีคำชวน เราซักคำเรา พยายามปลีกตัวออกมา ทุกครั้งที่เราโทรคุยกับ เพื่อน เราก็จะแยกตัวออกไป คุยโทรศัพท์ในห้องเรา ก็จะมีคำพูดลอยมาว่า  ไปคุยกับผู้ชายอีกหละสิ ทั้งแฟนน้าทั้งน้าไม่เคยรักเราเลยเราก็แทบจะไม่สนใจอะไรหนอกเพราะเราโดนว่าจนชินแล้วมีวันนึงที่แฟนน้าเราเมาเราก็พูดอะไรเล่นไป มันก็ไปตรงกับชื่อเเม่เขาพอดี(แต่เราไม่รู้ชื่อแม่เขานะ) เขาก็หันมาตบหน้าเรา  แล้วก็เข้าห้องไป ส่วนน้าเรา ก็เดินออกมาพูดว่า ไปพูดกับผู้ใหญ่แบบนั้นทำไม ซึ่งเราก็งง ว่าแบบเราพูดอะไรไปเราก็พูดเล่นๆของเราไป  น้าแทบจะไม่ได้ปกป้องอะไรเลย แล้วแฟนน้าเราชอบด่าเราตลอด ด้วยคำพูดที่แรงมากๆแล้วเราซึ่งอายุ15เอง  พอเวลาเราแยกตัวมาอยู่ในห้องเราก็จะโนว่าตลอดว่าเป็นเด็กมีปัญหาโลกส่วนตัวสูง ที่เรสทำแบบนี้เพราะว่าเราต้องการหนีปัญหาเราไม่อยากอยู่ให้โดนด่า แล้วก็จะตั้ง กฎบ้าๆบอๆขึ้นเช่น จะยึดโทรศัพท์ ถ้าการเรียนตก แล้วเราก็จะถูกคนที่บ้านบูลลี่มาตลอดยกเว้นพ่อกับแม่ของเรา ก็จะโดนบูลลี่ว่าอีเบี้ยวอย่างงู้นอย่างงี้  ทุกวันนี้ก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำไงแล้วค่ะ ท้อมาก