เรารู้สึกทุกข์ใจมาก เมื่อสัปดาห์ก่อนเราถูกผู้บริหาร 2 คนที่เป็นเจ้านายเรา บูลลี่เรื่องบุคลิกภาพ และบังคับให้เราเปลี่ยนแปลง
เราเพิ่งทำงานกับพวกเขาได้ประมาณ 1 เดือน แต่เราอยู่ในหน่วยงานนั้นมาเกือบ 3 ปีแล้ว (เพราะเราย้ายงาน ถึงต้องทำงานกับพวกเขา)
ตอนที่เรายังไม่เป็นลูกน้องพวกเขา พวกเขาก็ไม่เคยด่าว่าเราเรื่องนี้ (อาจแค่นินทาลับหลัง) แต่พอเรามาทำงานด้วยนี่ใส่เราเต็มที่
บุคลิกของเราในที่ทำงาน ที่โดนตำหนิ คือ
- เราชอบใส่เสื้อโทนสีทึบๆ เช่น สีดำ สีเทา สีอ่อนๆ และเราจะใส่แต่เสื้อเชิ้ต+กระโปรงดำ ไม่เคยสวมเดรส
- ใส่หน้ากากอนามัยสีขาวตลอด
- ใส่แว่นตา
- รวบผมตลอด แม้ผมสั้นก็จะรวบ ไม่ชอบปล่อย
- ไม่ค่อยแต่งหน้า เครื่องสำอางค์เรามีแค่แป้งพัฟกับลิปมัน
เราโดนผู้บริหารทั้ง 2 คนบอกว่าเราแต่งกายไม่เป็น ดูหม่นหมอง ไม่สดใส ไม่เจริญหูเจริญตา และบางชุดก็ดูแก่ ตอนเขาอายุเท่าเราเขาไม่ใส่หรอก และพวกเขาก็บอกให้เราหัดแต่งหน้าบ้าง ถึงจะสวมหน้ากากอนามัยอยู่ก็ลองเขียนคิ้ว เขียนตาบ้าง ผมเผ้าก็เปลี่ยนทรงซะ อย่ารวบแบบเชยๆ ปล่อยให้สวยๆบ้าง แล้วก็ควรเปลี่ยนสีหน้ากากอนามัยด้วย ให้ดูสดใส แว่นตาก็ไม่ต้องไปใส่ เปลี่ยนเป็นคอนแทกเลนส์แทน
เขามาพูดแบบนี้กับเราต่อหน้าเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ในห้อง มีการเปรียบเทียบเรากับเพื่อนร่วมงานคนอื่นที่สวมชุดสีสดใสด้วย บอกว่าเราต้องแต่งให้ได้อย่างเขานะ แล้วพวกเพื่อนร่วมงานก็มารุมเราใหญ่เลย บอกว่าเดี๋ยวจะช่วยเปลี่ยนทรงผมให้บ้างล่ะ บางคนก็หยิบเสื้อผ้าของเขาที่ซื้อมา (เอามาในที่ทำงาน) ให้เราดูและบอกให้เราไปลองสวม (เราปฏิเสธ เพราะแค่เห็นก็ไม่ชอบแล้ว) เราน่ะไม่เคยวิจารณ์การแต่งกายของคนอื่นสักครั้ง
เรารู้สึกแย่มาก เรื่องอายไม่เท่าไหร่ แต่เสียใจ เราเคยมองว่าพวกเขาทั้งคู่เป็นผู้ใหญ่ใจดี ตอนแรกๆ ยังรู้สึกดีใจที่ได้มาเป็นลูกน้องเขา แต่ตอนนี้เสียใจ ผิดหวัง ว่าทำไมพวกเขาต้องบูลลี่เรา ทำไมต้องก้าวก่ายสิทธิส่วนบุคคล งานเราไม่ต้องพบปะลูกค้าสักนิด เราแต่งตัวแบบนี้มันแย่ตรงไหน ถึงจะไม่ได้แต่งกายสีสดใส แต่ก็แต่งเรียบร้อย ถูกระเบียบทุกอย่าง บางคนก็ชอบการแต่งตัวของเรา บางคนแต่งสวยแต่ผิดระเบียบ ก็ไม่เห็นเขาจะโดนว่าอะไร บางคนก็แต่งตัวลักษณะคล้ายๆ กับเรา เขาก็ไม่เห็นโดนว่าอะไร แล้วทำไมเราถึงโดนอยู่คนเดียว ไม่เข้าใจ
แล้วผู้บริหาร 2 คนนี่เป็นอะไร อายุก็มากแล้ว มาว่าเราแบบนี้ พวกเขาแต่งกายดีตายล่ะ คนนึงก็สวมเสื้อผ้าสีเดียวแบบเดียวทุกวัน(ชุดฟอร์มเก่าของเขา แต่ตอนนี้ก็ยังสวม ทั้งที่ส่วนงานของเราไม่มีชุดฟอร์ม) สวมรองเท้าผ้าใบ ไว้ผมสั้นเด๋อ หน้าตาก็ไม่แต่ง ส่วนอีกคนเป็นผู้ชาย ก็สวมเสื้อเชิ้ตสีอ่อนๆ ทุกวัน ส่วนเราก็มีเสื้อผ้าสีอื่นนอกจากโทนดำ+เทา เราก็สวมไปทำงานอยู่ สวมคละๆ กันไป ทำไมพวกเขาไม่คิดบ้าง ถ้าอยากให้สดใสนัก ทำไมไม่กำหนดให้มีชุดฟอร์มซะเลย เอาสีสดใสอย่างที่ต้องการ แล้วสวมให้เหมือนกันทุกคน ยุติธรรมดี
เราอยากหาคำพูดไปชี้แจงให้พวกเขายอมรับในตัวตนเรา และเลิกสั่งให้เราเปลี่ยนโน่นเปลี่ยนนี่สักที อยากให้สนใจเรื่องการทำงานมากกว่าเรื่องแบบนี้ แต่เราก็ไม่รู้จะพูดยังไง ปกติเราเป็นคนไม่พูด ไม่เถียง ไม่แสดงท่าทีโมโหฉุนเฉียว (ไม่รู้เพราะสาเหตุนี้หรือเปล่าถึงได้โดนรุม) เราบอกพวกเขาไปว่าเราน่ะไม่ได้มีรสนิยมอย่างที่พวกเขาอยากให้เป็น เราชอบแต่งของเราแบบนี้ จะสดใสทุกวันได้ไง ก็เหมือนชีวิต แต่พวกเขาก็ไม่ฟังเลย (เราคิดท้าทายพวกเขาในใจเหมือนกัน ว่าถ้าไม่พอใจก็เลิกจ้างเลยสิ ให้เหตุผลว่าไม่ถูกใจบุคลิกเรา) เราไม่ชอบอยู่ในสังคมที่ชวนเราเสียสุขภาพจิตแบบนี้
จะสั่งสอนผู้ใหญ่ในที่ทำงาน ที่ชอบบูลลี่บุคลิกคนอื่นยังไงดี
เราเพิ่งทำงานกับพวกเขาได้ประมาณ 1 เดือน แต่เราอยู่ในหน่วยงานนั้นมาเกือบ 3 ปีแล้ว (เพราะเราย้ายงาน ถึงต้องทำงานกับพวกเขา)
ตอนที่เรายังไม่เป็นลูกน้องพวกเขา พวกเขาก็ไม่เคยด่าว่าเราเรื่องนี้ (อาจแค่นินทาลับหลัง) แต่พอเรามาทำงานด้วยนี่ใส่เราเต็มที่
บุคลิกของเราในที่ทำงาน ที่โดนตำหนิ คือ
- เราชอบใส่เสื้อโทนสีทึบๆ เช่น สีดำ สีเทา สีอ่อนๆ และเราจะใส่แต่เสื้อเชิ้ต+กระโปรงดำ ไม่เคยสวมเดรส
- ใส่หน้ากากอนามัยสีขาวตลอด
- ใส่แว่นตา
- รวบผมตลอด แม้ผมสั้นก็จะรวบ ไม่ชอบปล่อย
- ไม่ค่อยแต่งหน้า เครื่องสำอางค์เรามีแค่แป้งพัฟกับลิปมัน
เราโดนผู้บริหารทั้ง 2 คนบอกว่าเราแต่งกายไม่เป็น ดูหม่นหมอง ไม่สดใส ไม่เจริญหูเจริญตา และบางชุดก็ดูแก่ ตอนเขาอายุเท่าเราเขาไม่ใส่หรอก และพวกเขาก็บอกให้เราหัดแต่งหน้าบ้าง ถึงจะสวมหน้ากากอนามัยอยู่ก็ลองเขียนคิ้ว เขียนตาบ้าง ผมเผ้าก็เปลี่ยนทรงซะ อย่ารวบแบบเชยๆ ปล่อยให้สวยๆบ้าง แล้วก็ควรเปลี่ยนสีหน้ากากอนามัยด้วย ให้ดูสดใส แว่นตาก็ไม่ต้องไปใส่ เปลี่ยนเป็นคอนแทกเลนส์แทน
เขามาพูดแบบนี้กับเราต่อหน้าเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ในห้อง มีการเปรียบเทียบเรากับเพื่อนร่วมงานคนอื่นที่สวมชุดสีสดใสด้วย บอกว่าเราต้องแต่งให้ได้อย่างเขานะ แล้วพวกเพื่อนร่วมงานก็มารุมเราใหญ่เลย บอกว่าเดี๋ยวจะช่วยเปลี่ยนทรงผมให้บ้างล่ะ บางคนก็หยิบเสื้อผ้าของเขาที่ซื้อมา (เอามาในที่ทำงาน) ให้เราดูและบอกให้เราไปลองสวม (เราปฏิเสธ เพราะแค่เห็นก็ไม่ชอบแล้ว) เราน่ะไม่เคยวิจารณ์การแต่งกายของคนอื่นสักครั้ง
เรารู้สึกแย่มาก เรื่องอายไม่เท่าไหร่ แต่เสียใจ เราเคยมองว่าพวกเขาทั้งคู่เป็นผู้ใหญ่ใจดี ตอนแรกๆ ยังรู้สึกดีใจที่ได้มาเป็นลูกน้องเขา แต่ตอนนี้เสียใจ ผิดหวัง ว่าทำไมพวกเขาต้องบูลลี่เรา ทำไมต้องก้าวก่ายสิทธิส่วนบุคคล งานเราไม่ต้องพบปะลูกค้าสักนิด เราแต่งตัวแบบนี้มันแย่ตรงไหน ถึงจะไม่ได้แต่งกายสีสดใส แต่ก็แต่งเรียบร้อย ถูกระเบียบทุกอย่าง บางคนก็ชอบการแต่งตัวของเรา บางคนแต่งสวยแต่ผิดระเบียบ ก็ไม่เห็นเขาจะโดนว่าอะไร บางคนก็แต่งตัวลักษณะคล้ายๆ กับเรา เขาก็ไม่เห็นโดนว่าอะไร แล้วทำไมเราถึงโดนอยู่คนเดียว ไม่เข้าใจ
แล้วผู้บริหาร 2 คนนี่เป็นอะไร อายุก็มากแล้ว มาว่าเราแบบนี้ พวกเขาแต่งกายดีตายล่ะ คนนึงก็สวมเสื้อผ้าสีเดียวแบบเดียวทุกวัน(ชุดฟอร์มเก่าของเขา แต่ตอนนี้ก็ยังสวม ทั้งที่ส่วนงานของเราไม่มีชุดฟอร์ม) สวมรองเท้าผ้าใบ ไว้ผมสั้นเด๋อ หน้าตาก็ไม่แต่ง ส่วนอีกคนเป็นผู้ชาย ก็สวมเสื้อเชิ้ตสีอ่อนๆ ทุกวัน ส่วนเราก็มีเสื้อผ้าสีอื่นนอกจากโทนดำ+เทา เราก็สวมไปทำงานอยู่ สวมคละๆ กันไป ทำไมพวกเขาไม่คิดบ้าง ถ้าอยากให้สดใสนัก ทำไมไม่กำหนดให้มีชุดฟอร์มซะเลย เอาสีสดใสอย่างที่ต้องการ แล้วสวมให้เหมือนกันทุกคน ยุติธรรมดี
เราอยากหาคำพูดไปชี้แจงให้พวกเขายอมรับในตัวตนเรา และเลิกสั่งให้เราเปลี่ยนโน่นเปลี่ยนนี่สักที อยากให้สนใจเรื่องการทำงานมากกว่าเรื่องแบบนี้ แต่เราก็ไม่รู้จะพูดยังไง ปกติเราเป็นคนไม่พูด ไม่เถียง ไม่แสดงท่าทีโมโหฉุนเฉียว (ไม่รู้เพราะสาเหตุนี้หรือเปล่าถึงได้โดนรุม) เราบอกพวกเขาไปว่าเราน่ะไม่ได้มีรสนิยมอย่างที่พวกเขาอยากให้เป็น เราชอบแต่งของเราแบบนี้ จะสดใสทุกวันได้ไง ก็เหมือนชีวิต แต่พวกเขาก็ไม่ฟังเลย (เราคิดท้าทายพวกเขาในใจเหมือนกัน ว่าถ้าไม่พอใจก็เลิกจ้างเลยสิ ให้เหตุผลว่าไม่ถูกใจบุคลิกเรา) เราไม่ชอบอยู่ในสังคมที่ชวนเราเสียสุขภาพจิตแบบนี้