เรารู้สึกว่าการที่เราเรียนสายสามัญมันไม่ใช่ตัวเราเลย ก่อนที่เราจะเรียนต่อม.ปลายเราเคยบอกแม่แล้วว่าเราอยากต่อสายอาชีพ แต่แม่ไม่ยอมเลยได้แต่ยอมแม่ไป

สายที่เราเลือกคือศิลป์ภาษจีน ซึ่งเราไม่เก่งภาษาเลย แล้วเราเข้ากับเพื่อนในห้องไม่ได้อีก มันเลยทำให้เราไม่ค่อยอยากไปโรงเรียน แม่มาก้าวก่ายอนาคตเราถึงขนาดที่ว่าอยากให้เราเป็นครู ซึ่งเรารู้สึกว่านี่มันไม่ใช่ชีวิตเราเลย นี่มันเหมือนเป็นตุ๊กตาให้แม่เชิดมากกว่า

ความฝันเราคือ การเปิดร้านเกม แบบเป็นทั้งที่เล่นเกมและสำหรับทำงานแบ่งเป็นโซนไรงี๊ แต่ก็ไม่กล้าบอกแม่ เพราะเวลาแม่โมโหแม่จะอารมณ์ร้ายมาก

เราควรจะบอกแม่หรือทำยังไงดีคะ ไม่อยากให้ชีวิตตัวเองทุกไปมากกว่านี้แล้ว ตอนนี้เราพึ่งขึ้นม.5 ยังไม่เปิดเทอม เราว่าเรารู้ตัวทันนะคะว่าชีวิตเราเราต้องการอะไร ยกเว้นแต่แม่นี่แหละค่ะ ที่ไม่เคยรู้เลยว่าความรู้สึกและความต้องการของลูกคืออะไร