สวัสดีค่ะ หนูอายุ15ปีนะคะ ครอบครัวของหนูมีพ่อแม่หนูและน้องค่ะ แต่ตอนนี้ มันกลายเป็นว่า เขามีปัญหาทำให้มีการหย่าร้างกันค่ะ ตอนนี้หนูกับน้องอยู่กับแม่ ตา ยาย น้าสาว และน้าเขยค่ะ
ปัญหาตรงนั้นมันซับซ้อนมาก เป็นเพราะพ่อและแม่ที่ไม่เข้าใจกัน พ่อใจแข็งและหัวร้อน แม่ปากไวและอดทนมาตลอด จนทำให้มาถึงวันที่แม่หมดความอดทน จนต้องหย่ากันกับพ่อ เมื่อหย่าร้างกันแล้ว แม่ก็โล่งใจที่หลุดออกจากขุมนรกสำหรับแม่ ส่วนพ่อที่กำลังป่วยรักษาตัวอยู่ก็ท้อใจ พ่อเป็นโรควัณโรคปอดที่ต้องรักษาด้วยกำลังใจคนรอบข้าง เห้อ แต่เขาทั้งสองคนอาจจะสบายใจที่อย่างน้อยมันก็ไม่อยู่กันแบบอึดอัดแต่เป็นอิสระแล้ว ซึ่งหารู้ไม่ความทุกข์ลำบากใจและเสียใจทั้งหมดมันตกมาอยู่ที่ลูก ความจริงนั้นเขารู้แหละ แต่แค่ทำอะไรไม่ได้ เพราะเรื่องความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้และความอดทนก็เช่นกัน น้องหนูอายุแค่8 9 ขวบ ดื้อมากๆ แต่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทั้งๆที่ควรรู้แล้วละ แต่เนอะ ตลอดการเลี้ยงดูมันก็อาจจะไม่ได้ดี จนทำให้น้องนิสัยดีกว่านี้ หนูผู้ที่ต้องรับรู้ทุกอย่างในวัยที่ว้าวุ่น สับสน หนูลำบากใจมาก ที่ต้องรู้ทุกอย่าง เข้าใจเหตุผลของพ่อแม่ที่ทำแบบนี้แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ รับรู้ได้ทุกปัญหาทุกข้อบกพร่องของทั้งสองแต่ไม่สามารถพูดอะไรได้มากกว่านี้นอกจากปล่อยไปตามที่มันควรจะเป็น
ในเรื่องเหตุเชิงลึกของพ่อแม่หนูขอสงวนไว้นะคะ
หลังจาก พ่อแม่หย่าร้างและแยกกันอยู่แล้ว ในครอบครัวที่หนูอยู่ก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรมาก เนื่องจากสภาพพื้นที่ประเทศหรือชนบทที่หนูอยู่มันไม่ค่อยมีความพัฒนาสักเท่าไหร่ ใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายแต่แอบยาก ทั้งบ้านมีเพียงแค่น้าสาวและน้าเขยเป็นเสาหลักของบ้าน เงินในแต่ละปีที่ได้หลักๆก็จะมาจากน้าเขย และที่เหลือก็จะเป็นจากการทำนา ขายมัน หาเห็ดขาย เป็นช่วงๆไป
ซึ่งเงินนั้นมันน้อย แต่มันก็ใช้ได้ในที่นี้ หนูในตอนที่เคยอยู่กับครอบครัวมี่มันเป็นครอบครัวจริงๆ มันก็เคยใช้ชีวิตที่ดีกว่านี้ มีเงินใช้ตลอด หาเงินใช้เองด้วย เพราะมีงานทำที่คุณครูในโรงเรียนคอยช่วย แต่พอได้ย้ายมาอยู่กับตายายอีกที่นึงมันก็เปลี่ยนไปหมดเลย การดำรงชีวิตในแต่ละวัน อาหารการกิน เงิน ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด ซึ่งหนูก็ต้องปรับตัวไปตามสภาพนั้น ที่นี้เป็นประเทศที่ต้องมีเงินในการเข้าเรียน จึงจะจบได้ผ่านได้ในแต่ละขั้น ซึ่งหนูพึ่งจบม.2 และควรจะต่อม.3 แต่มาที่นี้ต้องเข้าป.5ใหม่เพื่อที่จะเอาใบรับรอง/ใบประกาศ ไปต่อในชั้นต่อๆไป มันเป็นใบสำคัญในการเรียนต่อ แต่ประเด็นอยู่ที่ว่า มันก็ต้องได้ทำประวัติการเรียนประถมใหม่ซึ่งต้องใช้เงินเพื่อแลก และถ้าคนที่มีฐามีเงินหน่อย ก็สามารถใช้เส้นสายในการติดต่อและซื้อใบประกาศหรือใบรับรองและเลือกที่จะขึ้นชั้นไหนก็ได้ตามใจต้องการหรือตามจำนวนเงินที่มี(ไม่ต้องสงสัยนะคะประเทศไหนขอสงวนไว้ไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่แต่อยากให้รับรู้) และหนูเป็นผู้โชคร้าย ที่ไปหาพ่อให้จัดการเรื่องเรียนให้ พ่อก็เตรียมเส้นสายทางเดินไว้ให้ ติดแค่ไม่มีเงิน คือหนูจะขึ้นม.5 ใช้เงินทั้งหมดประมาณ2หมื่นกว่าๆ ซึ่งฝ่ายแม่หนูเขาก็ไม่อยากให้เข้าเพราะไม่มีเงินส่ง แต่ตอนนี้มีเงินในธนาคารแค่3หมื่นกว่าๆ ถ้าหากเอาไปใช้ในการเดินเรื่องเรียนหนูหมด ก็ไม่มีเงินไปต่อ แต่หนูอยากเรียนมากๆ หนูเป็นคนใฝ่รู้รักการเรียน หนูชอบที่จะเรียนรู้สิ่งใหม่ๆอยู่เสมอ หนูได้เกรดเฉลี่ยไม่เคยได้ต่ำกว่า2.5 มีแค่ครั้งเดียวที่ได้2.80 ที่เหลือ3ขึ้นไป เกรดแต่ละวิชาจะเป็น4เกือบหมด หนูมีความสามารถ ในหลายๆด้าน เช่น เป็นผู้นำทีมการแสดงนาฏศิลป์ และในสังคมเด็กๆกลุ่มสังคมเพื่อน หนูเป็นที่ปรึกษาเพื่อนตลอดในทุกๆเรื่อง แม้แต่ผู้ใหญ่ที่ดูมีความเชี่ยวชาญในเรื่องใช้ชีวิตกว่า ในชีวิตเรียนที่ผ่านมาหนูพยายามเก็บเกี่ยวในทุกๆอย่างทุกๆด้าน ให้สมกับที่ได้เรียนและที่มีผู้ให้ในความรู้ เช่นการแข่งทักษะวิชาการ หนูเคยแข่งทักษะคณิตคิดเร็ว ทักษะวาดภาพระบายสี ซายโชว์ ทักษะภาษาไทย ทักษะแสดงละครคุณธรรม กีฬาหนูก็ลงแข่ง กับตันทีมวอลเล่ย์บอลซ้อม3ปี ได้ลงจริงปีเดียว🤦🏻♀️(เพราะไม่มีโอกาสได้ลงอีกเนื่องจากมีการย้ายโรงเรียน) กับตันทีมตะกร้อ ที่เล่นไม่ค่อยได้ แต่ก็ลงเพราะหนูคิดว่าอย่างน้อยได้ลองไม่เสียหายอะไร กับความความรู้สึก ประสบการณ์ที่ได้มา ละก็ฟุตซอล หนูชอบมาก ฟุตบอลหนูก็เล่นได้ 55555พอ เหมือนมาโม้ให้ฟังนะ แต่ทุกอย่างมันคือประสบการณ์ของหนู ไม่ได้เหนือไม่ได้เก่งกว่าใครทั้งนั้น ความฝันในอนาคตของหนูคือ มีการมีงานทำ ให้พ่อแม่อยู่สบาย มีรถมีบ้าน มีความสุขพร้อมแล้ว จึงค่อยหาความสุขให้ตัวเอง หรือแต่งงาน มันอาจจะดูโง่ๆหรืออลังการหรือเว่อวังไปนะ แต่หนูคิดไว้แบบนี้จริงๆ และอยากจะทำมันให้ได้ หนูไม่เคยคิดที่จะออกจากการเรียน เพราะหนูอยากเรียนให้จบ แต่จบแบบที่ไม่ต้องมารอมีเงินในตอนทำงาน แต่ทำงานหาเงินไปด้วยเรียนไปด้วย เอาเท่าที่ไหว แต่พอมาถึงวันนี้ ความคิดเล่านั้นมันเหมือนเป็น0ไปเลย เพียงเพราะไม่มีเงินไปต่อ ไม่มีแรง หรือกำลังใจจากสิ่งเดิม เพราะสิ่งที่มีตอนนี้มันก็หายไป สังคม โลกที่อยู่ เหมือนเปลี่ยนไปจนหมด ในความรู้สึกตอนนั้นคือหนูเฉยชามาก แต่ก็แอบเสียใจ เพราะยังไงลึกๆมันก็ไม่โอเค ที่พ่อแม่ต้องมาหย่ากันและทำให้มีผลกระทบหลายๆอย่าง[หนูอาจจะเล่าไม่ค่อยตรงประเด็นวนไปมานะ แต่พยายามพิมพ์ให้มันโยงกันได้มากที่สุด เพราะมันดูซับซ้อนมาก ]
หลังจากที่หนูคุยกับพ่อเรื่องเรียนเสร็จ หนูก็มาคุยกับแม่ที่บ้านว่า เรื่องเรียนอะ หนูหาทางได้แล้วนะ รอแค่เงินแล้ว หนูคิดว่าเงินก้อนนั้นในบัญชีน่าจะได้ เพราะเป็นเงินที่หามาก่อนจะหย่าร้างกัน แต่แบ่งกันแล้วกับพ่อ แต่แม่พูดว่า แม่กลัวไม่มีเงินส่งลูกไปต่อนะ เพราะที่นี้ไม่ว่าจะทำอะไรก็เสียเงินไปหมด ยังจะต้องซื้อชุด ค่าหอพัก ค่าใช้จ่ายในแต่ละวัน และค่าเรียนอีก นั้นก็เป็นก้อนสุดท้ายแล้ว หนูก็เลยพูดออกไปว่า แล้วจะให้หนูทำไงละ ให้หนูออกหรอ และแม่ก็ว่าใช่ออก ออกไปหางานทำดีกว่า เห้ออ หนูเสียใจมาก เสียใจและเข้าใจสถานการณ์ดี แต่หนูคิดไว้ว่า ถ้าได้เข้าเรียน หนูกะจะหางานทำไปด้วยเหมือนที่ผ่านมา ถึงแม้อยู่ที่นี้มันจะหายาก แต่ก็จะหาให้ได้ แบ่งเวลา ทำทุกอย่างที่ส่งตัวเองไปต่อได้ โดยไม่เดือดร้อนใคร หรือ ลำบากครอบครัวให้ได้น้อยที่สุด แต่เหมือนตอนนี้หนูตันมาก หนูพยายามคิดอยู่ว่าถ้าหากไม่ได้เรียนจริงๆจะทำอย่างไร จะหางานทำเลยดีกว่า หรือจะทำยังไงต่อไป ทุกวันนี้หนูยังเอาหนังสือเรียนที่ ป้า คนรู้จัก รุ่นพี่ ให้มา เอามานั่งอ่านนั่ฃศึกษาฝึกทำและทบทวนบทเรียนไว้ตลอด เพื่อที่จะเตรียมเข้าเรียนต่อไป ถึงแม้รู้อยู่แก่ใจว่าเหมือนจะมีโอกาสเพียงเล็กน้อยที่จะได้เข้าเรียนก็เหอะ หนูไม่รู้จะทำย่างไรต่อไป รู้ว่ายังไงก็ต้องไปต่อ แต่หนูคิดไม่ออกจริงๆ ถ้าเกิดไม่ได้เข้าเรียนจริงๆจะทำยังไงต่อ แผนในหัวหนูตอนคิดเรื่องเรียนแรกๆตอนที่ยังไม่ได้บอกใคร คือเงินนั้น แบ่งใช้เรื่องเรียนของหนูและแบ่งใช้ในครอบครัว และจะแบกหน้าด้านๆไปหาให้พ่อช่วยด้วย ถึงพ่อจะไม่ค่อยอยากช่วยก็เหอะ แต่มันติดที่คำว่าพ่อ ลูก พ่อถึงยอมช่วยบ้าง เคยไปขอเงินพ่ออยู่ พ่อก็ให้บ้างไม่ให้บ้าง เป็นเพราะพ่อก็ไม่ได้ทำงานหาเงินด้วยแหละ เลยไม่มีให้ เพราะพ่อพักรักษาอยู่ และในอนาคตต่อไปหนูก็จะทำงานหาไปด้วย แม้มันไม่ง่ายแต่หนูว่ามันก็ยังดีที่หามาได้ ดีกว่าไม่ได้หาเลย ได้ใช้เล็กๆน้อย ประหยัดอดออมเอาก็ยังดี แต่ไม่รู้ว่าจะไปถึงจุดนั้นมั้ย จุดที่ได้เริ่มทำอะไรสักที ใช่อยู่ที่ว่า ถ้าไม่ลงมือทำสักทีก็ไม่รู้ ถึงไม่ได้อะไรเลยอย่างน้อยก็ได้ลอง แต่เอาจริงๆนะ ในตอนที่เราไม่มีทางออกมันมืดไปหมด มันทำอะไรมาถูกจริงๆนะ ทุกวันนี้ยังนอนนึกทุกวันจะทำยังไงต่อไปกับชีวิตที่เหลือ จะหาเงินยังไง[ประเทศนี้หาเงินยากมาก หนูจากเคยหาเงินเก่งตอนนี้คือไปไม่ถูกไม่มีทางหาเลย อาจจะไม่คุ้นชินด้วยและมั้ง] คิดอยู่เสมอและตลอดเวลา ว่าจะทำยังไง ทำยังไง แอบร้องไห้ตลอดเพราะท้อที่ทำไมยังหาทางออกไม่เจอสักที ทุกวันนี้นะคะ แม่น้าสาวน้าเขยก็จะออกไปนาไปไร่บ้างหนูก็ไปด้วยบ้างเวลาที่มีงานทำจริงๆ แต่ช่วงนี้ยังไม่ค่อยได้อะไรเพราะ รอฝนฟ้าเป็นใจอยู่ นาก็รอกล้ายาว ส่วนหนูอยู่บ้านบ้างเพราะต้องมีคนคอยดูแลทวดที่ตาบอด หนูอยู่สลับกับยายค่ะคนเฒ่าคนแก่ที่นี้เขาแข็งแรงนะคะ อายุมากแต่ยังทำงานได้อยู่ หนูอยู่บ้านก็ทำงานบ้านงานเรือน ทำกับข้าวไว้ให้เขาเวลาเขามาแต่ไร่แต่นา เวลาว่างก็อ่านหนังสือทบทวนบทเรียนบ้าง เป็นช่วงหาเห็ดก็ไปเห็ดขายบ้าง ไม่ค่อยอยู่นิ่งๆ ยูทูปก็อยากทำ แต่คิดคอนเท้นไม่ออกสักทีเลยได้แค่ช่อง ยิ่งช่วงโควิดแบบนี้มันก็พาลลำบากมากพอแล้ว หนูยังต้องมาเจอปัญหาครอบครัวปัญหาการเงินการเรียนอีก555 หนูว่าหนูก็อึดใช่ได้นะที่ไม่เครียดจนอกแตกตายไปก่อน สมองก็คิดอยู่ตลอด วางแผนตลอดในการตื่นมาใช้ชีวิตในแต่ละวันจะทำอย่างไร ทำอำรบ้าง บางทีก็เครียดคิดมากจนไม่ค่อยกินข้าว ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าร่างกายยังปกติรึป่าว อ้วนบ้างผมบ้าง เพลียบ้าง ตัวร้อนบ้าง ปวดหัวบ้างบลาๆเป็นุกอย่างให้เธอแล้ว555 (คือเป็นคนเศร้าที่ขาดตลกไม่ได้อะตกลงมาเล่าชีวิตที่เศร้าให้ฟังหรือมาขายตลก😂)ค่ะ สรุปง่ายๆว่า หนูขาดแค่เงิน มีเงินปัญหาก็จบ [อย่าว่าหนูพูดง่ายคิดง่ายนะคะ]
แต่ชีวิตที่นี้แบบนี้จริงๆ ใครมีงานอะไรแนะนำก็บอกได้นะคะ ตอนนี้หนูเครียดมาก รู้ปัญหา รู้จุดแก้ แต่ยังไปต่อไม่ได้ หนูจะหาเงินยังงายยยบยยยยยยยยย หนูจะพยายามต่อไปค่ะ พยายาม พยายาม พยายาม คำว่าพยายามจะต้องนำพาไปเจอความสำเร็จ ใช่มั้ยค่ะ หนูควรทำอย่างไรค่ะ หนูควรคิดแบบไหน ความคิดคำพูดของหนูมันดีรึป่าวค่ะ หนูพลาดอะไรไปบ้าง หนูควรปรับปรุงตรงไหน ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นคำตอบหรือคำแนะนำล่วงหน้านะคะ ขอบคุณค่ะ😢🙏🏻[เรื่องราวในชีวิตแต่ละคนมันต่างกันความรู้สึกก็เช่นกัน ขอให้คนอ่านอ่านเพื่อรับรู้แบ่งปันแชร์ข้อคิดดีๆหรือแนะนำแนวทางนะคะ ไม่ใช่เพื่ออย่างอื่น ขออภัยในความผิดๆถูกๆ เศร้าบ้างหัวเราะบ้างเป็นเพราะ จขกท เป็นคนที่ตลกที่เศร้านานไม่ได้แต่ก็เศร้าตลอด55 อย่างงแต่เรื่องราวทั้งหมดเป็นเรื่องจริงไม่มีการแต่งใดๆ เป็นชีวิต จขกท จริงๆ เล่าเพราะต้องการคำปรึกษาค่ะ😢🙏🏻]สาเหตุบางส่วนที่พ่อแม่หย่าร้างกันก็มาจากอีกกระทู้นึงของ จขกท ค่ะ กลับไปอ่านกันได้
ปัญหาชีวิตที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้น ปัญหาจากการหย่าร้างของแม่มีผลจะทำอย่างไรเมื่อต้องออกจากการเรียนเพราะไม่มีเงินไปต่อ
ปัญหาตรงนั้นมันซับซ้อนมาก เป็นเพราะพ่อและแม่ที่ไม่เข้าใจกัน พ่อใจแข็งและหัวร้อน แม่ปากไวและอดทนมาตลอด จนทำให้มาถึงวันที่แม่หมดความอดทน จนต้องหย่ากันกับพ่อ เมื่อหย่าร้างกันแล้ว แม่ก็โล่งใจที่หลุดออกจากขุมนรกสำหรับแม่ ส่วนพ่อที่กำลังป่วยรักษาตัวอยู่ก็ท้อใจ พ่อเป็นโรควัณโรคปอดที่ต้องรักษาด้วยกำลังใจคนรอบข้าง เห้อ แต่เขาทั้งสองคนอาจจะสบายใจที่อย่างน้อยมันก็ไม่อยู่กันแบบอึดอัดแต่เป็นอิสระแล้ว ซึ่งหารู้ไม่ความทุกข์ลำบากใจและเสียใจทั้งหมดมันตกมาอยู่ที่ลูก ความจริงนั้นเขารู้แหละ แต่แค่ทำอะไรไม่ได้ เพราะเรื่องความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้และความอดทนก็เช่นกัน น้องหนูอายุแค่8 9 ขวบ ดื้อมากๆ แต่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทั้งๆที่ควรรู้แล้วละ แต่เนอะ ตลอดการเลี้ยงดูมันก็อาจจะไม่ได้ดี จนทำให้น้องนิสัยดีกว่านี้ หนูผู้ที่ต้องรับรู้ทุกอย่างในวัยที่ว้าวุ่น สับสน หนูลำบากใจมาก ที่ต้องรู้ทุกอย่าง เข้าใจเหตุผลของพ่อแม่ที่ทำแบบนี้แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ รับรู้ได้ทุกปัญหาทุกข้อบกพร่องของทั้งสองแต่ไม่สามารถพูดอะไรได้มากกว่านี้นอกจากปล่อยไปตามที่มันควรจะเป็น
ในเรื่องเหตุเชิงลึกของพ่อแม่หนูขอสงวนไว้นะคะ
หลังจาก พ่อแม่หย่าร้างและแยกกันอยู่แล้ว ในครอบครัวที่หนูอยู่ก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรมาก เนื่องจากสภาพพื้นที่ประเทศหรือชนบทที่หนูอยู่มันไม่ค่อยมีความพัฒนาสักเท่าไหร่ ใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายแต่แอบยาก ทั้งบ้านมีเพียงแค่น้าสาวและน้าเขยเป็นเสาหลักของบ้าน เงินในแต่ละปีที่ได้หลักๆก็จะมาจากน้าเขย และที่เหลือก็จะเป็นจากการทำนา ขายมัน หาเห็ดขาย เป็นช่วงๆไป
ซึ่งเงินนั้นมันน้อย แต่มันก็ใช้ได้ในที่นี้ หนูในตอนที่เคยอยู่กับครอบครัวมี่มันเป็นครอบครัวจริงๆ มันก็เคยใช้ชีวิตที่ดีกว่านี้ มีเงินใช้ตลอด หาเงินใช้เองด้วย เพราะมีงานทำที่คุณครูในโรงเรียนคอยช่วย แต่พอได้ย้ายมาอยู่กับตายายอีกที่นึงมันก็เปลี่ยนไปหมดเลย การดำรงชีวิตในแต่ละวัน อาหารการกิน เงิน ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด ซึ่งหนูก็ต้องปรับตัวไปตามสภาพนั้น ที่นี้เป็นประเทศที่ต้องมีเงินในการเข้าเรียน จึงจะจบได้ผ่านได้ในแต่ละขั้น ซึ่งหนูพึ่งจบม.2 และควรจะต่อม.3 แต่มาที่นี้ต้องเข้าป.5ใหม่เพื่อที่จะเอาใบรับรอง/ใบประกาศ ไปต่อในชั้นต่อๆไป มันเป็นใบสำคัญในการเรียนต่อ แต่ประเด็นอยู่ที่ว่า มันก็ต้องได้ทำประวัติการเรียนประถมใหม่ซึ่งต้องใช้เงินเพื่อแลก และถ้าคนที่มีฐามีเงินหน่อย ก็สามารถใช้เส้นสายในการติดต่อและซื้อใบประกาศหรือใบรับรองและเลือกที่จะขึ้นชั้นไหนก็ได้ตามใจต้องการหรือตามจำนวนเงินที่มี(ไม่ต้องสงสัยนะคะประเทศไหนขอสงวนไว้ไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่แต่อยากให้รับรู้) และหนูเป็นผู้โชคร้าย ที่ไปหาพ่อให้จัดการเรื่องเรียนให้ พ่อก็เตรียมเส้นสายทางเดินไว้ให้ ติดแค่ไม่มีเงิน คือหนูจะขึ้นม.5 ใช้เงินทั้งหมดประมาณ2หมื่นกว่าๆ ซึ่งฝ่ายแม่หนูเขาก็ไม่อยากให้เข้าเพราะไม่มีเงินส่ง แต่ตอนนี้มีเงินในธนาคารแค่3หมื่นกว่าๆ ถ้าหากเอาไปใช้ในการเดินเรื่องเรียนหนูหมด ก็ไม่มีเงินไปต่อ แต่หนูอยากเรียนมากๆ หนูเป็นคนใฝ่รู้รักการเรียน หนูชอบที่จะเรียนรู้สิ่งใหม่ๆอยู่เสมอ หนูได้เกรดเฉลี่ยไม่เคยได้ต่ำกว่า2.5 มีแค่ครั้งเดียวที่ได้2.80 ที่เหลือ3ขึ้นไป เกรดแต่ละวิชาจะเป็น4เกือบหมด หนูมีความสามารถ ในหลายๆด้าน เช่น เป็นผู้นำทีมการแสดงนาฏศิลป์ และในสังคมเด็กๆกลุ่มสังคมเพื่อน หนูเป็นที่ปรึกษาเพื่อนตลอดในทุกๆเรื่อง แม้แต่ผู้ใหญ่ที่ดูมีความเชี่ยวชาญในเรื่องใช้ชีวิตกว่า ในชีวิตเรียนที่ผ่านมาหนูพยายามเก็บเกี่ยวในทุกๆอย่างทุกๆด้าน ให้สมกับที่ได้เรียนและที่มีผู้ให้ในความรู้ เช่นการแข่งทักษะวิชาการ หนูเคยแข่งทักษะคณิตคิดเร็ว ทักษะวาดภาพระบายสี ซายโชว์ ทักษะภาษาไทย ทักษะแสดงละครคุณธรรม กีฬาหนูก็ลงแข่ง กับตันทีมวอลเล่ย์บอลซ้อม3ปี ได้ลงจริงปีเดียว🤦🏻♀️(เพราะไม่มีโอกาสได้ลงอีกเนื่องจากมีการย้ายโรงเรียน) กับตันทีมตะกร้อ ที่เล่นไม่ค่อยได้ แต่ก็ลงเพราะหนูคิดว่าอย่างน้อยได้ลองไม่เสียหายอะไร กับความความรู้สึก ประสบการณ์ที่ได้มา ละก็ฟุตซอล หนูชอบมาก ฟุตบอลหนูก็เล่นได้ 55555พอ เหมือนมาโม้ให้ฟังนะ แต่ทุกอย่างมันคือประสบการณ์ของหนู ไม่ได้เหนือไม่ได้เก่งกว่าใครทั้งนั้น ความฝันในอนาคตของหนูคือ มีการมีงานทำ ให้พ่อแม่อยู่สบาย มีรถมีบ้าน มีความสุขพร้อมแล้ว จึงค่อยหาความสุขให้ตัวเอง หรือแต่งงาน มันอาจจะดูโง่ๆหรืออลังการหรือเว่อวังไปนะ แต่หนูคิดไว้แบบนี้จริงๆ และอยากจะทำมันให้ได้ หนูไม่เคยคิดที่จะออกจากการเรียน เพราะหนูอยากเรียนให้จบ แต่จบแบบที่ไม่ต้องมารอมีเงินในตอนทำงาน แต่ทำงานหาเงินไปด้วยเรียนไปด้วย เอาเท่าที่ไหว แต่พอมาถึงวันนี้ ความคิดเล่านั้นมันเหมือนเป็น0ไปเลย เพียงเพราะไม่มีเงินไปต่อ ไม่มีแรง หรือกำลังใจจากสิ่งเดิม เพราะสิ่งที่มีตอนนี้มันก็หายไป สังคม โลกที่อยู่ เหมือนเปลี่ยนไปจนหมด ในความรู้สึกตอนนั้นคือหนูเฉยชามาก แต่ก็แอบเสียใจ เพราะยังไงลึกๆมันก็ไม่โอเค ที่พ่อแม่ต้องมาหย่ากันและทำให้มีผลกระทบหลายๆอย่าง[หนูอาจจะเล่าไม่ค่อยตรงประเด็นวนไปมานะ แต่พยายามพิมพ์ให้มันโยงกันได้มากที่สุด เพราะมันดูซับซ้อนมาก ]
หลังจากที่หนูคุยกับพ่อเรื่องเรียนเสร็จ หนูก็มาคุยกับแม่ที่บ้านว่า เรื่องเรียนอะ หนูหาทางได้แล้วนะ รอแค่เงินแล้ว หนูคิดว่าเงินก้อนนั้นในบัญชีน่าจะได้ เพราะเป็นเงินที่หามาก่อนจะหย่าร้างกัน แต่แบ่งกันแล้วกับพ่อ แต่แม่พูดว่า แม่กลัวไม่มีเงินส่งลูกไปต่อนะ เพราะที่นี้ไม่ว่าจะทำอะไรก็เสียเงินไปหมด ยังจะต้องซื้อชุด ค่าหอพัก ค่าใช้จ่ายในแต่ละวัน และค่าเรียนอีก นั้นก็เป็นก้อนสุดท้ายแล้ว หนูก็เลยพูดออกไปว่า แล้วจะให้หนูทำไงละ ให้หนูออกหรอ และแม่ก็ว่าใช่ออก ออกไปหางานทำดีกว่า เห้ออ หนูเสียใจมาก เสียใจและเข้าใจสถานการณ์ดี แต่หนูคิดไว้ว่า ถ้าได้เข้าเรียน หนูกะจะหางานทำไปด้วยเหมือนที่ผ่านมา ถึงแม้อยู่ที่นี้มันจะหายาก แต่ก็จะหาให้ได้ แบ่งเวลา ทำทุกอย่างที่ส่งตัวเองไปต่อได้ โดยไม่เดือดร้อนใคร หรือ ลำบากครอบครัวให้ได้น้อยที่สุด แต่เหมือนตอนนี้หนูตันมาก หนูพยายามคิดอยู่ว่าถ้าหากไม่ได้เรียนจริงๆจะทำอย่างไร จะหางานทำเลยดีกว่า หรือจะทำยังไงต่อไป ทุกวันนี้หนูยังเอาหนังสือเรียนที่ ป้า คนรู้จัก รุ่นพี่ ให้มา เอามานั่งอ่านนั่ฃศึกษาฝึกทำและทบทวนบทเรียนไว้ตลอด เพื่อที่จะเตรียมเข้าเรียนต่อไป ถึงแม้รู้อยู่แก่ใจว่าเหมือนจะมีโอกาสเพียงเล็กน้อยที่จะได้เข้าเรียนก็เหอะ หนูไม่รู้จะทำย่างไรต่อไป รู้ว่ายังไงก็ต้องไปต่อ แต่หนูคิดไม่ออกจริงๆ ถ้าเกิดไม่ได้เข้าเรียนจริงๆจะทำยังไงต่อ แผนในหัวหนูตอนคิดเรื่องเรียนแรกๆตอนที่ยังไม่ได้บอกใคร คือเงินนั้น แบ่งใช้เรื่องเรียนของหนูและแบ่งใช้ในครอบครัว และจะแบกหน้าด้านๆไปหาให้พ่อช่วยด้วย ถึงพ่อจะไม่ค่อยอยากช่วยก็เหอะ แต่มันติดที่คำว่าพ่อ ลูก พ่อถึงยอมช่วยบ้าง เคยไปขอเงินพ่ออยู่ พ่อก็ให้บ้างไม่ให้บ้าง เป็นเพราะพ่อก็ไม่ได้ทำงานหาเงินด้วยแหละ เลยไม่มีให้ เพราะพ่อพักรักษาอยู่ และในอนาคตต่อไปหนูก็จะทำงานหาไปด้วย แม้มันไม่ง่ายแต่หนูว่ามันก็ยังดีที่หามาได้ ดีกว่าไม่ได้หาเลย ได้ใช้เล็กๆน้อย ประหยัดอดออมเอาก็ยังดี แต่ไม่รู้ว่าจะไปถึงจุดนั้นมั้ย จุดที่ได้เริ่มทำอะไรสักที ใช่อยู่ที่ว่า ถ้าไม่ลงมือทำสักทีก็ไม่รู้ ถึงไม่ได้อะไรเลยอย่างน้อยก็ได้ลอง แต่เอาจริงๆนะ ในตอนที่เราไม่มีทางออกมันมืดไปหมด มันทำอะไรมาถูกจริงๆนะ ทุกวันนี้ยังนอนนึกทุกวันจะทำยังไงต่อไปกับชีวิตที่เหลือ จะหาเงินยังไง[ประเทศนี้หาเงินยากมาก หนูจากเคยหาเงินเก่งตอนนี้คือไปไม่ถูกไม่มีทางหาเลย อาจจะไม่คุ้นชินด้วยและมั้ง] คิดอยู่เสมอและตลอดเวลา ว่าจะทำยังไง ทำยังไง แอบร้องไห้ตลอดเพราะท้อที่ทำไมยังหาทางออกไม่เจอสักที ทุกวันนี้นะคะ แม่น้าสาวน้าเขยก็จะออกไปนาไปไร่บ้างหนูก็ไปด้วยบ้างเวลาที่มีงานทำจริงๆ แต่ช่วงนี้ยังไม่ค่อยได้อะไรเพราะ รอฝนฟ้าเป็นใจอยู่ นาก็รอกล้ายาว ส่วนหนูอยู่บ้านบ้างเพราะต้องมีคนคอยดูแลทวดที่ตาบอด หนูอยู่สลับกับยายค่ะคนเฒ่าคนแก่ที่นี้เขาแข็งแรงนะคะ อายุมากแต่ยังทำงานได้อยู่ หนูอยู่บ้านก็ทำงานบ้านงานเรือน ทำกับข้าวไว้ให้เขาเวลาเขามาแต่ไร่แต่นา เวลาว่างก็อ่านหนังสือทบทวนบทเรียนบ้าง เป็นช่วงหาเห็ดก็ไปเห็ดขายบ้าง ไม่ค่อยอยู่นิ่งๆ ยูทูปก็อยากทำ แต่คิดคอนเท้นไม่ออกสักทีเลยได้แค่ช่อง ยิ่งช่วงโควิดแบบนี้มันก็พาลลำบากมากพอแล้ว หนูยังต้องมาเจอปัญหาครอบครัวปัญหาการเงินการเรียนอีก555 หนูว่าหนูก็อึดใช่ได้นะที่ไม่เครียดจนอกแตกตายไปก่อน สมองก็คิดอยู่ตลอด วางแผนตลอดในการตื่นมาใช้ชีวิตในแต่ละวันจะทำอย่างไร ทำอำรบ้าง บางทีก็เครียดคิดมากจนไม่ค่อยกินข้าว ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าร่างกายยังปกติรึป่าว อ้วนบ้างผมบ้าง เพลียบ้าง ตัวร้อนบ้าง ปวดหัวบ้างบลาๆเป็นุกอย่างให้เธอแล้ว555 (คือเป็นคนเศร้าที่ขาดตลกไม่ได้อะตกลงมาเล่าชีวิตที่เศร้าให้ฟังหรือมาขายตลก😂)ค่ะ สรุปง่ายๆว่า หนูขาดแค่เงิน มีเงินปัญหาก็จบ [อย่าว่าหนูพูดง่ายคิดง่ายนะคะ]
แต่ชีวิตที่นี้แบบนี้จริงๆ ใครมีงานอะไรแนะนำก็บอกได้นะคะ ตอนนี้หนูเครียดมาก รู้ปัญหา รู้จุดแก้ แต่ยังไปต่อไม่ได้ หนูจะหาเงินยังงายยยบยยยยยยยยย หนูจะพยายามต่อไปค่ะ พยายาม พยายาม พยายาม คำว่าพยายามจะต้องนำพาไปเจอความสำเร็จ ใช่มั้ยค่ะ หนูควรทำอย่างไรค่ะ หนูควรคิดแบบไหน ความคิดคำพูดของหนูมันดีรึป่าวค่ะ หนูพลาดอะไรไปบ้าง หนูควรปรับปรุงตรงไหน ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นคำตอบหรือคำแนะนำล่วงหน้านะคะ ขอบคุณค่ะ😢🙏🏻[เรื่องราวในชีวิตแต่ละคนมันต่างกันความรู้สึกก็เช่นกัน ขอให้คนอ่านอ่านเพื่อรับรู้แบ่งปันแชร์ข้อคิดดีๆหรือแนะนำแนวทางนะคะ ไม่ใช่เพื่ออย่างอื่น ขออภัยในความผิดๆถูกๆ เศร้าบ้างหัวเราะบ้างเป็นเพราะ จขกท เป็นคนที่ตลกที่เศร้านานไม่ได้แต่ก็เศร้าตลอด55 อย่างงแต่เรื่องราวทั้งหมดเป็นเรื่องจริงไม่มีการแต่งใดๆ เป็นชีวิต จขกท จริงๆ เล่าเพราะต้องการคำปรึกษาค่ะ😢🙏🏻]สาเหตุบางส่วนที่พ่อแม่หย่าร้างกันก็มาจากอีกกระทู้นึงของ จขกท ค่ะ กลับไปอ่านกันได้