The Way Home ในชื่อไทยว่า ‘คุณยายของผมดีที่สุดในโลก’ เป็นหนังที่เปิดตัวในอเม ริกา ทำรายได้สูงมาก ในเกาหลีเองก็ทำรายได้สูงมากเช่นกัน  นอกจากนี้ยังการันตีคุณ ภาพด้วยรางวัล Golden Bell สาขาภาพยนตร์ยอดเยี่ยม และบทภาพยนตร์ยอดเยี่ยม และเคยได้รับเลือกให้ฉายโชว์ใน Toronto Film Festival และ AFI Film Festival ด้วย

ภาพยนตร์ในดวงใจอีก 1 เรื่อง ทำให้หัวใจผู้ชมอิ่มเอิบไปกับความรักยายหลานคู่คลาส สิค เนื้อเรื่องไม่มีอะไรมากมาย ไม่ได้แปลกใหม่หรือแหวกแนว ไม่ได้หดหู่ตายจากกัน แต่เรื่องยายหลานครอบครัวมันเป็นอะไรที่เซนซิทีฟสำหรับคนเอเชีย จึงจะทำให้อินมากๆ ยิ่งเด็กที่โตมากับการเลี้ยงดูของยายน่าจะอินมากเป็นพิเศษ

เรื่องราวเริ่มต้นขึ้น เมื่อแม่ของซังวู (ดองโยฮี) พาเขาไปฝากยังบ้านของ คุณยาย (คิมยูลบุน) ที่ต่างจังหวัด ซังวู (ยูซังโฮ) เด็กน้อยวัย 7 ปีรู้ว่า นี่คือของเวลาที่ลำบากที่สุด นับตั้งแต่แม่ของเขาแยกทางกับพ่อของเขา ตั้งแต่เขายังเล็ก มันไม่ง่ายที่จะหาเลี้ยงลูก ชายเพียงลำพังในเมืองใหญ่ ซึ่งดูเหมือนว่า ซังวู จะเข้าใจ และพร้อมที่จะดูแลตัวเอง ในขณะที่แม่ไปทำงาน

แต่ดูเหมือนชีวิตในเมืองชนบท มันดานี ช่างน่าเบื่อสำหรับเด็กที่เติบโตจากเมืองใหญ่อย่าง ซังวู มันไม่มีอะไรจะให้เขาเล่นสนุกด้วย ยายของเขาเป็นใบ้ เขาปฏิเสธทุกสิ่งที่ยายของเขาหาให้ เขาเรียกร้องที่จะกินแฮม แทนกิมจิที่ยายเตรียมไว้ เขาร้องหาโค้กแทนที่น้ำที่ยายริน ที่นี่ไม่มีโทรศัพท์ แต่มีเส้นทางชวนขนลุกเวลากลางคืน ของทางไปห้องน้ำ ที่อยู่นอกหลังคาบ้าน เขาไม่มีเพื่อน ไม่มีของเล่น สิ่งเดียวที่พอจะทำให้เขา พ้นจากประสบการณ์ต่างเมืองอันน่าหดหู่นี้คือ เครื่องเล่นเกมส์

เราดูเรื่องนี้นานมากๆเมื่อสมัยยังเป็นเด็ก ก่อนที่จะได้รับชมภาพยนตร์เรื่องนี้ ก็เคยมีความคิดว่า ยายชั้นเป็นคนขี้บ่น ขี้จุกจิก ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ตอนเด็กๆเป็นคนที่ดื้อกับยายมาก ชอบแกล้งยาย แหย่ยาย ต่างๆนาๆสารพัด ดูเรื่องนี้แล้วเหมือนเห็นตัวเองในหนังเลยนะ แต่ไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้ว ยายทั้งรักและเป็นห่วงเรามากๆ หลังจากดูเรื่องนี้จบทำให้คิดถึงยายที่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กๆเลย

เหมือนเคยได้ยินมาว่าคุณยายไม่ใช่นักแสดง แต่เหมือนผู้กำกับไปแคสหามาแถวระแวกนั้นแล้วชวนมาเล่น ( ไม่แน่ใจนะ ) แต่คุณยายแกเล่นโครตดี เรียลเหมือนชีวิตจริงเหมือนไม่ได้กำลังแสดงอยู่ คุณยายเล่นได้น่าสงสาร ร้องไห้ตามเลย

ตอนดูไปครึ่งแรกรู้สึกเกลียดเด็กคนนี้มาก ดื้อ ไม่ฟัง ซน จ้องจะว่าแต่คุณยาย ไม่น่ารัก น่าเตะมากก 5555 แต่ก็นะเข้าใจสิ่งที่หนังจะสื่อออกมาในด้านมิติของตัวละคร  แต่พอครึ่งหลังจะรู้สึกรักเด็กคนนี้ขึ้น รู้สึกเออเชื่อฟังยายมากขึ้น ไม่ดื้อแหละ เป็นอีกหนึ่งตัวละครที่ทำให้นึกถึงความทรงจำของตัวเอง