เราสอบไม่ติดม.4. ติดสำรองคนที่2 แต่แล้วรร.นี่เป็นโรงเรียนชื่อดัง ซึ่งเขามีนักเรียนที่สอบไม่ติดผู้ปกครองพร้อมควักเงินในกระเป๋าเพื่อให้ลูกตัวเองมีที่เรียนม.4. ถ้าเรามองเราว่ามันคุ้มนะ โรงเรียนดีๆ แน่นอนครูเก่งๆสอนดีๆ ต้องเข้ามาสอนอยู่ในรร.ดีๆแบบนี่อยู่แล้ว ซึ่งโอกาสและความรู้คงได้ดีกว่าโรงเรียนที่ไม่ค่อยมีชื่อเสียงเป็นไหนๆ. เราสอบได้สำรอง2 แล้วไปคุยกับทางโรงเรียน โรงเรียนบอกมีโอกาสนะ แต่ต้องครึ่งแสน. เขาบอกถูกแล้ว กับเด็กสอบไม่ได้เลยต้องจ่ายถึง100,000 แหน่ะ  แต่คุยกับพ่อแม่ พ่อแม่บอกว่าส่งไม่ไหวช่วงนี่เศรษฐกิจก็ไม่ดี เงินก็หมุนไม่ทัน เราเลยไม่มีโอกาสได้เรียนโรงเรียนดีๆเด่นๆดังๆแบบนี้ เพียงเพราะต้องฝากถึงจะเข้าได้ เข้าใจแหละว่าไม่ใช่ตัวจริงติดสำรอง แล้วต้องจบฝันเพราะไม่มีเงินช่วยสานฝัน. การที่นักเรียนคนหนึ่งต้องจบฝันอย่างโดดเดี่ยวเพราะไม่มีเงินมันโคตรเสียใจเลย. ได้แต่สงสัยและน้อยใจแอบร้องไห้คนเดียว ทำไมเราถึงมีไม่พร้อมแบบคนอื่นเขา ทำไมการที่สอบได้สำรองแต่ถ้าจะเป็นตัวจริงต้องฝากมัน ลำบากยากเย็นแสนเข็ญแบบนี้. คำว่า "ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น" มันไม่มีอยู่และใช้ได้จริงหรอก มันก็แค่คำคม หรือคำปลอบใจให้เราพยายามเท่านั้น บทบาทของคำๆนี้มันก็ทำหน้าที่ได้แค่เป็นตัวหนังสือที่เป็นคำคม.  เราพยายามอ่านหนังสือถึงตี2  ติวต่างๆในยูทูป. เพราะไม่มีเงินไปลงเรียนพิเศษแบบคนอื่นเขา. เราก็พยายามสุดความสามารถแล้ว แต่ก็ต้องกลายเป็นฝันลมๆแล้งๆ เเละก็หายไปจากชีวิต เราไม่เชื่อมั่นอะไรในตัวเองอีกแล้วถ้าเรายังไม่มีความพร้อมทางด้านเงินทอง. การที่คนเราจะประสพความสำเร็จได้ขยันอย่างเดียวไม่ได้ ต้องมีเงินด้วยถึงจะอยู่ได้ และประสพความสำเร็จ. ผิดมากมั้ยที่เราแค่ทางบ้านไม่มีเงินส่งเราเข้าโรงเรียนดังๆได้. ทั้งๆที่อีกแค่เอื้อมมือ.  แต่เงินครึ่งแสนนี้มันดับฝันของเราไปหมดเเล้ว กลายเป็นคนไม่เชื่อมั่นอะไรในตัวเองอีกแล้ว กลัวผิดหวัง กลัวการเริ่มต้นใหม่อีกแล้ว. ลูกหลานคนไม่มีเงินจะประสพความสำเร็จสักครั้งก็ยากเย็นแสนเข็ญเสียจริงๆ พยายามแล้วแต่มาติดขัดเรื่องเงินแค่นี่เอง ความฝันก็กลายเป็นแค่ความฝันเท่านั้นเอง. คาดหวังอะไรไม่ได้หรอก ไม่มีเงินจะไปแข่งกับใครเขา