พอดีไปฟังการเล่าข่าวเชิงสารคดีมาเรื่องนึง ฟังจบแล้วแต่ใจไม่จบด้วยค่ะ มันหดหู่ มันใคร่ที่จะรู้ ยังคงคิดวนเวียนอยู่ในหัว นึกยังไงก็นึกไม่ออก ว่าคนที่ลงมือฆ่าเด็กน้อยที่เติบโตขึ้นมาด้วยการเลี้ยงดูของเขาเองเนี่ย มันทำลงได้ยังไง เจ็บๆในหัวใจบอกไม่ถูกค่ะ ขนาดว่ามันไม่ใช่เรื่องของคนในครอบครัวตัวเองด้วยนะคะ แต่มันอึนๆอ่ะค่ะ

เราฟังรายการนั้นจบ ก็อึ้งๆนะ แล้วก็มานั่งเล่นกับลูกตัวเองค่ะ นั่งมองเขา ที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็น่ารักไปหมดเลย (ลูกเราอ่ะเนอะ) เขายังตัวเล็กนิดเดียวเอง กำลังน่ารัก เพิ่งจะเดินเตาะแตะ หัดพูดได้ด้วยการเรียกมามา ปาปา เป็นคำแรกๆเลย โอ้โห ให้เราลงมือบีบคอ เอาผ้ามาอุดปากอุดจมูกเขาได้นี่ มันต้องไม่ใช่มนุษย์แล้วล่ะ จำความรู้สึกแรกที่อุ้มเขาไว้ในมือได้เลย วันนั้น บอกได้เต็มปาก ว่ารักเขามาก แต่มันไม่ได้มาก และผูกพันธ์เท่ากับตอนนี้แน่นอน ยิ่งเลี้ยงก็ยิ่งรักอ่ะ ให้ได้หมดเท่าที่สามารถในการเลี้ยงดูลูกคนหนึ่งเลย

ขนาดนี้แล้ว คนเป็นพ่อเป็นแม่ ทำไมถึงสามารถฆ่าลูกได้อย่างเลือดเย็นคะ คนที่ทำแบบนั้นได้ เขาไม่รู้สึก หรือนึกถึงช่วงเวลาที่เด็กๆเรียกเขาว่าพ่อ ว่าแม่หรือคะ พูดไปก็จะร้องนะเนี่ย สะเทือนใจมากเลย ไม่น่ากดเข้าไปฟังเลยค่ะ สะเทือนอารมณ์จัง

ขอ tag ปัญหาชีวิตนะคะ เพราะเริ่มเป็นปัญหาจริงๆ เพราะนอนไม่หลับเลยตอนนี้ แงงงง