หลายครั้งที่หนูเกิดคำถามกับตัวเองว่าเกิดมาทำไม เกิดมาเพื่ออะไร และเพื่อใคร?
รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไม่มีที่พึ่ง เหมือนมีแค่ตัวเองกับแมวหนึ่งตัวที่เป็นคนรับฟัง ครอบครัวเป็นที่พึ่งให้หนูไม่ได้ มีแต่การตอกย้ำ ไม่เคยให้กำลังใจ และไม่เคยเข้าใจในตัวหนู รวมถึงไม่สนับสนุนในสิ่งที่หนูชอบ เวลาที่หนูเหนื่อยหนูไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครจริงๆ เรื่องเรียนต่อให้เรียนดีแค่ไหน ไปเรียนทุกวันยังไงไม่เคยได้รับคำชมเหมือนเด็กคนอื่นตั้งแต่เด็ก เหมือนเราทำดีมาตลอด พอเราทำอะไรพลาดทุกคนก็พร้อมจะผิดหวัง และบ่นพูดบั่นทอนจิตใจหนู
ใช้งานบ้านหนูไม่เคยพูดดี ๆ มีแต่ตะโกน พูดเรียกชื่อเสียงดัง เหมือนหงุดหงิด หนูเหนื่อย ไม่อยากทำอะไรแล้ว ผู้ใหญ่บางคนสอนหนูแต่ตัวเองไม่ได้ดีกว่าเลย มาพูดจาแย่ๆให้ครอบครัวหนูฟัง แล้วเขาก็หูเบาเชื่อไปหมด ด่าว่าหนูเหมือนไม่มีมันจะดีกว่า คำพูดหนูมันไม่มีน้ำหนักเท่าผู้ใหญ่พวกนั้น ความสุขของหนูที่ยิ้มได้ทุกวันนี้ก็มีเพื่อนออนไลน์ เป็นคนให้กำลังใจ มีเกม นิยาย ต้นไม้ แมว หนูไม่เคยไปเที่ยวกลางคืนหรือค้างบ้านใครรวมถึงยุ่งกับกับแอลกอฮอลล์ สารเสพติดทุกชนิด แต่มันก็เหมือนยังดีไม่พอ แม่ชอบให้ดูเด็กบ้านอื่นเป็นตัวอย่าง เปรียบเทียบกับคนอื่น มันทำให้หนูรู้สึกแย่ ทำอะไรผิดนิดหน่อยไล่ออกจากบ้าน จะไม่ส่งเรียน พูดบั่นทอนจิตใจเหมือนหนูทำผิดแบบให้อภัยไม่ได้หนูจำได้ทุกคำพูด บอกว่าหนูเกิดมาไม่เคยให้โชคเหมือนเด็กคนอื่น หนูเคยคิดหลายครั้งแล้วว่าอยากออกไปอยู่คนเดียว แต่หนูไม่มีเงิน = ไม่มีเงินเรียนต่อ สำคัญมาก รวมถึงไม่มีค่าใช้จ่ายและที่อยู่ ก็ได้แต่คิด หนูยังต้องพึ่งเขาต่อ มีแต่ต้องทน หนูจะ18ปีนี้แล้ว ทนอีกหน่อย ที่ทำได้แค่ขอกำลังใจจากคนอื่น อยากน้อยพออ่านหนูก็รู้สึกดีเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียว หนูไม่ค่อยมาตั้งกระทู้บ่อยนัก เว้นแต่ว่ามันเศร้าจริงๆ เรื่องบางเรื่องหนูก็ไม่สามารถเล่าให้เพื่อนที่พอสนิทหรือใครฟังได้เลย ได้แต่เก็บไว้คนเดียว ขอบคุณล่วงหน้านะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ
เมื่อบ้านไม่ได้เป็นที่พึ่งของทุกคน เคยคิดไหมคะว่าคนเราเกิดมาทำไม
รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไม่มีที่พึ่ง เหมือนมีแค่ตัวเองกับแมวหนึ่งตัวที่เป็นคนรับฟัง ครอบครัวเป็นที่พึ่งให้หนูไม่ได้ มีแต่การตอกย้ำ ไม่เคยให้กำลังใจ และไม่เคยเข้าใจในตัวหนู รวมถึงไม่สนับสนุนในสิ่งที่หนูชอบ เวลาที่หนูเหนื่อยหนูไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครจริงๆ เรื่องเรียนต่อให้เรียนดีแค่ไหน ไปเรียนทุกวันยังไงไม่เคยได้รับคำชมเหมือนเด็กคนอื่นตั้งแต่เด็ก เหมือนเราทำดีมาตลอด พอเราทำอะไรพลาดทุกคนก็พร้อมจะผิดหวัง และบ่นพูดบั่นทอนจิตใจหนู
ใช้งานบ้านหนูไม่เคยพูดดี ๆ มีแต่ตะโกน พูดเรียกชื่อเสียงดัง เหมือนหงุดหงิด หนูเหนื่อย ไม่อยากทำอะไรแล้ว ผู้ใหญ่บางคนสอนหนูแต่ตัวเองไม่ได้ดีกว่าเลย มาพูดจาแย่ๆให้ครอบครัวหนูฟัง แล้วเขาก็หูเบาเชื่อไปหมด ด่าว่าหนูเหมือนไม่มีมันจะดีกว่า คำพูดหนูมันไม่มีน้ำหนักเท่าผู้ใหญ่พวกนั้น ความสุขของหนูที่ยิ้มได้ทุกวันนี้ก็มีเพื่อนออนไลน์ เป็นคนให้กำลังใจ มีเกม นิยาย ต้นไม้ แมว หนูไม่เคยไปเที่ยวกลางคืนหรือค้างบ้านใครรวมถึงยุ่งกับกับแอลกอฮอลล์ สารเสพติดทุกชนิด แต่มันก็เหมือนยังดีไม่พอ แม่ชอบให้ดูเด็กบ้านอื่นเป็นตัวอย่าง เปรียบเทียบกับคนอื่น มันทำให้หนูรู้สึกแย่ ทำอะไรผิดนิดหน่อยไล่ออกจากบ้าน จะไม่ส่งเรียน พูดบั่นทอนจิตใจเหมือนหนูทำผิดแบบให้อภัยไม่ได้หนูจำได้ทุกคำพูด บอกว่าหนูเกิดมาไม่เคยให้โชคเหมือนเด็กคนอื่น หนูเคยคิดหลายครั้งแล้วว่าอยากออกไปอยู่คนเดียว แต่หนูไม่มีเงิน = ไม่มีเงินเรียนต่อ สำคัญมาก รวมถึงไม่มีค่าใช้จ่ายและที่อยู่ ก็ได้แต่คิด หนูยังต้องพึ่งเขาต่อ มีแต่ต้องทน หนูจะ18ปีนี้แล้ว ทนอีกหน่อย ที่ทำได้แค่ขอกำลังใจจากคนอื่น อยากน้อยพออ่านหนูก็รู้สึกดีเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียว หนูไม่ค่อยมาตั้งกระทู้บ่อยนัก เว้นแต่ว่ามันเศร้าจริงๆ เรื่องบางเรื่องหนูก็ไม่สามารถเล่าให้เพื่อนที่พอสนิทหรือใครฟังได้เลย ได้แต่เก็บไว้คนเดียว ขอบคุณล่วงหน้านะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ