เราแค่อยากจะแชร์ เผื่อมีใครจะหลุดพ้นจากมัน เรามานั่งนึกๆ ดูแล้ว เราไม่ค่อยมีความสุขจากภายใน ไม่รู้อะไรมันค้ำไว้ เราเป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองมาตั้งแต่เด็กๆ รู้สึกว่าต้องสร้างปมเด่น (เรียนเก่ง กิจกรรมชุก) เพื่อกลบปมด้อย (หน้าตา สีผิว ขนาดหน้าอก) เพื่อให้มันหักลบกัน ไม่เคยเข้าใจคุณค่าของความเป็นมนุษย์ที่แท้จริง ว่าคุณธรรมย่อมมีค่าและน่ายกย่องมากกว่ารูปธรรม ผู้ใหญ่ใกล้ตัวช่วยปลอบใจ แต่ไม่ได้สอนให้เราเข้าใจ ถ้าจะโทษ คงต้องโทษสังคมไทยที่มันเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรเรื่องล้อเลียนรูปลักษณ์ของผู้อื่น ขอบคุณที่ที่บ้านสอนให้มีคุณธรรม ไม่อย่างนั้นปัจจุบันคงพังกว่านี้
ที่อยากเขียนเรื่องนี้ เพราะมันหล่อหลอมความเป็นตัวตนเรามาจนถึงอายุ 36 ปีแล้ว ไม่มั่นใจ ใครชมถึงรูปร่างหน้าตาผิวพรรณจะไม่เชื่อว่าเค้าพูดจริง ไม่เชื่อเวลามีคนชมในความสามารถ ไม่เป็นตัวของตัวเอง ปฏิเสธไม่เป็นเพรสะกลัวคนนั้นจะไม่พอใจและไม่ยอมรับเรา สรุปคือไม่เคยฟังเสียงและรักตัวเองเลย
ย้อนกลับไปวัยเด็กที่ยังใสๆ ก็จะทำตัวเด่นเพื่อแค่เพื่อนผู้หญิงในกลุ่มยอมรับ ให้ลูกพีาลูกน้องยอมรับ เล่นกับเรา ฟังความเห็นเราบ้างก็แค่นั้น พอเริ่มเป็นสาว ก็เริ่มสนใจเพศตรงข้าม เราเข้าใจมาตลอดว่าเพราะเราไม่สวยจึงไม่มีใครสนใจ และโสดมาจนถึงอายุ 25 ปี แต่ทำไมเพื่อนที่เรามีรูปร่าง สีผิวคล้ายๆ เรา การเรียนการงามก็ธรรมดา เค้าถึงมีคนมาหลงไหล มาชอบพอ ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าเพราะเพื่อนเหล่านั้นล้วนมีเสน่ห์ที่เค้าเป็นตัวของตัวเอง พอมาคิดย้อนกลับไปอีกว่าตลอดชีวิตที่ผ่านมามีผู้ชายมาสนใจตัวเรานับคนได้ และทุกคนที่มาชอบพอนั้น เค้าเข้ามาในขณะที่เราเป็นตัวของตัวเอง ไม่เฟค ไม่เคอะเขิน ไม่เกร็ง สรุปว่าทั้งชีวิตที่ผ่านมา เราพยายามเป็นใครก็ไม่รู้ที่จะเข้าไปอยู่ในกลุ่มที่เป็นพิมพ์นิยม! แต่กลับละเลยตัวเองไปนาน มารู้ตอนนี้ก็ยังไม่สาย การเป็นตัวของตัวเอง ความมั่นใจในตัวเองเป็นเสน่ห์ที่แท้จริง รูปร่างหน้าตาทรวดทรงองค์เอวก็เป็นเสน่ห์รองลงมา กว่าจะรู้ตัวเกือบจะเสียสามีไปให้กับผู้หญิงอื่น
ไม่รู้ว่าจะมีใครตกที่นั่งนี้เหมือนเรามั้ย ถ้ามีเรา เป็นกำลังใจให้นะ มาเปลี่ยนความคิดที่มันฝังลึกไปด้วยกัน ใช้ชีวิตที่เหลือให้มีความสุข
ปลดล็อคชีวิต ความมั่นใจก็กลับมา (ปมด้อย)
ที่อยากเขียนเรื่องนี้ เพราะมันหล่อหลอมความเป็นตัวตนเรามาจนถึงอายุ 36 ปีแล้ว ไม่มั่นใจ ใครชมถึงรูปร่างหน้าตาผิวพรรณจะไม่เชื่อว่าเค้าพูดจริง ไม่เชื่อเวลามีคนชมในความสามารถ ไม่เป็นตัวของตัวเอง ปฏิเสธไม่เป็นเพรสะกลัวคนนั้นจะไม่พอใจและไม่ยอมรับเรา สรุปคือไม่เคยฟังเสียงและรักตัวเองเลย
ย้อนกลับไปวัยเด็กที่ยังใสๆ ก็จะทำตัวเด่นเพื่อแค่เพื่อนผู้หญิงในกลุ่มยอมรับ ให้ลูกพีาลูกน้องยอมรับ เล่นกับเรา ฟังความเห็นเราบ้างก็แค่นั้น พอเริ่มเป็นสาว ก็เริ่มสนใจเพศตรงข้าม เราเข้าใจมาตลอดว่าเพราะเราไม่สวยจึงไม่มีใครสนใจ และโสดมาจนถึงอายุ 25 ปี แต่ทำไมเพื่อนที่เรามีรูปร่าง สีผิวคล้ายๆ เรา การเรียนการงามก็ธรรมดา เค้าถึงมีคนมาหลงไหล มาชอบพอ ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าเพราะเพื่อนเหล่านั้นล้วนมีเสน่ห์ที่เค้าเป็นตัวของตัวเอง พอมาคิดย้อนกลับไปอีกว่าตลอดชีวิตที่ผ่านมามีผู้ชายมาสนใจตัวเรานับคนได้ และทุกคนที่มาชอบพอนั้น เค้าเข้ามาในขณะที่เราเป็นตัวของตัวเอง ไม่เฟค ไม่เคอะเขิน ไม่เกร็ง สรุปว่าทั้งชีวิตที่ผ่านมา เราพยายามเป็นใครก็ไม่รู้ที่จะเข้าไปอยู่ในกลุ่มที่เป็นพิมพ์นิยม! แต่กลับละเลยตัวเองไปนาน มารู้ตอนนี้ก็ยังไม่สาย การเป็นตัวของตัวเอง ความมั่นใจในตัวเองเป็นเสน่ห์ที่แท้จริง รูปร่างหน้าตาทรวดทรงองค์เอวก็เป็นเสน่ห์รองลงมา กว่าจะรู้ตัวเกือบจะเสียสามีไปให้กับผู้หญิงอื่น
ไม่รู้ว่าจะมีใครตกที่นั่งนี้เหมือนเรามั้ย ถ้ามีเรา เป็นกำลังใจให้นะ มาเปลี่ยนความคิดที่มันฝังลึกไปด้วยกัน ใช้ชีวิตที่เหลือให้มีความสุข