ตามหัวข้อเลยค่ะ ไม่อยากอยู่ไกล้เลยเวลามันมาคุยหรือยุ้งกับเรามากๆเราถึงขั้นแอบร้องไห้เลยเพราะเรากลัวทุกครั้งที่ใกล้มัน
มันชอบแกล้งเราถึงขันที่เรียกว่า   Bullyสำหรับเรา คนอื่นเห็นก็คิดว่าแค่เด็กแกล้งกันแต่สำหรับเรามันไม่ใช่ เราโดนแทบทุกวันในวันนึ่งก็หลายครังมันชอบเล่นอะไรแรงๆเราต้องแอบไปร้องให้ในห้องน้ำตอนเย็นไม่อยากให้พ่อแม่รู้

แต่ก็เคยบอกพ่อแม่แล้วแม่เราเคยเตือนมันให้แต่มันยิ่งหนักกว่าเดิมเราท้อเราเกียจตัวเองที่อ่อนแอ เราเกียจที่เกิดเป็นผู้หญิง
ทุกครังที่น้าหรือยายเห็นมันทำเรา
"เกือบ"ทุกครั้งทุกคนจะบอกว่าเราทำตัวให้โดนแกล้ง เราไปอยู่ใกล้มันเอง ทั้งที่เราพยายามอยู่ห่างๆ ไม่ร้องไห้ให้มันเห็น
บางครังที่เราทนไม่ไหวเราอาจจะหลุดปากบอกไปบ้างและทุกครังทุกคนจะเชื่อมันมากกว่า

เรากลัวมัน เราเกียจมัน ไม่อยากอยู่ด้วยกัน ไม่อยากคุยด้วย แค่เห็นมันก็อารมเสีย
แค่ได้ยินเสียงเราก็เครียดแล้ว

เรายอมรับเราอาจจะมีผิดไปบ้าง
แต่จะให้เราทำอะไรได้ เราไม่อยากปิดเทอม ไม่อยากหยุดเพราะเราต้องเจอมันมากในวันหยุด

เรากลัวมันจะทำร้ายเรา ตอนอารมเสีย
เราไม่กล้าจะพูอะำรกลับมันเลย

เวลามันอยู่ใกล้ๆเรารังเกียจถึงขั้นอยากจะไปอาบน้ำ

😢