คือ ผมเนี่ยเป็นคนนึ่งเลยที่ประสบการณ์ความรักน้อยมาก เพราะกลัวการมีความรัก ไม่กล้าเปิดใจปิดกั้นความรู้สึกตัวเอง อาจเป็นเพราะประสบการณ์ความรักในอดีตด้วย ได้แต่คิดว่า เอ่อใช้ชีวีตคนเดียวก็ได้ ความรักไม่ต้องมีก็ได้ แต่ในบางเวลาผมก็รู้สึกว่าต้องการมัน ต้องการใครสักคน และคนนั้นที่เข้าใจและทำให้ผมหายเหนื่อยได้ 

และไอ้การที่ปิดกั้นตัวเองไม่ยอมเปิดใจของผมเนี่ย บางครั้งผมรู้สึกว่าจริงๆแล้วไม่ใช่เพราะผมกลัวการมีความรัก แต่เป็นเพราะผมตั้งสเปคของคนนั้นไว้สูงด้วยมั้ง และการที่ตั้งไว้สูงมาก พอผมชอบใครคนนึ่งเข้าจริงๆ ผมกลับไม่กล้าที่จะเข้าหาเขาซะงั้น เพราะมีเหตุผลในใจคือผมยังไม่คู่ควรกับเขาในด้านใครด้านหนึ่ง ผมพยามที่จะปลดล็อกเหตุผลในใจข้อนี้หลายครั้งแล้วแต่มันก็ไม่ได้ผล อีกอย่างผมมีความรู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อมที่จะรัก และด้วยความคิดแบบนี้ผมจึงเลือกที่จะเททุกคนที่เข้าหาผม จนรู้สึกว่าผมไม่ควรเทใครอีกแล้ว แต่ก็เทอีกเหมือนเดิม (ทุกครั้งที่เทก็รู้สึกผิดนะ)

คุณเข้าใจที่ผมต้องการจะสื่อไหม ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะสื่ออกมาเป็นตัวอักษรยังไง
นี่ผมควรจัดการกับความคิดแบบนี้ยังไงดี ?? หรือมันเป็นปกติดีครับ

ปล.คิดอยู่นานมากว่าจะตั้งกระทู้ดีไหม เพราะไม่อยากตั้งไปมั่วๆ ไม่รู้จะแท็กอะไรด้วย เพราะไม่ค่อยได้เล่น ถ้าแท็กผิดไปขอโทษด้วยนะครับ