สวัสดีค่ะเรื่องคือแม่เป็นคนที่อารมณ์ร้อนมากโมโหง่ายและเวลาเค้าหงุดหงิดหรือไม่พอใจเรื่องเล็กๆจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ทันทีแม่ไม่มีเหตุผลไม่ฟังและไม่สนความคิดคนในครอบครัว ครอบครัวเรามีกัน4คนคือยาย แม่ พ่อ เเละเรา เราเป็นลูกคนเดียวเราต้องแบกรับความกดดันในเรื่องของการเรียนและอีกไม่นานก็จะจบม.6แล้วแต่ก็ยังเครียดเรื่องค่าใช้จ่ายแต่พูดตรงๆว่าครอบครัวไม่ได้มากมีเงินทองหาเช้ากินค่ำเลยไม่รู้ว่าจะได้เรียนอย่างที่หวังมั้ยก็เก็บใว้ในใจคนเดียวมาตลอด ส่วนแม่มักจะพูดเสมอว่าอยากให้เป็นหมอเป็นข้าราชการซึ่งเราไม่ชอบมากๆแม่ก็จะบอกว่าแล้วแต่ตอนอารมณ์ดีก็ดีนะคะแต่พออารมณ์ร้ายมันน่ากลัวและทำให้เราเสียใจในทุกๆครั้งปัญหาส่วนใหญ่ที่แม่โมโหก็ปัญหาจุกจิกในบ้านแต่มันเรื่องเล็กน้อยมากเช่น
1.ตอนนั้นเป็นเวลา3โมงเย็นแม่กำลังจะกลับห้องเนื่องจากออกไปทำงานแล้วเราพึ่งตื่นซึ่งเรายังไม่ได้ล้างจานยังไม่ได้ทำงานบ้านเพราะปกติจะเริ่มทำงานบ้านตอน4โมงเย็นแล้วแม่จะกลับมา8โมงเย็นแต่วันนี้กลับเร็วพอกลับมาก็คือโวยวายหนักมากและใช้ถ้อยคำที่รุนแรงกับเรามากเช่น 'คนขี้เกียจแบบไม่สมควรเป็นลูกกู' 'จะไปตายไหนก็ไปกูเบื่อเต็มทนละ' 'นี่เป็นภาระแท้ๆ' สารพัดคำด่าที่ทำให้เราเสียใจคือเรื่องมันแค่นี้เองอ่ะทุกคนคือแม่โวยวายเสียงดังมาก...
มันไม่ใช่ครั้งแรกมันเป็นทุกวัน... แทบจะตลอดเวลาที่เค้าไม่พอใจส่วนเราก็ต้องฝืนตัวเองว่าโอเคแล้วแบบหนูขอโทษนะแม่นั่นนี่แต่ความรู้สึกข้างในคือพังไปหมดแล้วทุกคนมันเหนื่อยมากเหนื่อยจนเรากลายเป็นเด็กเก็บกดและคิดสั้นเคยเอาไม้แขวนเสื้อรัดคอตัวเองทำร้ายตัวเองหลายครั้งแต่ว่ามีสิ่งหนึ่งที่ทำให้คิดได้คือตัวเอง ความฝันของตัวเองที่ยึดเหนี่ยวมาตลอดว่าต้องทำให้สำเร็จแต่มันเหนื่อยมากทุกวันนี้อยู่ได้เพราะคำว่าไม่เป็นไรของตัวเองล้วนๆ...
คือต้องทำยังไงคะถึงจะพ้นจากสถานการณ์แบบนี้เราพึ่งจะอายุ16เราไปอยู่ที่อื่นไม่ได้จริงๆ...... มันอาจยาวไปนะคะขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำตอบนะคะ
แม่โมโหร้าย ชอบด่าว่าด้วยถ้อยคำแรงๆ จนกลายเป็นเด็กเก็บกด
1.ตอนนั้นเป็นเวลา3โมงเย็นแม่กำลังจะกลับห้องเนื่องจากออกไปทำงานแล้วเราพึ่งตื่นซึ่งเรายังไม่ได้ล้างจานยังไม่ได้ทำงานบ้านเพราะปกติจะเริ่มทำงานบ้านตอน4โมงเย็นแล้วแม่จะกลับมา8โมงเย็นแต่วันนี้กลับเร็วพอกลับมาก็คือโวยวายหนักมากและใช้ถ้อยคำที่รุนแรงกับเรามากเช่น 'คนขี้เกียจแบบไม่สมควรเป็นลูกกู' 'จะไปตายไหนก็ไปกูเบื่อเต็มทนละ' 'นี่เป็นภาระแท้ๆ' สารพัดคำด่าที่ทำให้เราเสียใจคือเรื่องมันแค่นี้เองอ่ะทุกคนคือแม่โวยวายเสียงดังมาก...
มันไม่ใช่ครั้งแรกมันเป็นทุกวัน... แทบจะตลอดเวลาที่เค้าไม่พอใจส่วนเราก็ต้องฝืนตัวเองว่าโอเคแล้วแบบหนูขอโทษนะแม่นั่นนี่แต่ความรู้สึกข้างในคือพังไปหมดแล้วทุกคนมันเหนื่อยมากเหนื่อยจนเรากลายเป็นเด็กเก็บกดและคิดสั้นเคยเอาไม้แขวนเสื้อรัดคอตัวเองทำร้ายตัวเองหลายครั้งแต่ว่ามีสิ่งหนึ่งที่ทำให้คิดได้คือตัวเอง ความฝันของตัวเองที่ยึดเหนี่ยวมาตลอดว่าต้องทำให้สำเร็จแต่มันเหนื่อยมากทุกวันนี้อยู่ได้เพราะคำว่าไม่เป็นไรของตัวเองล้วนๆ...
คือต้องทำยังไงคะถึงจะพ้นจากสถานการณ์แบบนี้เราพึ่งจะอายุ16เราไปอยู่ที่อื่นไม่ได้จริงๆ...... มันอาจยาวไปนะคะขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำตอบนะคะ