เมื่อก่อนเรารู้สึกว่าเราโชคดีมากที่มีผู้ชายคนนี้เป็นแฟน  เขาคอยดูแลเราทุกอย่าง
เพื่อนๆก็อิจฉา ว่าแฟนเราดูแลเราดีจัง ชมแฟนเราหล่อบ้างงานดี แฟนเพื่อนเราแต่ละคน คือในกลุ่มแฟนเราดีสุดละ
มันก็ภูมิใจค่ะตอนนั้น แต่พอเราเริ่มรู้จักรกันจริงๆเราคบกันหลายปี เราเริ่มรับเขาไม่ได้ เขาปล่อยตัว แต่ก่อนเราจะรู้จักเพื่อนแต่มหาลัยเขา ซึ่งเป็นเอกชน
แต่พอเรามารู้จักเขาจริงๆ เขาคบกับเพื่อนแถวบ้านเป็นส่วนใหญ่ แต่มีลูกพี่ เพื่อนๆก็ไม่เพื่อนหนังสือ ดูไม่น่าคบเลย พอเขาเอาเราไปอยู่กับเพื่อนๆเขาเราอึดอัด พอคบกันนานแฟนเราเริ่มเอาแต่ใจ สภาพแบบดูไม่ได้เลยย้อมผมทอง อ้วน บ้านแฟนเราไม่ได้รวยเรียกว่าปานกลางก็ได้  เราคิดว่าตลอดว่าเดี๋ยวช่วยกันหาช่วยกันสร้าง แต่เหมือนหาเงินแค่พอกันพอใช้ จากตอนนั้นที่เราภูมิใจ คือเราอายมาก เพื่อนที่เคยมีแฟนแบบไม่ดี ตอนนี้ก็มีใหม่กันหมด ได้ดีกันหมด
เราพยายามดึงเขาออกมาจากจุดนั้น แต่เขาบอกเราไม่เข้าหาเพื่อนเขาเลย คือเพื่อนเขาไม่น่าคบเลย พวกเขาตังสัก500ยังไม่มีติดตัว บางทีเราต้องออกแทนพวกเขาไปก่อน คือเราไม่ได้จะบอกว่าตัวเองสูงส่งอะไรนะ แต่เราอายจริงๆ อายพ่อแม่เรา อายเพื่อนเรา  ฐานนะไม่ดีสร้างกันได้ แต่ถ้าไม่มีต้นทุนแล้วยังไม่ขยันคบเพื่อนแบบอะไรก็ไม่รู้ ถามว่ารักไหม รักนะ ตอนนี้ก็คิดอยู่ว่าจะบอกเลิกกับอดทนต่อ เพื่อรอให้แฟนคิดได้ อีกอย่าง แฟนชอบเห็นเพื่อนแถวบ้านสำคัญกว่า เราเลยรู้สึกว่าเขาโฟกัสผิดจุดอะ พูดไม่ถูกมันเหมือนการไม่ให้เกียรติกัน หลายครั้งที่เราทำเพื่อเขาจนตัวเราลำบาก แต่เราไม่บอกเขา ช่วยเหลือทุกอย่าง อย่าว่าแต่ตัวเขาเลย ตัวครอบครัวเขาเราก็ช่วยเหลือ มีอะไรก็ซื้อไปฝาก พอมาคิดๆดูแล้วเพื่อนตอนนี้กับเราตอนนี้ เรานี่อายมาก เหมือนมีแฟนเป็นเด็กแว้น