เวลาเราทำอะไรเราไม่ได้หวังว่าจะต้องได้อะไรตอบแทน แต่ตอนนี้เราชักจะท้อแท้กับการทำดี เริ่มเข้าใจคำว่า คนดีกับคนโง่ มันเป็นเพียงเส้นบางๆกั้น
จนบางครั้งแยกแทบไม่ออก ทำสิ่งที่ถูกที่ควร กลับถูกมองว่าทำอะไรโง่ๆ
ยกตัวอย่าง เช่น
1.งานเข้ามาเยอะ เราก็เร่งทำ เพราะคิดแค่ว่าก็มาทำงาน ก็ทำตามหน้าที่ แต่มีคนว่าเราว่า ทำเพื่อต้องการผลประเมินดีๆปลายปี ถ้างานเยอะเราทำได้ ผู้บริหารก็จะคิดว่าคนอื่นก็ต้องทำได้เหมือนกัน แล้วเขาจะโดนเร่งทำบ้าง

2.เราเป็นคนดูแลที่บ้านทุกอย่าง ค่าใช้จ่าย กินอยู่ หนี้สินของทางบ้านไม่ว่าจะเป็น ของพ่อแม่ พี่ น้อง เรารับใช้ให้หมดทั้งๆที่เราไม่ได้ก่อ เราเคลียร์หนี้ให้พี่ชายครั้งแล้วครั้งเล่า จนเราไม่มีเงินเก็บสำหรับตัวเอง แฟนเข้าผ่าตัด คชจ.ค่อนข้างสูง เรายังต้องไปยืมน้าแฟน แล้วใช้คืนตอนโบนัสออก เราเปรยๆกับทางบ้านเรื่องพวกนี้ (ปกติเราไม่เคยพูดว่าเราลำบาก หรือเราต้องอดทนขนาดไหน เพราะเรากลัวพ่อแม่ไม่สบายใจ) จนเราทนไม่ไหวล่ะ เพราะพี่ชายเราก็ใช่จะสำนึกอะไร  หลังๆมาเราก็มีบ่นบ้าง เพราะโทรกลับบ้านทีไร ก็ยังคิดแบบเดิมๆ ตลอด เราบ่นก็กลายเป็นว่าเราพูดแต่เรื่องเดิมๆ ทวงบุญคุณ และเราก็กลายเป็นคนไม่ดี 

เราเหนื่อยจนอยากจะปล่อยทุกอย่างทิ้งมาก