เป็นคนที่ไม่ชอบพูดคุยอยู่แล้ว ไม่ว่าเพื่อนสนิทหรือแฟนหรือใครก็ตาม แต่คุยได้  แค่ไม่ชอบพูด ชอบฟังมากกว่า กลุ่มเพื่อนก็มีแต่คนคุยเก่ง คุยสนุกเราเลยติดนิสัยชอบนั่งฟังเงียบๆไม่มีความรู้สึกอยากแสดง. แม่ผมเป็นโรคซึมเศร้าแต่เพื่อนเยอะ พี่น้องผมก็มีฐานะดูแลแกดีมากๆจนไม่มีอะไรให้ห่วง. ญาติๆก็ห้อมล้อมบ้านติดกัน.
ส่วนผมอยู่ตจว.  แม่จะโทรหาทุกวันว่าทำไรบ้าง ซึ่งผมก็มีชีวิตส่วนตัวตามปะสา งานยุ่ง ไม่ค่อยอยู่เฉยๆ เลยแอบรู้สึกว่าเหนื่อยที่จะคุยกับแม่ แต่ก็คุยปกติทุกวัน ไม่ได้พูดจาไม่ดีสักครั้ง  แต่วันนี้แม่โทรมาเหมือนทุกวัน ผมก็ไม่ค่อยถามไรแก เพราะนั่งรถเมย์อยู. แกก็เลยงอลๆ บ่นว่าไม่คิดจะเล่าอะไร คุยอะไรนอกจากนี้บ้างหรอ ซึ่งผมรู้สึกว่าผมเหนื่อย ผมไม่มีอารใณ์จะคุยกับใครได้ทุกครั้ง  แต่ผมก็ยังทนทำมาตลอดชีวิต  ผมอยากให้แม่เข้าใจว่าผมขี้เกียดพูดแบบนี้กันทุกวัน  ผม30กว่าแล้ว  ไม่ใช่ไม่รักไม่ห่วงแม่นะ  แต่บางทีมันก็เหนื่อย ไม่อยากคุยกับใคร  บางวันจะนอนก็ต้องรอรับสายแม่ก่อนงี้ ควรพูดกับแม่ยังไงดีครับ แกขี้นอยใจมากๆ