ก็ธรรมดานะคะ เราเป็นยิ่งกว่าคุณอีกค่ะ

เราไม่ใส่รองเท้าแตะออกนอกบ้าน
ต้องเป็นคัทชูหรือรองเท้าผ้าใบ ที่ปิดเท้าหมด เพราะเชื้อโรคจะเข้าเท้า

คุณอาจจะเลือกไม่สัมผัสบางคนที่ไม่รักษาความสะอาด
แต่เราเลี่ยงทุกคน ไม่ชอบการสัมผัสใครทั้งนั้น นอกจากพี่ชายและหลานตัวเอง

ร้านตัดผมเราไม่เข้าถ้าไม่จำเป็น
2-3 ปีถึงจะเข้าร้านสักที
เพราะเราไม่ชอบให้ใครมายุ่งมาสัมผัสเรา

เราไม่จับราวบันไดเลื่อน
ไม่ใส่เสื้อแขนสั้นเวลาต้องอยู่ในที่แออัด จะมีคาร์ดิแกนติดกระเป๋าพร้อมควักมาใส่ตลอด
เพราะถ้าใส่เสื้อแขนสั้น และคนแออัด อาจจะมีโอกาสที่แขนเราไปโดนแขนคนอื่น
แล้วแขนแต่ละคนก็นะ ไม่รู้ว่าสะอาดไหม
บางคนอาจจะมีแผล ตุ่มพุพองเล็กๆ มีน้ำเหลืองซึมออกมา ซึ่งมองด้วยตาเปล่าเผินๆ คงไม่เห็น
ไหนจะอากาศร้อน บางคนเดินตากแดดมา เหงื่อซึมออกมาเต็ม
พอเข้าห้องแอร์เหงื่อระเหยไปแล้ว แต่คราบเหงื่อไคลและสิ่งที่ออกมากับสารคัดหลั่ง(เหงื่อ) มันก็ยังอยู่ที่แขนเขา
แล้วถ้าแขนเราไปโดนเขา ไอ้ที่กล่าวมานั่นมันก็จะเปื้อนเขนเราด้วย

เราไม่ใส่กางเกงขาสั้นที่เวลานั่งแล้วจะร่นขึ้นไป จนผิวที่ขาสัมผัสกับพื้นเก้าอี้
เหตุผลก็คล้ายๆ กับข้างบน
ไม่รู้มีใครมานั่งเก้าอี้ตัวนั้นบ้าง แล้วผิวขาเขามาสัมผัสโดนเก้าอี้ไหม

ไปข้างนอกมา กลับบ้านก็ต้องล้างมือล้างเท้าอยู่แล้ว
ต่อให้อยู่บ้านเฉยๆ เราก็ล้างมือบ่อยค่ะ
ส่วนเท้านี่ 2-3 ชั่วโมงจะล้างครั้งนึง ถึงจะเดินอยู่แค่ในบ้านก็เถอะ

อีกมากมายสารพัดที่เราทำเป็นปกติ
แล้วเราก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองแปลก