สวัสดีค่ะ
เราก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ อายุ 21 แล้ว
คือเราจะเรียกว่าทะเลาะกันมั้ยก็ไม่เชิง คือเวลาเราเริ่มทำอะไรซักอย่าง แม่ชอบบอกว่า อย่า (สิ่งที่เราทำไม่ใช่เรื่องไม่ดีอะไรนะคะ)
หรือ เราเริ่มเหนื่อยจนร้องไห้ แม่ก็บอกว่าให้เลิก เราก็ทำตามแม่นะ จนเราเป็นคนไม่กล้าทำอะไรเลย จนล่าสุด เราออกจากเซฟโซนตัวเอง ทำในสิ่งที่อยากทำมานาน ตอนเราทำ แม่ก็ไม่พูดอะไร เราคิดว่าแม่คงโอเคแล้ว แต่ พอเราเริ่มทำสิ่งที่เราทำ หนักขึ้น เหนื่อยขึ้น แม่ก็พูดคำที่เราภาวนาให้แม่ไม่พูดมันออกมา คือ ‘เลิกทำดีมั้ย’..
.
พอเราได้ยินคำนั้นเราลุกหนีเข้าห้อง เก็บตัวอยู่ในห้อง 2 วัน ไม่ออกห้อง เอาแต่นอน จนแม่มาเคาะห้อง ง้อเรา ไม่ใช่ว่าเราโกรธนะ แต่มันเป็นความรู้สึกแย่ สับสน เราไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไงดี เราก็ลองออกห้องไปเจอหน้าแม่นะ แต่มันเป็นความรู้สึกแบบ.. มองหน้าแม่แล้วรู้สึกแย่ แล้วแม่เราพูดขึ้นว่า ‘ขนาดแม่พูดแค่นี้ยังเป็นขนาดนี้ แล้วถ้าคนอื่นพูดล่ะ’
ตอนนั้นเรารู้สึกแย่ จนเดินหนีเลย เอาจริงๆนะ ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยโดนใครด่า เราโดนคนอื่นว่ามาก็เยอะ บอกว่าเราห่วยแค่ไหน เราก็ไม่แคร์ แต่เพราะเป็นแม่ เป็นคนที่เรารักที่สุด ต่อให้คนทั้งโลกมันรุมทึ้งเราแค่ไหน เราก็ไม่เคยแคร์ แต่เพราะแม่เป็นแม่ไง เราถึงรู้สึกแย่
.
เราเลยไม่คุยกับแม่เลย จนวันนี้แม่มาเคาะห้อง ง้อไม่เลิก เหมือนจะร้องไห้ด้วย(โคตรบาป) เรารู้นะว่าทำแบบนี้เราผิด เรารู้สึกแย่ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ ยังไม่พร้อมเผชิญหน้าอ่ะ มันสับสน ไม่รู้ควรรู้สึกยังไง ควรพูดยังไง แม่ขอให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม (ปกติเราสนิทกับแม่มาก ไปไหนไปกัน นอนด้วยกันทุกคืน แต่เราแยกมานอนคนเดียว)
.
เราไม่รู้แล้วว่า เราควรทำยังไงดี เราไม่เคยอยากทำให้แม่เสียใจ แต่ตอนนี้เราสับสน คิดอะไรไม่ออก แค่ไม่เข้าใจ ทำไมแม่ชอบบอกให้เราเลิก ทุกครั้งเราเชื่อแม่ แต่ครั้งนี้ คิดว่าแม่จะเข้าใจ ว่า เราตั้งใจทำมาก ตั้งใจทำสิ่งที่ชอบ ทุกครั้งเวลาเราทำอะไร เราจะตั้งใจทำเสมอ แม่มองไม่เห็นความพยายามของเราหรอ?
.
ขนาดเรายังเสียใจขนาดนี้ แล้วแม่จะเสียใจขนาดไหนนะ ที่เราไม่คุยด้วย ยืนเคาะห้องอยู่ตั้งนาน เราก็ไม่ยอมเปิด