คือเราอยู่ ม.6ค่ะ มีแฟนคนแรกรุ่นเดียวกันนี่แหละ ก่อนหน้านั้นคือจีบใครไม่เคยติดเลย จนพอมาเจอแฟน มันเป็นอารมณ์มองหน้าละปิ๊งละอยากคุยเลย เค้าก็เหมือนเป็นคนแรกที่สนใจเรากลับ เราดีใจมาก แรกๆมันดีมาก มันดูหวือหวามาก
แฮปปีไปหมด เรามองเห็นข้อเสียและความไม่ตรงกันมากๆของทัศนคติ ไลฟ์สไตล์​หลายๆอย่างในชีวิต แต่เราก็เลือกจะช่างมันไป คิดว่าเดี๋ยวค่อยไปปรับตัวเอา เดี๋ยวมันก็ดี ตอนนั้นหลงมาก ขนาดที่ว่า เค้าทำอะไรที่เราไม่ชอบ ไม่โอเค เช่นพูดคำหยาบมุขเหยียดเพศ พูดเรื่องลามกบ่อยมาก เอาง่ายๆคือเค้า sexual harrassment  กับผญคนอื่นซึ่งเป็นเพื่อนเค้าให้เราฟังเป็นเรื่องตลก เราแอบไม่โอเคมากๆ แต่ก็ทำใจวางมันทิ้งไป จนมาช่วงโควิด ที่เราต้องไปต่างจังหวัด ไม่เจอหน้ากัน 2-3 เดือน เราก็รู้สึกไม่เหมือนเดิม เริ่มอึดอัด ไม่อยากเจอ ไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะคุยอะไร แล้วเค้าก็ดราม่าหนัก ดราม่าทุกวันจนเราเหนื่อยมาก ตลอดเวลาที่คบกันเค้าไม่เคยมีอะไรที่เป็นแบบที่เราชอบเลย เราอยากได้คนที่คุยกันได้ทุกเรื่อง ปรึกษาแล้วสบายใจขึ้น เป็นคนสบายๆ ไม่โมโหง่าย ไม่ปึงปัง เค้าเป็นให้เราไม่ได้เลย แต่เราก็ยังวางเฉยได้จนมาถึงช่วงห่างกัน ที่เราหยุด เราอยู่กับตัวเอง เราเขียนนิยาย เล่นกีตาร์ อ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้วมีความสุขกว่าคุยกับเค้า แม้ตอนนี้เรากลับมาแล้ว เค้าชวนไปเจอหน้ากันเรายังไม่พร้อมอยากไปเจอเลย มันเกิดขึ้นได้ไงคะ มีใครเคยเป็นบ้าง อะไรที่เคยรับเคยทนได้เราก็ไม่โอเค เค้าก็พยายามทุกอย่างเลยนะคะ แต่เหมือนความรู้สึกเรามันเปลี่ยนไปเอง เราวู่วาม หลง ตัดสินใจรีบร้อนเองใช่ไหมคะ  เรารู้ว่า .6 เรื่องพวกนี้ไม่ควรจริงจังมาก แต่เราก็คิดไม่ตกอยู่ดีค่ะ

ปล.ตอนนี้คบกันได้9เดือน คุย3เดือนค่ะ