วันนี้เราจะขอเล่าเรื่องเพื่อนสนิทของเราค่ะ  พวกเราเป็นเพื่อนกันมา 7-8 ปีได้ เมื่อก่อนเราสนิทกันมากแบบไปไหนไปกัน เวลาเรามีอะไรก็จะคอยบอกคอยเตือนเพื่อนเสมอจนพอมาเริ่มเข้ามหาลัยต่างคนต่างมีนิสัยเปลี่ยนกันไป (ย้อนกลับไปเราไม่มีแฟนตั้งแต่ม.6 จนเข้าปี1 แต่เพื่อนเราคบกับแฟนเก่าล่าสุดเพิ่งมามีใหม่ตอนปี2) เวลาไปไหนเราไปกับเพื่อนและแฟนมันตลอดก็ไม่ได้คิดอะไรจนพอเริ่มมาต่างคนต่างมีแฟน เพื่อนเราเริ่มนิสัยเปลี่ยนไป เวลาไปเที่ยวกันมักจะมีปัญหาเรื่องเงินตลอดไม่พอใจก็ด่าแฟนมันอ้อมๆชักสีหน้า ซึ่งเราก็รู้สึกไม่โอเคทุกครั้งแต่จะก็ไม่อยากพูดเยอะกินก็กินด้วยกันพอถึงเวลาจ่ายตังก็มีปัญหาตลอดหารกันไม่ลงตัวมันทำให้เราไม่อยากไปไหนกับมันอีก เพราะรู้สึกอึดอัด มีอีกหลายนิสัยที่เราไม่โอเค คำพูด ที่ชอบกระแทก นิสัยที่หยิ่งกับบางอย่าง กลัวเสียฟอร์ม จากนั้นเรากับมันก็เริ่มห่างมันก็ไปตีสนิทเพื่อนคนอื่น เอาตรงๆเราเสียใจน้อยใจมากว่ามันทำแบบนี้เพื่ออะไร เพื่อเอาชนะว่ากูไม่ง้อหรอกอยากห่างก็ห่างงี้หรอ เราบอกเลยว่าเราไม่ได้รู้สึกอะไรแต่แค่เวลาเราไปสนิทกับเพื่อนใหม่มันก็จะคอยตัดหน้า เวลาทำอะไรแล้วดีมันก็จะคอยเลียนแบบหรือไม่ก็เลียนแบบคนอื่นตลอดเราไม่โอเคกับสิ่งที่มันทำ(เรื่องนี้คือไม่ชอบมาก)เหมือนคนไม่มีความคิดคอยเลียนแบบตลอดแต่ไม่อยากพูดไม่อยากทะเลาะเราเลยตัดสินใจทำตัวเฉยๆ ห่างได้ห่าง จนเรามานั่งคิดทบทวนหลายๆอย่าง มันน่าเจ็บใจที่มันทำแบบนี้กับเราได้เหมือนโดนหักหลัง เวลามีอะไรเรานึกถึงมันคอยช่วยเหลือแต่มันกลับไม่เคยเห็นหัวกันเลย ไม่เคยเห็นความดีสิ่งดีดีที่เราทำมามีอะไรก็ไม่พูดตรงๆชอบเอาชนะอ้อมๆ โตกันแล้แต่ถ้าจะให้เราไปถามมันแบบเปิดอกกล้ามั้ยกล้าแต่เราไม่อยากเอาตัวเองไปยุ่งกับคนแบบนี้แล้วสุดท้ายก็แบบเดิม คนมันมีนิสัยไม่ยอมใครพูดไปก็ไม่ได้อะไร เราไม่ได้อยากบอกว่าตัวเองดี เราก็อาจจะไปทำนิสัยไม่ดีใส่มันก็ได้แต่ความสนิทกันมากเลยทำให้ลำบากใจที่จะพูดอะไรต้องคิดแล้วคิดอีก ตอนนี้ก็พยายามไม่โต้ตอบอะไร คบกับเพื่อนที่มันเข้าใจเราในวันที่เราไม่เข้าใจตัวเองก็คงจะดีที่สุดแต่มันทำใจยากมากหรือเราควรยอมไปง้อเพื่อความสนิทดั่งเดิมเราสับสนมาก เหนื่อย อยากไม่คิดถึงมันแล้ว เจ็บใจแต่ก็ชอบแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากกว่าตัวเองตอนนี้ทำได้คือต่างคนต่างอยู่ดีมาดีกลับแค่นั้น