เราเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวค่ะ มีลูกชาย 2 คน คนโต 11 ขวบ คนเล็ก 7 ขวบ 
เราคิดว่าเราเป็นแม่ที่ไม่ดีพอ ดูเค้าไม่ค่อยมีความสุข ไม่เหมือนตอนที่
พ่อเค้าอยู่ ตอนที่สามีเรายังมีชีวิตอยู่ครอบครัวเราสมบูรณ์แบบมากๆ
วันหยุดเราและสามีจะพาลูกไปเที่ยวทุกครั้ง เดินห้างบ้าง สวนสัตว์บ้าง
ทะเล ภูเขา น้ำตก ช่วงเวลานั้นลูกเรามีความสุขมาก แต่พอสามีเราเสีย
ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมด ลูกเราดูไม่ร่าเริงไม่มีความสุขเหมือนตอนที่
พ่อเค้าอยู่ เราซึ่งตอนนี้เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ก็ทำแต่งาน มีพาลูกไปเที่ยว
บ้าง แต่พอติดช่วงโควิดก็ไม่ได้พาไปไหน แต่ทุกครั้งที่พาไปเที่ยว
ลูกจะพูดเสมอว่า ถ้าพ่อมาด้วยคงดีเนอะแม่ พอได้ยินลูกพูดคำนั้นทีไร
เรารู้สึกจุก แบบบอกไม่ถูก น้ำตาแทบล่วงออกมาทุกครั้ง สงสารลูก
ที่ลูกกลายเป็นเด็กที่กำพร้าพ่อ เราได้แต่ถามตัวเองในใจ ว่าเราเป็น
ความสุขให้ลูกไม่ได้เลยเหรอ เราพยายามทำทุกอย่างเพื่อเป็นทั้งพ่อ
และแม่ให้เค้า สามีเราเสียไปปีกว่าแล้ว แต่เรายังทำใจไม่ได้เลย เรา
สงสารลูก สงสารตัวเอง เราอยากให้ลูกเรามีความสุข อยากให้ลูก
มีพ่อมีแม่ อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา บางครั้ง เราเคยคิดสั้นอยากจะตามสามีไป
โดยการที่เอาลูกไปด้วย แต่พอคิดดูแล้ว ลูกเรายังต้องมีอนาคตอีก
ไกล เราไม่มีสิทธิไปตัดสินชีวิตเค้าด้วยการฆ่าตัวตาย ทั้งตัวเราและ
ตัวเค้า แต่เราแค่ท้อ เหนื่อย เครียด เราอยากให้ลูกมีความสุขมากๆแค่นั้น