ผมเองก็มีลูก 3 ขวบ คิดว่าทุกอย่างต้องเรียนรู้กันไป เตือนตัวเองเสมอๆ ลุกเล้กก็อีกอย่างโตมาก็อีกอย่าง ลูกเปลี่ยนแปลงทุกปีๆ
คงต้องปรับตัวเราเองตามเพื่อลูกจนลูกโต

ส่วนตัวผมไม่ค่อยกดดันแต่พยามจะเสริมให้ลูกเมื่อลูกพร้อม อย่างก่อนเข้าโรงเรียนผมก็พาไปเล่นเข้ากลุ่ม ฝึกแยกห่างจากลูก ลูกทำได้ก็ชม
ให้เค้ามั่นใจบ่อยๆเข้าก็รู้จักเล่นกับเพื่อนเด็กวัยเดียวกัน หลังๆเริ่มมีเล่นกับเด็กที่เด็กกว่าได้และดูแลเด็กที่เด็กกว่าด้วย ทำได้ก็ชมหนักๆ
ไม่ใช่ชมแต่ว่าเก่ง แต่ชมแบบมุ่งไปที่สิ่งที่เค้าทำ ให้เค้าเห็นชัดเจนว่าสิ่งนั้ทำแล้วแม่ชื่นชมนะ กำลังใจพ่อแม่สำคัญกับลูก
การเล่นกับลูก ช่วยให้เค้ารู้จักการเข้าสังคมการเข้าหา หรือเราทำเป้นตัวอย่างเมื่อเจอเด็กๆเราเข้าไปทักเด็กๆคนอื่นก่อนให้ลูกดู

และผมว่า ควรฝึกหรือเปลี่ยนตัวเองให้ได้ ไม่มากก็น้อยฝึกๆกันไปเพราะสิ่งที่เป็นเราส่งผลกับลูกโดยตรง เราพูดกับลูกยังไง
ลูกก็จำแล้วอาจจะใช้นำไปพูดเหมือนที่เราพูด เด็กๆย่อมเลียบแบบคนใกล้ตัว พูดไม่เก่งก็ฝึกเล่าให้เก่งอ่านนิทานก็จะเอามาเล่า เอามาคุยถาม
บ่อยๆเค้าเราก็มีเรื่องพูดกับลูกเยอะเอง ส่วนตัว เวลาผมสอนลุกผมก็ทำเนียนบอกว่ามีเรื่องอะไรจะเล่าให้ฟังล่ะแต่งเองบ้างไรเองบ้าง
เล่าๆสอนแทรกๆ ลูกผมชอบแบบนั้น และดูจะจำมากกว่าการใช้วิธีบอกปรกติหรือดุ