เรื่องราวที่อยากจะเล่าให้ใครสักคน แต่ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง
เป็นเรื่องที่เริ่มขึ้นตอนอายุ 13 ปี ของเด็กบ้านนอกที่ไม่ได้สนใจเรื่องความรัก เรื่องผู้ชาย
มาเรียน กทม. กับน้าสาวและสามีน้า ที่เคยเลี้ยงเรามาตอนเด็กๆ เราเรียกแม่พ่ออีกคน
-ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตอนไหนที่คำพูดและสายตาของสามีน้าเริ่มแปลกๆ มีมาจับมือลูบมือ เริ่มน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ
จึงเกิดความระแวง ทำให้ไม่กล้าแต่งตัวสวย ต้องใส่เสื้อผ้าตัวใหญ่ๆ ไม่กล้าเข้าใกล้
-เพราะความระแวง ทำให้ระวังตัวตลอดเวลาจึงรู้ว่ามีคนแอบดูอาบน้ำ ตอนนั้นกลัวมาก นอนร้องไห้ ไม่กล้าอาบน้ำ
ตอนนอนก็กลัวเวลาได้ยินเสียงคนเดินผ่านหน้าห้อง วันหยุดก็ไม่กล้าออกจากห้อง จะออกไปก็ตอนไม่มีใครอยู่บ้านแล้วหรือน้าสาวอยู่
-เคยจับได้แบบจังๆตอนมาแอบดูอาบน้ำ พูดมาได้ว่าทำหน้าอกมาหรอและก็ทำเป็นด่าแถไปเรื่อย
(ได้แต่คิดไปทำมาหรือไม่ก็ไม่มีสิทธิ์มาดูมั้ยโกรธมาก)
-ต้องอยู่กับอะไรแบบนี้มา 6 ปี มันทำให้ไม่กล้าพูด มองหน้า และเข้าใกล้ผู้ชาย
รู้สึกแย่ในใจ เสียใจ ได้มีความสุขกับชีวิต
-เรามีปัญหาเรื่องนี้กับการทำงาน เพราะยังไงก็มีผู้ชายอยู่แล้ว และไม่รู้ทำไมชีวิตนี้ต้องเจอแต่ผู้ชายสายตาน่าขยะแขยง
ตอนนี้เจอกับสายตาที่มองมาเหมือนตอนนั้น ทำให้กับมาร้องไห้ รู้สึกแย่ ไม่มีความสุข พูดไม่ได้ได้แต่พยายามพาตัวเองออกไปให้ไกล
...........
ปล.1 ที่ไม่บอกน้าสาว เพราะเคยเห็นเขาทะเลาะกันและมันรุนแรงมาก ไม่อยากให้ตัวเองไปเป็นปัญหาในชีวิตคู่น้า
ปล.2 ทำไมไม่บอกพ่อแม่ ครอบครัวเราจน พ่อแม่มีภาระเยอะ มองหน้าแกแล้วไม่กล้าพูด (มีพี่น้อง 4 คน)
ปล.3 ไม่ได้ทำหน้าอก และไม่ได้คิดจะทำไม่ได้อยากให้ใครมามองมาสนใจหน้าอกขนานั้น
ปล.4 ไม่ได้ว่าผู้ชายทุกคนไม่ดีหรอกนะ
เมื่อคุณอยู่กับความรู้สึกกลัวมานาน คุณออกจากความกลัวอย่างไรคะ