เราเคยรักคนๆนึง โดยที่ไม่เคยบอกรักเขา เพราะรู้ว่าเขาคิดกับเราแค่เพื่อน แต่เราก็ห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ ซึ่งเราคิดว่าเขาเองก็รับรู้ได้ว่าเรารู้สึกยังไงกับเขา และเขาปฏิบัติตัวดีกับเรามากในฐานะเพื่อนคนนึง ไม่ให้ความหวังเราถึงแม้จะให้ความสนิทสนมแต่มีระยะแค่คำว่าเพื่อน แต่เราก็อดน้อยใจเสียใจไม่ได้เวลาที่เขาให้ความสนิทสนมกับ ผญ อื่น หรือไปชอบ ผญ อื่น ได้แต่เก็บความรู้สึกไว้ในใจตลอดมา หลังเรียนจบมัธยมเราเลือกเรียนในสาขาเดียวกับเขาแต่คนละมหาลัย ซึ่งก็เป็นมหาลัยที่อยู่ไม่ไกลกัน หวังเพียงเล็กๆว่าจะได้ไปมาหาสู่กันบ้างในฐานะเพื่อน และจะได้มีเรื่องคุยเยอะๆเกี่ยวกับสาขาที่เรียนเหมือนกัน แต่เราก็ต้องรู้สึกเจ็บอีกครั้ง เมื่อรู้ข่าวว่าเขาตัดสินใจลาออกจากสาขาที่เรียนอยู่ เพื่อกลับไปตั้งต้นเลือกสิ่งที่เขาอยากเรียนจริงๆใหม่ มันเหมือนโดนฟ้าผ่าลงตรงหน้า เพราะเท่ากับสิ่งที่เราตามเขามามันสูญเปล่า เมื่อเราทำใจได้ก็ตั้งใจเรียนต่อไป ทำไงได้ ถอยหลังไม่ได้แล้วนี่ ระหว่างเรียนมหาลัย เราก็มีแฟนคนนึง แต่คบกันได้ 4-5 ปี ก็เลิกกัน เราไปเรียนต่อปริญญาโท จบกลับมา ก็ทำงานที่บ้านเกิด กลายเป็นว่า เขาคนนั้นก็กลับมาทำงานเปิดร้านที่บ้านเกิดเหมือนกัน เรารู้สึกว่า ความรู้สึกที่เรามีต่อเขายังเหมือนเดิม ช่วงนั้นเรากับเขาได้คุยกันมากขึ้น ผ่านไปสักพัก เขาเลิกกับแฟน เราก็อยู่เคียงข้างเขาตลอดในช่วงที่เขาเสียอกเสียใจ แต่ไม่ว่าเราจะทำดีกับเขายังไง เขาก็ยังมีแค่ความเป็นเพื่อนให้เราเสมอ จนเราเริ่มอยากพาตัวเองไปให้ห่างๆเขา จะได้ไปเจอคนอื่นๆบ้าง ไม่ต้องจมปลักกับสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เราไม่อยากเจ็บปวดกับความรู้สึกเดิมๆ เราตัดสินใจไปเรียนต่อปริญญาเอก และหวังว่าจะเจอใครสักคนที่ทำให้เราหลุดพ้นจากความรู้สึกนี้สักที แล้วเราก็เจอคนๆนึงจากการแนะนำของเพื่อน เราคบกับเขาได้สักพัก เขาเป็นคนที่ดี จริงใจ เรารู้สึกรักเขา ไม่นานเราก็ตัดสินใจแต่งงาน และมีลูก ทุกวันนี้ เราคิดว่าชีวิตเรามีความสุขดี มีครอบครัวที่อบอุ่น มีลูกที่น่ารัก แต่เรายังรู้สึกว่า เขาคนนั้นยังติดอยู่ในใจเรา และทุกวันนี้เรากับเขาก็ยังคุยติดต่อกันในฐานนะเพื่อน สิ่งที่รบกวนจิตใจเราคือ เราสังเกตตัวเองแล้วพบว่า เราคิดถึงเขาบ่อยๆ ฝันถึงเขาบ่อยๆ เราดีใจทุกครั้งเวลาที่เขาโทรหรือไลน์มา เราอยากเจอเขาบ่อยๆ อยากคุยกับเขา แต่เราก็ไม่เคยคิดหรือทำอะไรนอกลู่นอกทาง เพียงแค่เราห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้ และเราทรมานมาก ที่อยู่กับความรู้สึกนี้มาเป็นสิบๆปี  เราอยากให้มันเป็นแค่ความรู้สึกของคนเป็นเพื่อน แต่เราทำไม่ได้  เราอยากหลุดพ้นจากความรู้สึกนี้ ใครก็ได้ช่วยหาทางออกให้เราที