สวัสดีค่ะนี้เป็นกระทู้เล่าเรื่องเเรกของเราเองค่ะ

เรื่องทั้งหมดที่จะเล่านี้เหมือนเป็นการระบายปัญหาปมด้อยของเราโดยตรงเลยนะคะ ถ้าใครมีคำเเนะนำดีๆช่วยเเนะนำเราด้วยค่ะ

ปัญหาที่เราคิดว่าเป็นปมด้อยของเราก็คือ "ส่วนสูง"
ค่ะ  เราสูงเพียง 156.7 cm. (อยากสูงสัก160ก็ยังดี)ตอนนี้อีก5เดือนก็19ค่ะ

ซึ่งหลายๆคนอาจจะมองว่าก็ไม่ได้เตี้ยมาก เเต่สำหรับเราเเล้วมันเหมือนเป็นอุปสรรคหนึ่งในชีวิตเลย   

เพราะเรามีความฝันจะเป็นนางเเบบตั้งเเต่เด็ก
ตอนเด็กๆไม่รู้หรอกค่ะว่าจะต้องทำยังไงให้สูง รู้เเค่ต้องดื่มนม เราก็ดื่มตลอด ออกกำลังกายเยอะ มีว่ายน้ำ เล่นบาส เเละกระโดด พยายามไม่นอนดึกมากนัก

เเต่เราก็มาพลาดช่วงอายุ15 เรากินน้อยเพื่อลดน้ำหนัก จนเราไม่รู้ตัวเลยว่าสิ่งนี้อาจจะทำให้เราหยุดสูง
ลง เเละใช่ค่ะ ส่วนสูงของเราคงที่ตั้งเเต่นี้เป็นต้นมา

หยุดเเค่ 156.7จนถึงตอนนี้ (คาดว่ากระดูกปิดเเล้ว)(เเม่สูง150 พ่อ185+) ตอนเด็กๆไม่ค่อยได้กินนมเเม่ด้วย เราเลยล้มเลิกความฝันต่างๆนานาเช่น นางเเบบ เเอร์ เเละหันไปสนใจสิ่งอื่นๆเเทน

ตอนนี้เราก็ยังพยายามอยู่นะคะ ไม่ว่าจะออกกำลังกายยืดลำตัว ดื่มน้ำ ทานอาหารที่ถูกต้อง โหนบาร์ ฯ

เเต่ถึงอย่างนั้นเราก็อดน้อยใจชะตาชีวิตไม่ได้เลยค่ะ เราคิดว่าทั้งๆที่ตัวเองก็พยายามถึงจะพลาดไปบ้าง
เเต่ก็ได้เพียงเเค่นี้ ก็ไม่รู้จะโทษอะไร ได้เเต่โทษตัวเอง

เราเอาส่วนสูงตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นประจำซึ่งเรารู้สึกว่าทำไมคนอื่นที่สูงๆเเต่งตัวสวย ดูดีกันไปหมดเลย ทั้งๆที่เราก็พยายามล้มเลิกการคิดเเบบนี้ไป เเต่มันก็ผุดขึ้นมาทุกครั้ง เวลาที่เราเเต่งตัวเเล้วมันดูตันๆ (ทั้งๆที่เราดูเเลหุ่นให้สมส่วน)

สำหรับเหตุผลที่ทำให้เราคิดมากฟุ้งซ่านยึดติดกับเรื่องนี้ อาจเป็นเพราะเดิมทีเรามีนิสัยย้ำคิดย้ำทำอยู่เเล้ว รวมทั้งชอบความสมบูรณ์เเบบมากๆ ค่ะ

ถึงเราจะคิดว่าตรงนี้อาจจะเป็นข้อด้อยที่ทำลายเป้าหมายในชีวิตของเราไปหลายอย่าง เเต่เราก็ไม่อยากมองมันเป็นความทุกข์อีกต่อไป เพราะเรารู้ค่ะว่าคุณค่าของเราไม่ได้หยุดอยู่เเค่นี้หรอก

ดังนั้นขอตั้งกระทู้นี้ไว้เตือนใจตัวเอง เเละขอคำเเนะนำของทุกคนในการ move on จากปัญหานี้อย่างถาวรไม่ต้องมานั่งคิดซ้ำซากค่ะ

ปล.
  -ดุเเละว่าได้เเต่อย่าเเรงมากนะคะ 555555555555
  -หวังว่าสักวันเราจะไม่สนไม่เเคร์ พอมาอ่านกระทู้ก็ขำไปเลยค่ะ
  
(ซึ่งเราก็จะพยายามเพิ่มส่วนสูงต่อไปนะคะอาจจะมีหวังสูงขึ้น)