คือเราแอบน้อยใจเขาค่ะ เพราะเขาแทบไม่มีเวลาให้เราเลย จะมีบางนิดๆหน่อยๆประมาณครึ่งชมหรือไม่ก็5-10นาทีค่ะ เพราะเค้าเรียนพิเศษ แล้วก็ออกกำลังกาย อ่านหนังสือจนเหมือนคลั่งไปแล้ว นอนดึกตี2-3เพราะอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้าเตรียมทหารค่ะ ไอเราก็เข้าใจ แถมเป็นห่วงอีกด้วย แต่บางทีเราก็เหงา เหงาทั้งๆที่เข้าใจเขา เราควรจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงคะ บางทีเราก็นอยด์เพราะเราคิดถึง เราอยากคุย แต่ทำไรไม่ได้เลยค่ะนอกจากรออย่างเดียว แต่ถามว่ารอได้มั้ย รอได้ค่ะ แต่คิดถึง><