นี่ก็ผ่านมายี่สิบกว่าปีได้แล้ว ที่เราเองไม่เคยกินข้าวพร้อมครอบครัว

รู้สึกว่ามันเหงาๆนะบางที ตอนเด็กก็ใช้ชีวิตอยู่กับยาย อยู่กับเนอสเซอรี่ มากกว่าอยู่กับพ่อแม่อีก

พอโตขึ้นมาช่วงวัยประถม ก็ไม่ต่างจากเดิมมากนัก เช้ามารถตู้รับ-ส่ง ก็มารับที่บ้านตรงเวลา ตอนเย็นก็มาส่ง บางวันมีเรียนพิเศษก็เข้าบ้านช้าหน่อย แต่ก็ยังไม่เคยร่วมโต๊ะกินข้าวกันสักที .... อาหารมื้อต่างๆ ก็ถูกเตรียมไว้ให้ตลอด แต่มันก็ไม่ได้รู้สึกว่าอบอุ่นนัก  

ช่วงวัยมัธยมยิ่งหนักเข้าไปใหญ่  มีเรียนพิเศษทุกวัน บางวันเลิก 4 ทุ่ม ก็เดินเข้าบ้านแบบเงียบๆเหงาๆ ตอนเช้าก็รอรถตู้มารับ ตอนเย็นก็มีกลับเองบ้างเป็นบางที กลับมาถึงบ้านบางครั้งเขาก็นอนกันหมดแล้ว .... สุดท้ายจบด้วยการนั่งกินข้าวคนเดียว โดยที่พ่อกับแม่ก็เตรียมไว้ให้เหมือนเดิม

ช่วงวัยมหาวิทยาลัย ก็มาอยู่หอ เดือนครึ่งเดือนกลับบ้านที บางทีก็สามเดือนกลับ เพราะไม่ว่าง ทุกวันก็นั่งกินข้าวคนเดียวบ้าง กับเพื่อนบ้าง ถึงกลับบ้านไปก็ไม่เคยตั้งโต๊ะกินข้าวพร้อมกันอยู่ดี ..................... อีกไม่นานก็เข้าสู่ชีวิตวัยทำงาน  -0-


ป.ล. แค่อยากมาระบายความเหงาๆ เบื่อๆบ้าง