คือล่าสุดเหมือนพ่อกับแม่ทะเลาะกัน เค้าไม่ได้มาด่ากันหรือทะเลาะกันให้เราเห็น แต่มันรับรู้ได้ด้วยความรู้สึกกับพฤติกรรมที่มันเปลี่ยนไป
พ่อเราพยายามจะง้อหรือพยายามพูดด้วยแต่แม่เราไม่เอาเลย เราเป็นคนกลางครอบครัวเคยมีความสุขแบบมากๆ แล้วพ่อกับแม่เคยทะเลาะกันรุนแรงมาแล้วครั้งหนึ่ง เรียกว่าเราจำติดตาเลยก็ได้ มันเหมือนแผลนึงในใจเราเหมือนกันแต่มันผ่านไปแล้วเราพยายามไม่คิดถึงมัน จนมาตอนนี้พ่อแม่ทะเลาะกันอีก ด้วยความที่ปิดเทอมเราก็ต้องอยู่บ้านตลอดมันอึดอัดมาก เราพยายามไม่สนใจ เงียบ นิ่ง ต่อหน้าเราพ่อแม่เราเป็นแบบนั้นแต่พอกลับเข้ามาอยู่ในห้องคนเดียวมันไม่โอเคมากๆ เราร้องไห้ เราไม่ชอบบ้านในบรรยากาศแบบนี้ แต่เราพยายามไม่สนใจนั่งเล่นคอมในมุมของตัวเอง คือตัดตัวเองออกจากโลกภายนอกไปเลยจนล่าสุดวันพิเศษของครอบครัววันหนึ่งพ่อเลยชวนไปกินอาหารนอกบ้าน แม่ก็โอเค ตอนนั้นเราคิดว่าทุกอย่างมันจะดีขึ้นแต่กลับกันมันเป็นมื้ออาหารที่เราไม่โอเคที่สุดในชีวิตเลย มันอึดอัด มาก เรานั่งคนละมุมโต๊ะแต่ไม่มีใครพูดอะไร พ่อพยายามให้แม่สั่งอาหารแม่ปัดเมนูออก พ่อหันมาถามเราเอาอะไรเพิ่มมั้ย บรรยากาศมันมาคุมาก เราไม่กล้าเงยหน้ามองใครเลย ณ ตอนนั้นเราอยากร้องไห้ออกมามากๆแต่ต้องทำนิ่ง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เลยทำเป็นหยิบโทรศัพท์มาเล่นในหัวคิดตลอดเวลาว่า อยากกลับบ้านๆๆๆ ไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว อยากรีบกินรีบกลับบ้าน นาทีนั้นตลอดมื้ออาหารเรามองแค่จานตัวเองกินไม่พูด กินเสร็จขึ้นรถมาเราใส่หูฟังนั่งหลับตาตลอด เพราะรู้สึกว่ามันไม่ไหวจริงๆ เราพยายามไม่รับรู้เพราะคิดว่าให้มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ไป แต่พอเอาเข้าจริงเราทำไม่ได้เลย อยากรู้ว่าเราควรทำยังไง หรือต้องจัดการกับตัวเองยังไง
ปล. ปกติบ้านเราเคยเป็นบ้านที่เฮฮามาก