เราคบกับแฟนมาปีกว่าแล้วค่ะ เค้าเป็นแฟนคนแรกของเราส่วนเค้านั้นเราเป็นคนที่8ของเค้าอย่างว่าแรกๆอะไรก็ดีค่ะเรารับเค้าได้ทุกอย่างนะคะ เรื่องแฟนเก่าอะไรเราไม่เรยคิดเลยค่ะ คบกันได้สักพักมีท่าทีเหมือนจะไม่รอดเพราะนิสัยเรากับเค้าต่างกันมากค่ะ ความคิดไม่ตรงกันสักเรื่องแต่ก็พยายามปรับให้ไปกันได้ค่ะ ทั้งเรื่องค้างสายบ้างซึ่งเรามองว่ามันไม่ได้จำเป็นเพราะแค่โทรคุยกันก่อนนอนมันก็มากพอแล้วค่ะ แต่เราก็ทำเพื่อเค้าเพราะรักค่ะจากที่เรานอน4ทุ่มเราก็นอนตี1ตี2ทุกวันค่ะซึ่งเราต้องตื่นมาเตรียมตัวไปเรียนตั้งแต่ตี5เพราะบ้านเราห่างกับโรงเรียน30กิโล ไหนจะการบ้านอีกค่ะเวลาเราคุยโทรศัพท์เราจะไม่มีสมาธิทำเลยคาะเราก็บอกให้เค้าเข้าใจแต่เค้าก็ได้แต่บอกว่าเธอมีแฟนแล้วนะเธอจะอยู่ในโลกส่วนตัวเหมือนเดิมไม่ได้ด้วยเราที่อยู่คนเดียวมาตลอดก็เลยไม่รู้ว่าต้องทำยังไงแต่เราพยายามปรับตัวเพื่อเค้าค่ะ พอคบได้สักพักทุกอย่างแย่ลงหมดค่ะ เราไปเรียนสายทุกวันไม่ได้เข้าแถวสักวันค่ะเพราะเค้าบอกไม่ชอบเข้าแถวเราก็ไม่อยากทะเลาะเพราะเรื่องเรียนก็เครียดมากพอแล้วก็เลยไม่เข้าแถวค่ะ เรื่องกินข้าวเที่ยงเราก็ไม่นั่งกินกับเค้าทุกวันเราขอไปนั่งกับเพื่อนวันเดียว เรื่องเดินด้วยกันเราเดินช้ามากนะคะเพราะเพื่อนก็ด่าเราว่าเฉื่อยประจำแต่เค้าบอกเราเดินเร็วเดินไม่รอ้ค้าซึ่งเค้าเดินเฉื่อยกว่ามดอีกแล้วเคเาก็โกรธเราทะเลาะกันหนักมากเลยค่ะเรื่องนี้ เราก็ไปนอนคิดว่าเราควรทำตัวยังไงดี เราขอเค้าไปทำงานไปเล่นกับเพื่อนเค้าก็ไม่ให้เราไปค่ะ เค้าบอกให้ไปกับเค้าแค่คนเดียว เราเครียดมาตลอดค่ะเรานอนร้องไห้ทุกวันจนสภาพร่างกายเราแย่จากคนที่ดูแลตัวเองกลับไม่เลยแม่ก็ทักว่าลูกเปลี่ยนเราเปลี่ยนไปมากเราก็ททรมาณมาตลอดค่ะเพราะคำว่ารักจะเลิกก็ทำไม่ได้ หลังๆเค้าก็ก็เริ่มชวนเราไปรีสอร์ตกับเค้าค่ะ ซึ่งเราไม่อยากไปเราจะเข้าโรงเรียนเค้าก็ตื้อจะไปให้ได้เเต่เราก็ไม่ไปค่ะ เค้าก็โกรธเหมือนเคยค่ะอย่างว่าเค้าเคยพาเเฟนเก่าไปค่ะ จากนั้นได้ประมาณ7เดือนเราเริ่มไม่ไหวเเล้วเราเลยย้ายไปอยู่หอเพราะใกล้โรงเรียนมบบและสะดวกกว่าเค้าก็ชวนเราไม่ไปโรงเรียนเราก็บอกไม่เอาจากนั้นก็ทะเลาะกันหนักขึ้นๆเรื่อยๆ เราร้องไห้มาตลอด7เดือนจนถึงปัจจุบัน1ปี2เดือนก็ยังเครียดไม่หาย ทะเลาะหนักขึ้นๆเค้าโวยวายทำลายข้าวของเรา ทำโทรศัพท์เรทพังซึ่งเรารักและทะนุถนอมมากแต่เค้าทำของเราพังค่ะจอแตกหน้าจอปุ่มโฮมพังเวลาแบตหมดเครื่องจะดับเปิดไม่ติดวันสองวันเลยพอดีเรามีสอบวันนั้นเราจะอ่านชีทที่มันอยู่ในมือถือแล้วมือถือเราเปิดไม่ขึ้นแล้วเราอยู่หอคนเดียวค่ะไม่รู้จะทำยังไงเราได้แต่ร้องไห้รอให้เปิดได้จนถึงตี3แต่ก็ไม่มีวี่แววพอไปสอบเราไม่มีอะไรในหัวเลยค่ะ แล้วครูก็มาปรักปรำเราอยู่คนเดียว จากนั้นมาเราเครียดกนักขึ้นๆทุกวัน เราไม่อยากไปโรงเรียนไม่อยากไปไหนไม่อยากเจอคน เราโมโหร้ายร้องไห้ง่ายทำร้ายตัวเอง เราจากที่ไม่เคยคิดออกเรียนกลับกลายเป็นออกแบบง่ายๆเลยค่ะ งงมากว่าทำไมตัวเองเป็นแบบนั้น สรุปคือเป็นซึมเศร้าค่ะ ซึ่งตอนนี้ก็ยังรักษาอยู่ แฟนก็เอาแต่ว่าเราค่ะทำให้เราร้องไห้ได้ทุกวี่ทุกวัน เราแค่ฟังเพลงเค้าก็ทำสีหน้าไม่ใจไม่ให้หัง คือเราจะทำอะไรก็ไม่ได้ค่ะเหมือนมีเจ้าชีวิต ชีวิตตัวเองแท้ๆ ถ้ามีเค้าซึมเศร้าเราก็ไม่หายหรอกค่ะ เราก็ไม่รู้จะทำยังไงหมดหนทาง เราบอกอะไรเค้าไปเค้าก็ย้อนมาว่าเราว่าเป็นที่ตัวเรา มันไม่ได้ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นเลยมีแต่เสียใจรู้สึกอยากตายขึ้นทุกๆวัน