เราคบกับแฟนคนแรกมา 7 ปี ตลอดระยะที่คบกันเขาก็มีทั้งข้อดีและข้อเสีย ข้อดีคือเวลาที่เรามีปัญหาเขาก็จะยังคงอยู่เคียงข้างเราเสมอ ในส่วนของข้อเสียเราไม่อยากพูดถึง มันแปลกมากที่เราเป็นฝ่ายบอกเลิกเขา ยอมรับนะคะว่าวันที่บอกเลิกเราใช้อารมณ์ในการตัดสินปัญหา และเวลามีปัญหาระหว่างกันเราก็จะชอบพูดขอเลิก แต่เขาก็จะง้อจนเราให้อภัยทุกครั้ง แต่เขาไม่ขอเลิกเราเลยนะคะ หลังจากนั้นตอนเข้าปีที่ 8 เราห่างกันมากขึ้นเพราะเรียนกันคนละที่ ด้วยความห่าง และปัญหาต่างๆ ที่เริ่มมีบุคคลอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องมันทำให้เราโมโห และเสียใจมากยิ่งขึ้น ด้วยความรู้สึกไม่อยากอดทนนะตอนนั้น ทำให้มันเป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้ายระหว่างเรา เราบอกเลิกเขา เขาพยายามง้อและอธิบายแต่เรารู้สึกว่าเราไม่ไหวแล้ว และหลังจากนั้นเราก็ปิดช่องทางการติดต่อทุกช่องทาง และสองคนก็จบกันไปเลย เวลาผ่านไป 1 ปี เราตัดสินใจเพื่อที่จะกลับไปหาเขา เพราะเราคิดว่ายังไงเขากลับมาหาเรา แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เขาลืมมุกอย่างที่เกี่ยวกับเราไปแล้ว วันนั้นเรารู้สึกเสียใจมาก ไม่ได้โทษว่าเขาผิดนะ แต่โทษตัวเองว่าที่ผ่านมาเราบอกเลิกเขาทำไมทั้งๆ ที่เรารักเขามากขนาดนี้ เราจึงถอยออกมาเวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ เราก็แอบดูเรื่องราวของเขาเกือบทุกวันจนกระทั่งวันนึงเราเห็นว่าเขามีคนใหม่ เราก็รู้สึกเจ็บ เจ็บหนักขึ้นกว่าเดิม ร้องไห้หนักยิ่งกว่าตอนที่เราคบกันแล้วมีปัญหากัน มันเลยทำให้เรารู้ว่าเราไม่เคยลืมเขาได้เลย !! ใครเคยเป็นแบบนี้บ้างคะ แล้วจัดการกับตัวเองอย่างไร 😭