สวัสดีค่ะทุกๆคน ขอแนะนำตัวก่อนว่าเราจะจบปี2 คณะวิศวกรรม 

ประเด็นอยู่ที่ว่า เราอยากซิ่ว...

เกริ่นก่อนว่าเราได้ทุนเรียนต่อป.ตรีของม.แห่งหนึ่ง แต่ต้องรักษาทุนไว้ก็ที่ 3.00ขึ้น และเกณฑ์รักษาทุนอีกมากมาย พูดมาตรงนี้แล้วก็ แน่นอนคะ เราหลุดทุนมา จำได้ว่าตอนนั้นเครียดมากๆๆ เพราะพ่อแม่เรามีลูกสามคน คิดว่าการได้ทุนจะช่วยแบ่งเบาค่าใช้จ่าย แต่เราดันมาหลุดทุน(ตอนขี้นปี2) นั้นแหละค่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนดับสลายหมดเลย เราคิดว่าตัวเองไม่เหมาะกับคณะนี้ สาขานี้แน่ๆ โทษตัวเองว่าเป็นภาระของบ้าน ช่วงนั้นดาวน์ไปพอสมควร และก็เกรดตกลงทุกเทอมด้วย แต่เรามีเพื่อนดี เขาให้กำลังใจเรา พวกกับที่เราก็ใช้เวลาฮีลตัวเองพอสมควรถึงเครียดน้อยลงได้ หยุดเครียดได้ไม่นาน เราก็ได้เรียนวิชาตัวหนึ่ง แต่ได้เอฟมา(วิชาตัวต่อ) เรากลับมาเครียดอีกครั้ง เราจึงตัดสินใจบอกครอบครัวว่าติดเอฟนะ เขาก็บ่นเราแหละ ว่าคนอื่นทำได้ทำไมเราทำไม่ได้ ช่วงนั้นเราแย่มากๆ แต่ก็พยายามไม่คิดมาก ช่วงนั้นปิดปีใหม่ด้วย เราไม่กลับบ้าน เพราะต้องการฮีลตัวเองด้วยการดูหนัง ฟังเพลงที่ชอบ ออกกำลังกาย แต่มันก็ได้ผลไม่มาก สุดท้ายเราตัดสินใจคุยกับแม่ว่า

ไม่ไหวแล้วแม่ อยากดรอป อยากมาทบทวนตัวเอง มันแย่มากๆ ...

เหมือนกับว่าแม่จะเข้าใจเรามากขึ้น เขาก็ถามกลับมาว่า ถ้าดรอปแล้วจะไปทำอะไร เราบอกว่าอยากลองไปทำสิ่งที่อยากเรา คือเราอยากไปเรียนภาษาที่ตปท  ตอนนั้นเหมือนทุกอย่างเป็นใจไปหมด เรากะไว้ว่าให้จบปี2แล้วทำเรื่องดรอป แต่กลับมาสถานการณ์ปัจจุบันที่ทำให้แพลนทุกอย่างดับคือโควิด ทุกอย่างกลับมาสภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เราจึงได้เรียนต่อไปจนตอนนี้ก็จะจบปี2แล้ว แน่นอนว่ายิ่งปีสูงยิ่งเครียดมากๆ แล้วด้วยพี่เรา2คนพึ่งจบป.ตาีมาหมาดๆเลย เหลือแค่เราที่เรียน กรรมซ้ำ การเรียนออนไลน์ในช่วงนี้มันทำให้เด็กมหาลัยเครียดมากพอสมควร เราเครียดทั้งที่บ้านที่เรียนด้วย พอเราเรียนอยู่ๆ ก็ชอบมีคนมาใช้ทำงานทั้งๆที่รู้ว่าเราเรียน ในขณะที่พี่เรานอนได้สบาย มันทำให้เรารู้สึกแย่ เรียนเราก็เครียดแล้วเราค้องมาเครียดกับครอบครัวอีกหรอ พอเราจะเปิดใจคุยกับที่บ้าน เขาก็มัดพูดติดตลก เหมือนไม่สนใจเราเลย เราแค่เหนื่อย อยากให้มีคนเข้าใจบ้าง

อ่านมาตรงนี้คงสงสัยว่าเกี่ยวอะไรกับการที่คิดจะซิ่ว จริงๆทุกอย่างมันถูกเชื่อมโยงโดย "ความเครียด" เราเริ่มเรียนไม่ทันกับเนื้อหาปัจจุบัน การสอบในซูมที่ให้เราเครียดเพราะคนที่บ้านรบกวน(จริงๆ) หลังจากนั้นคะแนนสอบเราก็น้อย แต่คิดว่าเก็บอาจจะช่วยเราอยู่ แต่มันก็ยังทำให้เราเครียดเหมือนเดิม เราร้องไห้ทุกครั้งที่มีสอบ เลยคงรู้สึกแย่คนเดียวจริงๆ บวกกับช่วงนี้เห็นน้องๆติดมหาลัยดีๆ แล้วเลยคิดว่าจะซิ่วดีมั้ย? เราเคยคิดว่ามันเสียเวลาแค่เรียนให้จบๆไปแล้วต่อป.ตรีอีกใบที่เราชอบ แต่กลับมาคิดอีกว่าแค่ตอนนี้เรายังเครียด ต่อไปจะขนาดไหนวะ ความรู้สึกต่างๆมันเยอะมาก เราอยากออกจากตรงนี้ เราไม่ได้อยากตาย เราอยากทำสิ่งที่อยากทำ อยากเรียนที่สิ่งอยากเรียนจริงๆก็คือภาษา

เลยคิดว่าอยากซิ่วตอนปี3 แล้วแอดเข้าคณะที่อยากเรียน(อักษร มนุษย์)

อยากรู้ว่ามีใครซิ่วตอนปีสูงๆไปคณะที่อยากเข้ารึเปล่า หรือทนเรียนไปจนจบ4ปี
ช่วยกันแบ่งปันความรู้สึก ประสบการณ์กันหน่อยคะ